Γιώργος Νανούρης: «Η στάση ζωής μου δεν μου επιτρέπει να λειτουργώ με φωνές και φασαρία»

Υπάρχει ένα νήμα που ενώνει τις δουλειές του Νανούρη ως σκηνοθέτη κι αυτό είναι ο άνθρωπος. «Όλες οι ιστορίες που έχω να πω έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και την αγάπη. Και όσο σκληρές να είναι κάποιες από αυτές ή άγριες προσπαθώ να τις δίνω με έναν τρόπο ποιητικό και λίγο παραμυθένιο. Είναι τόσο πεζή, γκρίζα και τσιμεντένια η ζωή και η καθημερινότητα μας που δεν θέλω να το αναπαράγω στο θέατρο».

Ο σκηνοθέτης που έχω απέναντι μου δεν έχει ξεχάσει τον ηθοποιό. «Θέλω να ανέβω στη σκηνή και θα το κάνω σύντομα. Όταν είσαι μικρός, φαντάζεσαι διάφορα γι' αυτόν το χώρο, σε όποιο χώρο και να είσαι δηλαδή, γιατρός δικηγόρος, ποιος δεν ονειρεύεται δόξες; Αυτό που δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια είναι η αγάπη μου γι' αυτή τη δουλειά. Έχω μάθει να δουλεύω μόνος μου, με λίγους ανθρώπους, αλλά μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα, τα δουλεύω με την ίδια προσήλωση, έχω την ίδια αγωνία, πετάγομαι στον ύπνο μου. Μπορεί να είμαι πολύ ψύχραιμος στην καθημερινότητα μου και το βράδυ να ξυπνούν όλες οι αγωνίες και οι φόβοι μαζεμένοι».

Αναρωτιέμαι αν αναζητά μια ισορροπία που έρχεται από κάτι άλλο, έξω από το θέατρο. «Είμαι πολύ κλεισμένος στο θέατρο, δεν κυνηγάω μία σχέση στην προσωπική μου ζωή. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα ταυτόχρονα, μπορεί να είναι και λίγο νομοτελειακό, δεν ξέρω. Η ζωή μου σε τρεις εικόνες: κλεισμένος σε ένα θέατρο, κλεισμένος σε ένα σπίτι και ενδιάμεσα πάνω σε μια μηχανή να τρέχω για να τα προλάβω όλα». Παρόλο που δεν θέλει να μιλάει καθόλου για την προσωπική του ζωή, κάνει μία εξαίρεση για τη συγκάτοικο του, την Νταΐζη. «Η γάτα μου μου έμαθε ότι όταν θες κάτι, ζήτα το. Κι όταν δεν θες, με πολλή άνεση, μην το δώσεις». Άνθρωπος στωικός, με μεγάλη υπομονή, παραδέχεται ότι δεν θυμώνει εύκολα, αλλά θυμώνει για πάντα.

«Σπάνια θα εκραγώ, αλλά αν γίνει, αν χάσω την ανοχή μου σε κάποιον ή κάτι, θα τη χάσω για πάντα. Μεγαλώνουμε και ηρεμούμε. Δυστυχώς, ειδικά παλιότερα, αν ήσουν σωστός άνθρωπος, ούτε καν καλλιτέχνης, άνθρωπος, το έβλεπαν ως αφέλεια ή αδυναμία. Η στάση ζωής μου δεν μου επιτρέπει να λειτουργώ με φωνές και φασαρία. Χώρος υπάρχει για όλους μας». Όταν του επισημαίνω ότι ίσως και να μην υπάρχει χώρος για όλους αν κρίνω από όσα συμβαίνουν γύρω μας στην κοινωνία, αλλά και σε επαγγελματικούς χώρους με φαινόμενα διακρίσεων και αποκλεισμού, έχει τη δική του ερμηνεία. «Είναι πολύ εύκολο όταν συμβεί κάτι κακό σε κάποιον να βγαίνουν όλοι στα Social media και να γράφουν "αχ, τι κρίμα, πόσο φρικτό ;Oμως πριν του συμβεί δεν είχαν κινητοποιηθεί για να μην του συμβεί. Οπότε εκεί υπάρχει μια μερίδα υποκρισίας. Εσύ που γράφεις τα βαρύγδουπα, τα έχεις καλά με τη συνείδηση σου; Έχεις κάνει κάτι; Δράσε ακόμη και ατομικά. Μπορείς να βοηθήσεις ήσυχα και αθόρυβα», Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» τον Ευριπίδη θα παρουσιαστεί στπ Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 2, 3 και 4 Ιουλίου.

Πηγή: MARIE CLAIRE