Ταμίλα Κουλίεβα: «Ταξίδεψα, σκέφτηκα. Ήταν απαραίτητη για μένα αυτή η παύση»

Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την περίοδο που ήταν κλειστά τα θέατρα.

Δεν σας έλειψε το θέατρο;

Παραδόξως, πριν ξεσπάσει η πανδημία είχα πει ότι δεν ήθελα να κάνω θέατρο. Γιατί είχα κουραστεί πάρα πολύ. Βρήκα προσωπικό χρόνο, χρόνο για τον εαυτό μου. Ταξίδεψα, σκέφτηκα. Είχα πολύ καιρό να μου δώσω χρόνο. Ήταν απαραίτητη για μένα αυτή η παύση. Ξανανακάλυψα άλλους ρυθμούς, ανάσες, φύση, απελευθερώθηκε ο χρόνος.

Ήταν κι ένας τρόπος να ξαναβρείτε το κέντρο σας; Φαντάζομαι ότι οι ηθοποιοί χρειάζεται να βρίσκετε τις ισορροπίες σας σε σχέση με το ποιοι είστε και ποιοι πιστεύουν οι άλλοι ότι είστε.

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούριο δεν ξέρω πού θα καταλήξω. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν το γνωρίζω εγώ, φαντάζομαι και θέλω να πιστεύω ότι δεν το ξέρουν και οι άλλοι. Αν κάποιος πει ότι ξέρει πώς θα κάνω τον ένα ή τον άλλο ρόλο, δεν είναι ό,τι καλύτερο για μένα. Θεωρώ ότι πάντα πρέπει να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Καλώς ή κακώς, όλοι οι ηθοποιοί έχουμε δώσει ένα στίγμα της δουλειάς μας, οπότε αν η ίδια πιστεύω ότι μπορώ να ανταποκριθώ σε έναν ρόλο στον οποίο ο άλλος δεν μπορεί να με φανταστεί πρέπει να βρω τρόπο να τον πείσω. Και στην πορεία μου έχει συμβεί κάποιες φορές. Τότε προκύπτουν οι ωραίες εκπλήξεις. Επίσης, είμαι πολύ αντίθετη στο να προσπαθούμε οι ηθοποιοί να κάνουμε αυτό το οποίο περιμένει από μας ο θεατής. Είναι απαγορευτικό. Έτσι ευνουχίζεις κάθε δημιουργική διαδικασία. Απλώς υπηρετείς κάτι. Όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη καλούνται να φέρνουν πρόταση. Τα λέω κάπως ιδανικά, αλλά αν πάψω να σκέφτομαι ιδανικά, τι νόημα έχει όλο αυτό;

Ηθοποιός γιατί γίνατε;

Στα 18 μου ήθελα να σκηνοθετίσω ένα έργο. Σκέφτομαι ότι καμιά φορά είναι ωραίο να μην έχουμε χάσει την ικανότητα να ονειρευόμαστε όπως ονειρευόμασταν μικροί. Πήγα να σπούδασω σκηνοθεσία και μετά από ένα χρόνο κατάλαβα ότι δεν ήταν κάτι που με εκφράζει. Δεν άντεχα την αγωνία για το συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό που είσαι στα παρασκήνια, έχεις κάνει ό,τι έχεις κάνει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Αυτή η ανημπόρια με ξεπερνούσε, ήταν το χειρότερο άγχος που μπορούσε να βιώσει ένας άνθρωπος. Αποφάσισα λοιπόν να είμαι πάνω στη σκηνή, να αγωνιώ μόνο για μένα. Έτσι σπούδασα υποκριτική στο Πανεπιστήμιο Κινηματογράφου της Μόσχας.

Οι γονείς σας πώς άκουσαν την απόφαση σας;

Στη Ρωσία είναι πολύ διαφορετική η στάση των ανθρώπων απέναντι στους καλλιτέχνες. Οι ηθοποιοί ήταν πάντα άνθρωποι με κύρος, που έχαιραν σεβασμού, πολύ μορφωμένοι, πνευματικοί άνθρωποι. Πάντα ο κόσμος τους είχε ψηλά. Όλοι γνώριζαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να μπεις σε αυτά τα πανεπιστήμια, οπότε δεν υπήρχε αντίρρηση από την οικογένεια. Μάλλον προβληματίστηκαν για την απόφαση μου. Οι γονείς μου ασχολούνταν με τις θετικές επιστήμες. Ο πατέρας μου ήταν επιστήμονας, πολύ σημαντικός, μαθηματικός, καθηγητής, η μητέρα μου είναι μηχανολόγος μηχανικός. Οπότε απόρησαν.

Έχετε κληρονομήσει τον θετικό τρόπο σκέψης των γονιών σας;

Νομίζα πως στο δικό μου επάγγελμα απαιτείται ακρίβεια. Οπότε σκέφτομαι ότι κάτι μου μετέφερε ο πατέρας μου, γιατί τα μαθηματικά έχουν ακρίβεια. Ένας ηθοποιός πρέπει να έχει μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που κάνει, χωρίς να ακυρώνουμε τον αυτοσχεδιασμό. Ακόμα και αυτοσχεδιάζοντας πρέπει να είσαι ακριβής, είπε η Ταμίλα Κουλίεβα στο Gala.