Κατερίνα Βρανά: Η μάχη με τη σηψαιμία, η παράλυση και η τύφλωση

Η γενναία, εκρηκτική και χειμαρρώδης Κατερίνα Βρανά έχει άλλωστε αυτό το δικαίωμα, γιατί και πολύ κοντά στον θάνατο έφτασε, και την αναπηρία που της άφησε η τρομακτική περιπέτεια με την υγεία της «παλεύει» με το απίθανο χιούμορ της.

Το 2020 η δημοφιλής stand up comedian, που έχει υμνήσει μέχρι και το BBC, έκλεισε μία δεκαετία στην κωμωδία. Το 2009 ξεκίνησε, όμως έχασε μια χρονιά -το 2017 που ήταν σε κώμα και ακόμη μία, το 2020, λόγω πανδημίας (οι δύο sold out παραστάσεις της πέρυσι τον Σεπτέμβριο είχαν ακυρωθεί).

Όμως φέτος ο Κήπος του Μεγάρου άνοιξε και η Κατερίνα είναι έτοιμη για την παράστασή της «Φέτα, Sex και Αναπηρία» στις 14 Ιουλίου, στις 21.00. Πρόκειται για μια αναδρομή στις «χρυσές» επιτυχίες της, τα best of από τις παραστάσεις «Φέτα με τη Βασίλισσα», «About Sex» και «Σχεδόν Πέθανα – Staying Alive».

Η εν λόγω παράσταση είναι επίσης μία τρανή απόδειξη πως τίποτα δεν σταματά την Κατερίνα Βρανά από τον απώτερο σκοπό της: να γίνει Κυρίαρχος του Πλανήτη, τώρα και με αμαξίδιο! Μέχρι να συμβεί αυτό, η ίδια μοιράζεται μαζί μας ιστορίες από τη διαδρομή της. «Προσδεθείτε» και προετοιμαστείτε για τρανταχτά γέλια, αλλά και μαθήματα θετικής στάσης απέναντι στη ζωή.

Ανδροκρατούμενο γενικά το stand up comedy;
Εντελώς! Οι γυναίκες είναι ανάμεσα στο 10% και το 20% στο stand up comedy διεθνώς, ενώ φτάνουν στο 25% σε χώρες με παράδοση στο είδος. Όταν κάνεις stand up, βάζεις τον εαυτό σου σε ευάλωτη θέση και τις γυναίκες μάς μαθαίνουν από μικρές να μην είμαστε ευάλωτες, νομίζω γι’ αυτό είναι τέτοια τα ποσοστά. Από τον τελικό του Laugh Factory με κάλεσαν στη Μαλαισία να κάνω tour κι εκεί έγινε το κακό.

Μιλάς για το βράδυ στη Μαλαισία που άλλαξε η ζωή σου. Τι ακριβώς σου συνέβη;
Έπαθα διάτρηση εντέρου, άνοιξε δηλαδή μια τρύπα στο έντερό μου. Σημείωση: Το έντερο δεν πρέπει να έχει τρύπες, παρά μόνο μία στο τέλος. Το δικό μου ήθελε, φαίνεται, να έχει… εξαερισμό κι έτσι άνοιξε άλλη μία. Χύθηκαν όλα μέσα, με αποτέλεσμα να μολυνθεί το σύστημα και να πάθω σηψαιμία. Αυτό οδήγησε σε σηπτικό σοκ κι έπειτα σε πολυοργανική ανεπάρκεια, με ρίξανε σε κώμα για να με σώσουν, πάλευαν οι γιατροί για τη ζωή μου – υποθέτω κι εγώ πάλευα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη, γιατί κοιμόμουν. Κι αφού με σώσανε, με άφησαν σε κώμα συνολικά δύο εβδομάδες για να συνέλθω, και μετά, όταν συνήλθα πια από το κώμα, ήμουν παράλυτη από τον λαιμό και κάτω, ενώ δύο εβδομάδες μετά τυφλώθηκα. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη χοντράδα. Η παράλυση δεν με πείραξε τόσο πολύ γιατί γενικά μ’ αρέσει να τεμπελιάζω, αλλά την τύφλωση δεν την έκανα κέφι, δεν σου το κρύβω. Θεώρησα πως ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Επίσης πανικοβλήθηκαν και οι γιατροί γιατί, σου λέει, «από πού ήρθε κι αυτό τώρα;».

Από τι το έπαθες όλο αυτό;
Απ’ ό,τι φαίνεται έχω αυτοάνοσο στο έντερο, που δεν το είχα πάρει χαμπάρι και δεν το πρόσεχα. Μάλλον τη νόσο του Κρον, αλλά δεν είμαστε και σίγουροι. Εχει μερικά στοιχεία του Κρον, αλλά σε πολλά άλλα δεν μοιάζει καθόλου. Οι γιατροί δεν είναι βέβαιοι, οπότε το λένε άτυπη φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Εγώ το είπα… βρανεντερίτιδα! Κοίτα, οι ασθένειες παίρνουν συνεχώς τα ονόματα των γιατρών. Πατάω πόδι ως ασθενής και απαιτώ να αφήσω όνομα! (γέλια) .

Το πιο αστείο κορίτσι έκλαψε τότε ή το χιούμορ σου έγινε το όπλο σου σε αυτή τη μάχη;
Το χιούμορ ήταν το όπλο μου γενικά, αλλά έκλαψα πάρα πολύ στην αρχή. Στη Μαλαισία, κάθε πρωί που ξυπνούσα, έβαζα τα κλάματα, αλλά με μεγάλη χαρά. Ελεγα «θα κλάψω, να στανιάρω». Ήταν λυτρωτικό. Οι νοσοκόμες μού λέγανε «Κατερίνα, don’t cry» και απαντούσα: «Άσε μας, βρε κούκλα μου, εγώ ζω τον πόνο μου εδώ. Αν δεν κλάψω τώρα, πότε θα κλάψω;» Ο γιατρός με καταλάβαινε. Του έλεγα «I want to cry» και μου απαντούσε: «Yes, Katerina, cry. Cry is good». Και του έλεγα: «Ωραία, φύγε τώρα, δεν θέλω να είναι άλλος μπροστά. Λίγη μουσική, αν μπορείτε, να μου βάλετε». Οι γιατροί μου ήταν… θεοί κι εδώ και στη Μαλαισία, με πολύ χιούμορ. Και με τρόλαραν συνέχεια, και γούσταρα. Στη Μαλαισία έμεινα δύο μήνες στο νοσοκομείο κι άλλους τρεις εδώ, σύνολο πέντε νοσηλείας. Απρίλιο με Αύγουστο.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, πώς είναι η κατάστασή σου;
Αν σκεφτείς πως ήμουν παράλυτη από τον λαιμό και κάτω και εντελώς τυφλή, είμαι θαυμάσια. Την όρασή μου τη βρήκα σταδιακά και είναι αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο. Δεν έχω περιφερειακή όραση, βλέπω μόνο στο κέντρο και δεν ενώνονται τα δύο μάτια μου, δηλαδή το ένα βλέπει λίγο πιο πάνω από το άλλο. Οι κόρες μου είναι… ανεξάρτητες γυναίκες και το ζούνε. (γελάει) Μακριά βλέπω γαμάτα, κοντά βλέπω τα… μη σου πω καλύτερα! Έχω πρεσβυωπικά γυαλιά για κοντά, βέβαια, που βοηθούν, αλλά ματώνει η ψυχή μου κάθε φορά που τα βάζω. Μα πρεσβυωπία; (γέλια)

Γενικά, έχει φτιάξει πάρα πολύ η κατάσταση.
Μπορώ να σταθώ όρθια μόνη μου, που πριν δεν μπορούσα. Οι λεπτές κινήσεις μου έχουν φτιάξει, γιατί είχαν πάθει μεγάλη ζημιά και τα χέρια μου. Όταν ξύπνησα και δεν μπορούσα να κρατήσω στιλό, πιρούνι, να γράψω, να κρατήσω οδοντόβουρτσα. Τώρα μπορώ να τα κάνω όλα αυτά. Βέβαια, γράφω σαν δίχρονο στον παιδικό σταθμό. Αν θέλω να σου κάνω μια καρδιά και να γράψω μέσα «Ηλίας», θα μου πάρει όλη μέρα, αλλά θα το κάνω για σένα, Ηλία. (γέλια). Ο ρυθμός της αποκατάστασης είναι αργός και δυστυχώς εξαρτάται μόνο από μένα, δηλαδή δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο που μπορεί να βοηθήσει. Εγώ πρέπει να συνεχίσω να κάνω φυσικοθεραπεία, λογοθεραπεία κ.λπ. Εγώ τα… πήρα βέβαια! Τι, στο καλό, κάνουν τόσα χρόνια και δεν έχουν βρει ένα χάπι που να με φτιάχνει πιο γρήγορα;

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τις πρώτες εμφανίσεις επί σκηνής μετά την περιπέτειά σου;
Το πρώτο ήταν όταν οι συνάδελφοί μου από το ελληνικό stand up comedy έκαναν μια φιλανθρωπική παράσταση για μένα, γιατί τα έξοδά μου ήταν τεράστια και η ασφάλειά μου δεν κάλυπτε τα εκτός νοσοκομείου. Μου έκαναν μια παράσταση στο Βεάκειο που λεγότανε «V for Vrana» κι εκεί βγήκα στο τέλος και είπα κάποια πράγματα για πέντε λεπτά, που βγήκαν εκ του φυσικού τους αστεία και ήταν απίστευτη εμπειρία. Ένιωσα ένα κύμα αγάπης. Δεν έβλεπα καλά, είχαν σηκωθεί όρθιοι 2.000 άνθρωποι και δεν μπορούσα να το δω! Και μετά η πρώτη φορά που έκανα τη σόλο παράσταση, το «Σχεδόν Πέθανα, Staying Alive», που τα είχα… παίξει! Είναι λιγότερο κουραστικό για μένα γιατί κάθομαι στο καροτσάκι με τα τακούνια μου, αλλά είναι πιο κουραστικό για το κοινό, νομίζω, γιατί η ομιλία μου… καταρρέει μέσα στο δίωρο.. Πέρα από την πλάκα, όμως, το κοινό μού έχει δώσει πολλή δύναμη, αγάπη και στήριξη.

Πηγή: espresso