Ζήνα Κουτσελίνη: «Θρηνήσαμε και θρηνούμε ακόμα τον Γιώργο Καραϊβάζ»

Ολοκληρώνεται με τεράστια επιτυχία η έκτη χρονιά του προγράμματος του Star «Αλήθειες με τη Ζήνα», που με τόση αφοσίωση έχεις αγκαλιάσει. Τι κρατάς από αυτό το ομολογουμένως δύσκολο έτος;

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα τη δυσκολότερη χρονιά της ζωής μου. Θρηνήσαμε και ακόμη θρηνούμε έναν πολύ δικό μας άνθρωπο. Αισθανόμουν ως αδελφό τον Γιώργο Καραϊβάζ. Νιώθω ένα τεράστιο κενό κλείνο­ντας αυτήν τη χρονιά, είναι μια μεγάλη απώλεια για όλους μας. Μόνο η ψυχή μας γνωρίζει πόσο δύσκολη και επώδυνη είναι. Μπροστά σε ένα τέτοιο πένθος, η όποια επιτυχία της εκπομπής είναι υποδεέστερη. Μα­κάρι να ξυπνούσα και να ήταν όλα ένα όνειρο.

Έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι μήνες από τη δολο­φονία του Γιώργου Καραϊβάζ. Νομίζω πως τις απώ­λειες αγαπημένων ανθρώπων τις συνειδητοποιούμε ουσιαστικά στο πέρασμα του χρόνου.

Ο Γιώργος βρίσκεται παντού στο πλατό της εκπομπής. Νιώθω σαν να είναι παρών κάθε φορά που μιλώ. Έχω την αίσθηση ότι θα μου κλείσει το μάτι, ότι θα με βο­ηθήσει να πάω παρακάτω στην οποιαδήποτε κουβέ­ντα. Αν παρατηρήσεις, καθημερινά, κατά την έναρξη της εκπομπής, σηκώνω τα χέρια μου κοιτάζοντας ψη­λά. Είναι γιατί θέλω να δείξω πως ακόμη αισθανόμα­στε τον Γιώργο κοντά μας, σαν να ψάχνω ακόμη αυ­τή την επαφή και σύνδεση. Έπειτα από τη δική μου προσφώνηση, σχεδόν πάντα μιλούσε εκείνος και συ­νήθως με πείραζε. Του οφείλω πολλά. Στάθηκε δίπλα μου και μου άπλωσε το χέρι με αλήθεια. Έκανε τε­ράστιες αποκλειστικότητες μέσα στο διάστημα αυτών των ετών. Έδωσε κύρος στην εκπομπή και σε μένα. Ήταν ο πρύτανης του αστυνομικού ρεπορτάζ μετά τον Πάνο Σόμπολο.

Έτυχε να τον δεις ανήσυχο ή αγχωμένο; Να αισθαν­θείς αγωνία για κάτι που μπορεί να συνέβαινε έπει­τα από τη ζωντανή ροή της εκπομπής;

Ποτέ! Ο Γιώργος ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος και έκανε συνεχώς πλάκες. Το τελευταίο πρωινό ήρ­θε στο καμαρίνι και τα γέλια μας ακούστηκαν σχεδόν σε όλο τον όροφο. Θυμηθήκαμε τα χρόνια μας στον ΑΝΤΙ, είπαμε πολλές ιστορίες, και μάλιστα, ενώ συνήθως μετά τη σύσκεψη έφευγε για να γράψει τα θέ­ματα του για το γιο του, εκείνη την ημέρα ήταν σαν κάτι να τον κρατούσε μαζί μας. Μας έδειχνε το αυτο­κίνητο που είχε πάρει δώρο στα γιο. του, για τον οποίο ήταν πολύ υπερήφανος. Ήμαστε παρέα περίπου μέ­χρι την ώρα που ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για το πλα­τό. Δεν τον προβλημάτιζε ούτε φοβόταν τίποτα. Του­λάχιστον οι άνθρωποι που ήμαστε καθημερινά μαζί του δεν αντιληφθήκαμε ότι αισθανόταν ανασφάλεια ή ανησυχία.

Οι αποχωρισμοί είναι πολύ δύσκολοι για σένα;

Είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι δεν λέω ποτέ αντίο. Δεν έχω την ψυχολογική αντοχή να αποχωρίζομαι ανθρώπους με τους οποίους έχω δεθεί. Αναγκάστηκα να φύ­γω πολλές φορές από το πατρικό μου σπίτι στα μέσα της εφηβείας μου. Αποχαιρέ­τησα τον πατέρα, τη μητέρα και τον αδελφό μου τα πρώτα μου χρόνια και έπειτα αναγκάστηκα να το ξα­νακάνω σε μια πολύ πιο οδυνηρή και επώδυνη συν­θήκη, στην κηδεία τους. Το ίδιο ένιωσα και με την απώλεια του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι τη δύναμη να βγω ξανά στην εκπομπή τη βρήκα από τον ίδιο. Σκεφτόμουν τι θα ήθελε από μένα. Κοίταξα την καρέκλα του, πήρα δύναμη, προσευχήθηκα και βγήκα στον αέρα. Όμως ο πόνος υπάρχει και θέλει χρόνο.

Πηγή: HELLO