Γιάννης Στάνκογλου: «Έχουμε πάει στο φεγγάρι και δεν έχουμε λύσει τα βασικά πάνω στη Γη»

Τώρα είναι η ώρα του «Προμηθέα Δεσμώτη» με το Θέατρο Πορεία και το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη και μετάφραση Γιώργου Μπλάνα. Έχει προηγηθεί το «Επτά επί Θήβας», επίσης του Αισχύλου, ενώ ο «Γιούγκερμαν» και ο τηλεοπτικός Κυπραίος στις «Άγριες Μέλισσες» ήρθαν έπειτα από μια σειρά σημαντικών συνεργασιών. Τον χειμώνα θα κάνει την πρώτη του σκηνοθεσία στο θέατρο.

Επιστροφή στο θέατρο. Πώς νιώθετε;

«Από το 2018 δεν έχω ασχοληθεί με άλλο έργο εκτός του Γιούγκερμαν και ξεκινώντας με τον "Προμηθέα Δεσμώτη" αισθάνθηκα σαν να έχω μόλις βγει από τη Δραματική. Εχασα τον ρου, τον δρόμο μου. Τώρα όμως που μπαίνουμε όλο και περισσότερο στο κείμενο υπάρχει πάθος. Ήταν μια δική μου ιδέα που την πρότεινα στον Άρη (σ.σ.: Μπινιάρη), τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα. Επειδή κάνει αυτό το ηχοτρόπιο με τη μουσική, θεωρούσα ότι ένα έργο στατικό σαν τον "Προμηθέα" θα μπορούσε να το ξεσηκώσει με διαφορετικό τρόπο».

Ποια στοιχεία του έργου σας γοητεύουν;

«Ό,τι ακριβώς πραγματεύεται. Είναι όλοι θεοί-τέρατα, δεν υπάρχει άνθρωπος, μιλάνε τόσο ουσιαστικά, οντολογικά για το τι είναι ο άνθρωπος και για τη φύση - καθηλωμένος ο Προμηθέας πάνω στο μαρτύριό του. Και φυσικά με γοητεύει ο ίδιος ο λόγος. Ο Προμηθέας πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα, να ξαναδούμε τι σημαίνει εξουσία, πώς μπορούμε να αλλάξουμε την ποιότητα της ζωής μας - να μοιραζόμαστε, να εκπολιτιστούμε».

Πώς προσεγγίζετε την τραγωδία;

«Μπαίνω και ψάχνω το κείμενο, τα μυθικά στοιχεία, τις μεταφράσεις, τις λέξεις, έναν τρόπο με τον οποίο ο συγκεκριμένος λόγος να ακουστεί, να περάσει, χωρίς στόμφο, καθαρός - ειδικά με το αρχαίο δράμα είμαι κλασικότροπος. Είμαι ηθοποιός της συνεργασίας, Μου αρέσει να ακολουθώ τους σκηνοθέτες. Αγάπησα το είδος μέσα από τη σχολή. Είχα δασκάλα την Ελένη Χατζηαργύρη. Μας έβαλε μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Πέραν του ότι είναι πολύ σύγχρονα, πανκ, ροκ κείμενα, καταπιάνονται με φιλοσοφίες, έχουν ποίηση, Θεούς, μεγάλα διλήμματα, θέματα που είναι ακόμα ταμπού. Θα ήθελα να ασχολούμαι με το αρχαίο δράμα κάθε καλοκαίρι».

Σας συγκινεί η Επίδαυρος;

«Όχι απλά με συγκινεί. Νιώθω τόσο καλά να βρίσκομαι στον τόπο, στο θέατρο και τριγύρω. Όταν πηγαίνω κάνω μιάμιση ώρα βόλτα ξυπόλυτος στον αρχαιολογικό χώρο. Παίρνω ενέργεια».

Εκφράσατε έναν μεγάλο θυμό τον τελευταίο χρόνο. Τώρα;

«Όλοι στον χώρο του θεάτρου μοιραστήκαμε αυτόν τον μεγάλο θυμό. Είμαι όμως από τους ανθρώπους που έκαναν από τα πρώτα σποτ στην ΕΡΤ να μείνουμε σπίτι. Ο θυμός μου είχε να κάνει με το γεγονός ότι το θέατρο δεν είχε φέρει κάποια στοιχεία επιβαρυντικά για τον κορονοϊό. Καλοκαίρι, με τους τουρίστες στην παραλία, δεν έβρισκα τον λόγο γιατί να μην είναι ανοιχτά τα θέατρα με μεγαλύτερο ποσοστό πληρότητας. Μετά έγιναν διάφορα και τον χειμώνα, ανοίξαμε, κλείσαμε. Ο θυμός έχει να κάνει με το κράτος αλλά και με εμένα τον ίδιο - όταν δεν προσέχω. Έχω φίλους που νόσησαν γιατί δεν πρόσεχαν. Δεν ρίχνω πάντα το φταίξιμο στους άλλους. Ο θυμός μου έχει να κάνει και με τον θυμό του Προμηθέα. Έχουμε πάει στο φεγγάρι και δεν έχουμε λύσει τα βασικά πάνω στη Γη. Δεν τη σεβόμαστε, ούτε τον διπλανό μας», είπε ο Γιάννης Στάνκογλου στο Τύπος TV.