Ελένη Ράντου: «Αν δεν πιάσω πάτο, δεν μπορώ να ανέβω προς τα πάνω»
Η Ελένη Ράντου σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε μίλησε για το πώς βλέπει τα πράγματα και την τρέχουσα εποχή και ήταν ιδιαίτερα εξομολογητική.
Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Αν σου πει κανείς ότι τα επιτελεία, κάτι θα του συμβαίνει. Το βλέπω μάλλον το νιώθω ότι όλοι ζούμε σε μια τρομερή αναμονή για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Νομίζω ότι μετά τον covid θα ξυπνήσω σ' έναν κόσμο που δεν θα τον ξέρω. Γιατί μέχρι να παγιωθούν όλες οι αλλαγές θα φάμε ένα τεράστιο σοκ.
Εσύ τουλάχιστον έχεις καταφέρει να κάνεις έναν κύκλο.
Ναι, αλλά συγχρόνως έχω εθιστεί στο να κάνω τα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και η αλλαγή με τρομάζει. Νομίζω ότι έρχεται μια εποχή απομόνωσης. Ακόμη κι αν ανοίξουν όλα, πάντα μέσα μας θα έχει μείνει ένα κομμάτι φόβου. Και πάντα ο φόβος λειτουργεί ενάντια στην αγάπη. Στην αγάπη για τη ζωή την ίδια. Και δεν εννοώ το «Αγαπάτε αλλήλους», εννοώ την αγάπη της παρέας, των φίλων, το να περνάμε καλά, να βγαίνουμε έξω, να χαιρόμαστε. Να μην είμαστε συνέχεια με κατεβασμένα μούτρα, να μην ψάχνουμε το πρόβλημα. Παγιωμένος φόβος θα μείνει μέσα σε όλους μας πιστεύω.
Εσύ πώς βιώνεις αυτή την εποχή;
Στη δική μου ζωή, που έχω δει κάποια όνειρα μου να γίνονται πραγματικότητα, να έχω κάνει όπως λες κι εσύ έναν μεγάλο κύκλο, δεν είναι η αγωνία για μένα. Είναι η αγωνία που έχω πρωτίστως για την κόρη μου.
Ο Βασίλης πώς το βιώνει όλο αυτό;
Ο Βασίλης έχει πάντα κάποιες διεξόδους, Πήγε στο εξοχικό, έκανε έναν δίσκο, εγώ έφαγα την περισσότερη κλεισούρα. Ένιωσα μεγάλο μπλοκάρισμα. Και εγώ προσωπικά έχω το κακό της μιας στιγμής, θέλω να το ζήσω μέχρι το τέρμα. Εντελώς μαζοχιστικά. Να το βιώσω στο φουλ. Αν δεν πιάσω πάτο, δεν μπορώ να ανέβω προς τα πάνω.
Αν και κωμικός όντως έχεις και μια σκοτεινή πλευρά. Και στα έργα σου βγαίνει αυτό.
Έτσι τροφοδοτώ τη χαρά μου, από τα σκοτάδια μου. Για να βρω το γέλιο πρέπει να βουλιάξω πολύ και μετά να κάνω ένα εκρηκτικό πέταγμα προς τα πάνω. Το σκοτάδι, αν το κάνεις φίλο σου, μπορεί να σου διδάξει πολλά περισσότερα από το φως.
Και πώς γίνεται αυτό;
Είναι οι ζόρικες στιγμές, αλλά αν τις ξεπεράσεις, αν καταφέρεις να βγάλεις τον εαυτό σου απ' αυτές, έχεις πολύ μεγαλύτερη σοφία, πνευματικότητα, πολύ μεγαλύτερη ανοχή. Στο βούλιαγμα μαθαίνεις πολύ ουσιαστικά πράγματα που είναι πολύ χρήσιμα στο ανέβασμα. Εγώ το ζόρι το βιώνω όλο. Δεν κάνω τσιγκουνιές για να προστατέψω τον εαυτό μου. Θα ίο ζήσω μέχρι τέρμα, αλλά ευτυχώς υπάρχει και ένα όριο μέσα μου που μου λέει: «Έλα, σήκω τώρα, Ελένη, να δεις και τη φωτεινή πλευρά. Φτάνει πια τόση μαυρίλα». Αλλά πριν δεν με προστατεύω, Θα βιώσω την ένταση. Τους δαίμονες μου.
Πηγή: GALA