Έλληνας ηθοποιός πέρασε από κάστινγκ για να υποδυθεί σε ταινία τον προπονητή του Αντετοκούνμπο

O λόγος για τον Κώστα Κρομμύδα ο οποίος κάνει τις αποκαλύψεις του σε πρόσφατη συνέντευξή του, μιλώντας όμως και με τρυφερά λόγια για τη μεγαλύτερη -από την υποκριτική- αγάπη του, τη συγγραφή βιβλίων.

Δείτε τι αποκάλυψε παρακάτω:

Αν σου ζητούσα να διαλέξεις ανάμεσα στον ρόλο του ηθοποιού ή του συγγραφέα, ποιον θα διάλεγες;

Ξεκάθαρα του συγγραφέα. Στο κομμάτι της συγγραφής έχω βρει τον προορι­σμό μου κι αυτό που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Η αυτονομία που σου παρέχει η συγγραφή σου δίνει μια ελευθερία. Στην υποκριτική τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Είσαι συνεχώς εξαρτημένος, πρέπει να ανανεώνεις διαρκώς συνεργασίες. Είχα κάποιες κακές συνεργασίες στο παρελθόν, οι οποίες μου στοίχισαν ψυχολογικά. Είναι ψυχοφθόρο να μην μπορείς να φύγεις από μια δου­λειά γιατί δεσμεύεσαι. Αποφάσισα να αποτραβηχτώ λοιπόν χωρίς να έχω σταμα­τήσει να είμαι ηθοποιός. Πρέπει να είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για να το κάνω.

Ισχύει ότι πέρασες από κάστινγκ για την ταινία-αφιέρωμα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο στον ρόλο του προπονητή του;

Ναι, δεν τον πήρα τον ρόλο. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν ο ρόλος του προπονητή του, του ανθρώπου που τον ανέδειξε. Έκανα το κάστινγκ μέσα στην καραντίνα. Το κακό είναι ότι δεν γινόταν με φυσική παρουσία. Φτιάχναμε κάποια βίντεο και τα στέλναμε. Βρήκα έναν άνθρωπο να μου κρατάει τα λόγια, τραβήξαμε με την κάμερα και τους το στείλαμε.

Ήταν για εσένα η καραντίνα μια ευκαιρία σε επίπεδο συγγραφής;

Σαφέστατα. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Εγώ προσαρμόστηκα και μπορώ να πω ότι ουσιαστικά το Ακάκιε είναι γραμμένο κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Έτσι κι αλλιώς, μπαίνω οικειοθελώς σε καραντίνα μόνος μου. Σε κάθε βιβλίο φεύγω ενάμιση μήνα και πάω και γράφω σε χωριά, σε βουνά, όπου βρω... Εδώ τώρα προέκυψε από μόνο του. Σαφέστατα θα προτιμούσα να μην υπάρχει, να μην έχει συμβεί όλο αυτό το κακό. Έχασα και τον πατέρα μου από κορονοϊό τον χει­μώνα που πέρασε. Συνέβησαν πολλά άσχημα. Οι δυσκολίες θα υπάρχουν. Ο κόσμος δεν μας ανήκει. Το περιβάλλον είναι εχθρικό, εμείς όμως πρέπει να προ­σαρμοζόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες που ξυπνάμε και την επόμενη μέρα.

Και ο Λευτέρης Μαντζίκας στη δική του ιστορία βιώνει κάτι ανάλογο.

Έτσι ξεκινάει η ιστορία του. Η μητέρα του πέθανε το 1918 από την ισπανική γρίπη. Δεν τη γνώρισε, ήταν μωρό παιδί όταν πέθανε εκείνη. Αυτό σημαί­νει ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα, κάτι που τον κα­θόρισε. Ο αναγνώστης θα καταλάβει τι σημαίνει αυτό, καθώς αυτό το στοιχείο καθορίζει πολλά πράγματα στο βιβλίο.

Το κοινό σου είναι κατά κύριο λόγο γυναι­κείο;

Είναι, ναι. Το καλό όμως είναι ότι τα βιβλία μου δεν απευθύνονται μόνο στις γυναίκες αλλά και σε πάρα πολλούς άντρες αναγνώστες. Ίσως οι άντρες δεν κάνουν πολλή φασαρία, διαβάζουν πιο αθόρυβα. Οι γυναίκες είναι πιο θορυβώδεις. Δηλαδή δύσκο­λα θα δεις έναν άντρα να κάθεται σε μια παραλία και να ανεβάζει μια φωτογραφία ενός βιβλίου. Η γυναίκα το κάνει λίγο τέχνη αυτό. Είναι οι στιγμές της χαλάρωσης και απελευθέρωσης της.

Πηγή: ΟΚ