Λάκης Λαζόπουλος: «Όσες ώρες και να κάνεις αυτοκριτική, δεν μπορείς να φέρεις πίσω τον άνθρωπο σου»

Δεν είναι ένα βιβλίο για το θάνατο, αλλά για να μας συστήσει τον άνθρωπο της ζωής του, που έφυγε νωρίς.

Δυσβάσταχτες οι ατέλειωτες ώρες της αυτοκριτικής, όταν χάνεις τον άνθρωπο σου;

«Όσες ώρες και να κάνεις αυτοκριτική, δεν μπορείς να φέρεις πίσω τον άνθρωπο σου. Δεν μπορείς να απαντήσεις στα γιατί. Η απώλεια είναι ασυνήθιστη για τη ζωή, αν και αναμενόμενη».

-Τελικά ο νους του ανθρώπου είναι η πιο μεγάλη φυλακή;

«Ο συντηρητικός νους είναι αληθινά μια πολύ μεγάλη φυλακή. Δεν νομίζω ότι έχω περάσει μια τέτοια φυλακή και δεν έχει περάσει και η Τασούλα τέτοια φυλακή. Κι αν ο νους είναι φυλακή, το σώμα είναι αυτό που θα πάρει και το νου μαζί και θα φύγει».

-Γράφετε: «Έφυγε νωρίς, όταν είχαν κοπάσει τα πάθη, είχαν κουραστεί οι έρωτες, είχαν σιγήσει οι ανυπότακτες φωνές της ζήλιας και της δικής μου απιστίας»...

«Είναι αλήθεια».

-Κρατούμενες των φυλακών Ελαιώνα Θήβας, φορούν τα φουστάνια της που τους χάρισε;

«Είναι αυτό το γράμμα από τις φυλακές. Αυτή η πληροφορία με λύγισε και με έκανε να συγκινηθώ, να κλάψω τόσο πολύ. Εύχομαι να χαίρονται τα φουστάνια της. Για μένα είναι ό,τι σημαντικότερο αυτό που έγινε».

-Πρόσφερε στο συνάνθρωπο, χωρίς τυμπανοκρουσίες;

«Ήταν -ας το πούμε- θεμέλιο στη σχέση μας. Δεν χρειάζεται κανείς, να ξέρει το παραμικρό. Γιατί έτσι κι αλλιώς το κάνεις για να βοηθήσεις, όχι για να φωνάξεις ότι βοηθάς. Γι' αυτό και η λέξη συνανθρωπία με τη λέξη φιλανθρωπία έχουν αυτή την τεράστια διαφορά. Οι κανονικοί άνθρωποι είναι συνάνθρωποι. Αν είναι ένας πλούσιος και ένας φτωχός, συνήθως οι πλούσιοι γίνονται πολύ φιλάνθρωποι, για να αισθάνονται πιθανώς και τη διαφορά τους με τους κανονικούς ανθρώπους; Δεν ξέρω. Αλλά πραγματικά η λέξη "φίλος του ανθρώπου" με ενοχλεί σχεδόν».

-Η Τασούλα ήθελε την ανωνυμία για την ίδια και την κόρη σας;

«Ήθελε την ανωνυμία, κυρίως για το παιδί μας. Για να μπορεί να ταξιδεύει, να κυκλοφορεί παντού χωρίς να τη γνωρίζουν. Ήθελε να ζήσει ήσυχα. Ήμουν στην Πάρο κάποια στιγμή και το βράδυ κατέβαινα μέσα από κάτι σοκάκια που τα είχα μάθει, εκεί στη Νάουσα, για να βγω σε ένα μαγαζί χωρίς να περάσω μέσα από τον κόσμο. Ξαφνικά βλέπω ένα μεγάλο άνθρωπο που μου λέει "ξέρεις εσύ αυτά τα στενά, Λαζόπουλε;". Λέω "τα έμαθα για να έρχομαι από δω". "Εμείς εδώ, αυτές τις ρούγες που δεν σε βλέπει ανθρώπου μάτι, εμείς τις ξέρουμε, για να μη μας βλέπουν, και χαίρομαι που εσύ διαλέγεις αυτόν τον τρόπο για να φτάσεις σε ένα μαγαζί και δεν πηγαίνεις να περπατήσεις για να σε δουν όλοι. Και να ξέρεις ότι όσο διαλέγεις αυτές τις ρούγες, τόσο πιο αλώβητος θα φτάνεις στην ακτή". Αυτά τα λόγια του τα κράτησα, γιατί ήταν σαν να ήρθε να μου διασταυρώσει αυτά που μου έλεγε η Τασούλα».

-Σας είχε πει: «Εσύ άνοιξες την πόρτα σου στον κόσμο και τώρα μπαίνει όποιος θέλει... στο πρώτο στραβοπάτημα θα σε φάνε, σ' τα 'χω πει». Είχε δίκιο;

«Είχε δίκιο τελικά, αλλά πίστευε ότι εγώ είχα ανοίξει την πόρτα μου. Ενώ εγώ πίστευα ότι είχαν σπάσει την πόρτα μου».

-Τι θα χαρακτηρίζατε δελεαστικό για να επιστρέψετε στη μικρή οθόνη;

«Να μπορούσαν να με αφήσουν ξανά ελεύθερο. Θα ήταν πολύ δελεαστικό, νομίζω», είπε στον Τηλεθεατή.