«Ο κόσμος ακούει ο γιος της Σακελλαρίου και νομίζει ότι η ζωή μου ήταν όνειρο.Κάθε άλλο παρά όνειρο»

Είστε ο γιος της αξέχαστης Ρίτας Σακελλαρίου, ωστόσο μέχρι σήμερα έχετε αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας, για ποιον λόγο;

Δεν υπήρχε λόγος να βγω να μιλήσω για τη μητέρα μου, να πω άλλη μια ιστορία, δεν είναι του χαρακτήρα μου, ήθελα όταν θα ερχόταν η στιγμή να μιλήσω για τη μητέρα μου, να έχω κάνει έστω ένα βήμα στο τραγούδι, να έχω κάτι να δείξω. Ακόμα και τώρα, λίγοι ξέρουνε ποιος είμαι, ποια είναι η μητέρα μου, λίγες φορές έχω πει σε κόσμο που γνώρισα ποια είναι η μητέρα μου.

Τι θυμάστε από τη μητέρα σας Ρίτα Σακελλαρίου;

Οι γονείς μου είχανε χωρίσει όταν ήμουν πολύ μικρός, θυμάμαι τη μητέρα μου σε γεμάτα νυχτερινά κέντρα που πήγαινα και την άκουγα. Θυμάμαι τις κουβέντες μέσα στα καμαρίνια που ήταν γύρω από το τραγούδι, η αγάπη του κόσμου που ήταν πολύ μεγάλη. Θυμάμαι και το πιο όμορφο δώρο για ένα παιδί, ήταν ένα ποδήλατο, πήγαμε και το πήραμε από ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη μαζί με τη μητέρα μου. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη, έλεγα σε όλους ότι αυτό μου το πήρε η μάνα μου.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών χάσατε τον πατέρα σας, σας σημάδεψε άρτος ο θάνατος; Πώς τον αντιμετωπίσατε σαν παιδί στην εφηβεία τότε;

Το πιο δύσκολο, .το πιο πικρό πράγμα που έχω βιώσει στη ζωή μου, είναι ο θάνατος του μπαμπά μου. Ο πατέρας μου, Στέφανος Σιδηρόπουλος, ήταν μεγάλος παλαιστής τη δεκαετία του '60, στα 22 ήταν πρωταθλητής Ελλάδας, Βαλκανιονίκης, Μεσογειονίκης, εκεί στα 22 γνώρισε και τη μητέρα μου το 1964 και το '66-'67 παντρευτήκανε, μείνανε μαζί έως το 1977. Ο πατέρας μου ήτανε η δύναμη μου, η σιγουριά μου, η ασφάλεια μου, η ηρεμία μου, ξαφνικά αυτά χάθηκαν! Σταμάτησα το σχολείο, σταμάτησα τη μουσική, έκανα μαθήματα πιάνου από τα εννιά μου χρόνια. Όλη η ζωή μου άλλαξε, έχω πολλές «γρατζουνιές» μέσα μου από την εφηβεία. Ο κόσμος ακούει ο γιος της Σακελλαρίου και νομίζει ότι η ζωή μου ήταν όνειρο. Κάθε άλλο παρά όνειρο ήτανε.

Πού βρήκατε τότε το στήριγμα σας;

Ελπίδα! Ο Θεός μπορεί να πήρε τον πατερά μου στα 14 μου και με την μάνα μου να ήμασταν μακριά αλλά μου είχε δώσει ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο γλυκό, ό,τι καλύτερο είχα στη ζωή μου, τη γιαγιά μου, την Ελπίδα. Η γιαγιά μου ήταν πάντα δίπλα μου, με μεγάλωσε από μικρό παιδί και εμένα και τον αδερφό μου τον Μανώλη που μέναμε στη Πολίχνη στη Θεσσαλονίκη, η γιαγιά μου η Ελπίδα ήταν το δώρο του Θεού σε εμένα.

Ασχολείστε με το τραγούδι. Πιστεύετε ότι έχετε κληρονομήσει το γονίδιο της μητέρας σας;

Μακάρι να έχω πάρει κάτι από τη μητέρα μου, γιατί υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της Ελλάδας, μου αρέσει η μουσική και το τραγούδι από πολύ μικρός, ό,τι δουλειά και να έκανα, το τραγούδι ήταν πάντα στο μυαλό μου, τώρα είμαι στην αρχή, στο μηδέν, τίποτα δεν χαρίζεται, ούτε ένα όνομα, ακόμα και αυτό της μητέρας μου δεν μπορεί αν δεν δουλέψεις και πραγματικά αγαπήσεις αυτό που κάνεις, να σε φτάσει κάπου, έχω πολλά τραγούδια δικά μου, γράφω στίχους, μουσική, μακάρι να μπορέσω να τα κυκλοφορήσω κάποια στιγμή.

Πηγή: ΧΑΙ