Γιώργος Νανούρης: Θυμάται την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο 20 χρόνια πριν!

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που πέρασα τη στενή σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι του Θεάτρου Χώρα για να δω την «Πέτρα της υπομονής» του Α. Ραχίμ, την παράσταση που συζητούσε όλη η Αθήνα εκείνη τη χρονιά. Τη σκηνοθετούσε ένας νέος ηθοποιός, συνεσταλμένος και γλυκός, ο οποίος θα έδινε κι άλλες αφορμές να τον συζητάει όχι πια μόνο η Αθήνα, αλλά όλη η Ελλάδα και οι Έλληνες του εξωτερικού.

Ο Γιώργος Νανούρης και η «Κατερίνα» του, με πρωταγωνίστρια τη Λένα Παπαληγούρα, συγκίνησαν χιλιάδες θεατές, όπου και αν ταξίδεψε η παράσταση. Ο ίδιος σκηνοθέτησε το ντεμπούτο της Χαρούλας Αλεξίου στο σανίδι με το «Χειρόγραφο» και δοκιμάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο αρχαίο δράμα με τον «Αίαντα», μια παράσταση εικαστική, με τον Μιχάλη Σαράντη να υποδύεται όλους τους ρόλους της τραγωδίας. Αυτό το φορτωμένο προσδοκίες καλοκαίρι θα βρει τον Γιώργο στην Επίδαυρο τριγυρισμένο από τους αγαπημένους του συνεργάτες και φίλους, τη Λένα, τον Μιχάλη, τη Χαρούλα, - να σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο αρχαίο θέατρο την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη.

«Πρώτη φορά στην Επίδαυρο είχα δει την Κονιόρδου ως Ηλέκτρα με το Θεσσαλικό Θέατρο και το 2001, ακριβώς 20 χρόνια πριν, συμμετείχα στο Χορό, χωρίς λόγια, αυτό που λέμε "κρατούσα κοντάρι". Δεν σκεφτόμουν τότε ότι θα γίνω σκηνοθέτης, τώρα που το σκέφτομαι είναι σαν να παίζω σε ταινία», λέει γελώντας. «Το έργο μιλάει για την αδελφική αγάπη, αλλά και για τη μετανάστευση και, με έναν τρόπο, την πανδημία. Η Ιφιγένεια για να καταφέρει να το σκάσει από τη χώρα, όπου την κρατούν αιχμάλωτη, μηχανεύεται το εξής τέχνασμα: διαδίδει ότι υπάρχει ένα μίασμα σε όλη τη χώρα και ζητά από τους ανθρώπους να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια πάρα πολύ καιρό. Πόσο τραγική σύμπτωση. Λέγαμε με τα παιδιά του θιάσου ότι όσοι δεν γνωρίζουν το έργο θα πουν ότι το βάλαμε εμείς. Θέλω πάρα πολύ να φτάσει σε νέους ανθρώπους αυτή η παράσταση. Μας αφορούν οι αρχαίοι και είναι πιο εύκολο να τους καταλάβεις απ' ό,τι νομίζεις.

Με ενδιαφέρει να το κατανοήσουν οι πιο νέοι άνθρωποι αυτό, να καταλάβουν ότι οι κλασικοί δεν είναι ούτε βαρύγδουποι ούτε δυσνόητοι, λένε πολύ σημαντικά πράγματα με ξεκάθαρο τρόπο. Η μεγάλη σκηνή της αγκαλιάς ανάμεσα στα δύο αδέλφια έχει τεράστια σημασία, ειδικά αυτό το καλοκαίρι, σε αυτό το μεγάλο θέατρο, με τους χιλιάδες ανθρώπους που τους απαγόρευσαν την αγκαλιά έναν χρόνο». Είναι συγκινητικό το ότι μιλάει για έναν-έναν τους συντελεστές της παράστασης του, καταλαβαίνεις ότι είναι άνθρωπος που δίνει μεγάλη σημασία στην ομάδα - από τον Αγγελο Τριαντάφυλλου που υπογράφει μια μουσική χωρίς μουσικά όργανα και την Ιωάννα Τσάμη που κάνει τα κοστούμια μέχρι τα κορίτσια του Χορού. Και βέβαια τη Χάρις Αλεξίου.

«Η Αθηνά είναι η μόνη θεά ανάμεσα στους θνητούς, όπως η Χαρούλα είναι η μόνη τραγουδίστρια ανάμεσα στους ηθοποιούς. Έγραψε κάπου και με συγκίνησε: "Σε ευχαριστώ που βρήκες έναν τρόπο να με βάλεις να φέρνω τη σωτηρία χωρίς να τραγουδάω". "Με έβγαλες στο κλαρί", μου είχε πει η ίδια πριν από χρόνια με αφορμή το "Χειρόγραφο"».

ΠΗΓΗ: MARIE CLAIRE