Γιάννης Κουκουράκης: Η ατάκα που του είπαν σε οντισιόν και τον εξόργισε

Κύριε Κουκουράκη, η παρά­σταση «1821 - Η Επιθεώρηση» όπου παίζετε από τη μία χαρί­ζει άπειρες στιγμές γέλιου, από την άλλη μοιάζει με ένα σκλη­ρό χαστούκι στη νοοτροπία του νεοέλληνα, αποκαθηλώνοντας εθνικούς μας μύθους.

«Νομίζω ότι μια επιθεώρηση έχει πάντα και τα σκληρά και τα πιο ανάλαφρα μέρη της. Η παρά­σταση αυτή δεν έχει στόχο ούτε να αποκαθηλώσει τους ήρωες του 1821 ούτε τίποτα τέτοιο. Αν υπάρχει ένας στόχος, αυτός είναι η αφύπνιση για τα κακώς κείμε­να του σήμερα, πατώντας πάνω στη δική μας νοοτροπία. Από αυ­τή την άποψη, δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάτι σκληρό. Νομίζω γενικά ότι αυτή η παράσταση εί­ναι και μια πρόταση να επανα­προσδιοριστεί και η επιθεώρηση ως είδος. Να ειπωθούν κάποια πράγματα με διαφορετικό στυλ και τρόπο. Αν δεν απατώμαι, την τελευταία φορά που παίχθηκε επι­θεώρηση ήταν πριν από τουλάχι­στον δέκα χρόνια».

Στο δικό σας κεντρικό νούμε­ρο, «Μη μας τηράτε πλέον», εσείς υποδύεστε τον Καραϊ­σκάκη και ο Γιώργος Γάλλος τον Κολοκοτρώνη.

«Ναι. Το εντυπωσιακό είναι ότι μέχρις ενός σημείου ουσιαστικά το κείμενο είναι οι πραγματικοί λόγοι των δύο ηρώων. Και εγώ αρχικά δεν το είχα συνειδητο­ποιήσει, θα νόμιζε κανείς ότι κάποιος έβαλε τους δύο ήρωες να συνομιλούν. Κι όμως, είναι δικά τους λόγια. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω δέος γιατί υποδύο­μαι τον Καραϊσκάκη, καθώς αυ­τό συμβαίνει στο πλαίσιο μιας επιθεώρησης, που γίνεται μεν με απόλυτο σεβασμό, αλλά εμείς καλούμαστε να επικοινωνήσουμε το χάος του σήμερα...».

Ένα πολύ σκερτσόζικο νούμερο είναι αυτό στο οποίο παρουσι­άζετε σκηνές από την Επανά­σταση όπως θα τις σκηνοθε­τούσαν ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Γιώργος Λάνθιμος, αλλά και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αντίστοιχα. Εσείς μάλιστα βρί­σκεστε στη σκηνή με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Πώς είναι αυτή η συνύπαρξη;

«Απολαυστική. Ξαφνικά βρίσκε­σαι στη σκηνή με ανθρώπους που έβλεπες μικρός. Δηλαδή δεν φα­νταζόσουν ότι κάποια στιγμή θα ήσουν συνάδελφος με τη Μίρ­κα ότι θα κάνετε χαβαλέ εκτός σκηνής. Είναι μια ηθοποιός πολύ δοτική. Δίνει στον συμπαίκτη της χώρο. Για εμένα αυτό είναι και το θέατρο: ο ένας πιάνεται από τον άλλον για να δημιουργήσει κάτι. Εκτός σκηνής η Μίρκα με πειράζει και μου λέει συνέχεια ότι είμαι τρελός. Και μπορεί και να έχει δίκιο», (γέλια).

Αγαπάτε την κωμωδία;

«Πάρα πολύ».

Φαντάζομαι ότι λόγω φιζίκ θα ήταν μάλλον πιο εύκολο για εσάς να επαναπαυθείτε κυρίως σε ρό­λους ζεν πρεμιέ...

«Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Τι πάει να πει; Να το παίζει κάποιος όμορφος; Να το παίζει Τζον-Τζον; Εντάξει, η εξωτερική εμ­φάνιση υπάρχει. Άλλος είναι κο­ντός. Άλλος είναι ψηλός. Άλλος με κοιλιακούς. Αν επενδύσεις μό­νο σε αυτή, μάλλον πρέπει να κά­νεις μια άλλη δουλειά. Πάντως, η αντίληψη ότι ένας "ωραίος" δεν μπορεί να κάνει και πολλά στο θέατρο είναι ελληνικό κλι­σέ. Όχι, δεν χρειάζεται να έχεις μπιροκοιλιά και καράφλα για να θεωρηθείς καλός ηθοποιός. Μπορεί ένας πολύ όμορφος άν­δρας, μια πολύ όμορφη γυναίκα, να πάρουν το βραβείο Χορν και το Μερκούρη, αντίστοιχα. Και εκφράζομαι έτσι χονδροειδώς γιατί δεν ξέρω πώς έχει περάσει στη συνείδηση των ανθρώπων του χώρου ότι η ποιότητα και η εργατικότητα συνδυάζονται με μια παραίτηση. Λάθος».

Εσείς βιώσατε ρατσισμό λόγω εμφάνισης;

«Στα πρώτα μου βήματα, αλλά είχα την "αυθάδεια"-ευθύτητα να το αντιμετωπίσω. Θυμάμαι, πάω στην οντισιόν και ήταν του στυλ: "Πέρα από τα μπράτσα, έχεις να μας δείξεις και κάτι;". Ανέβηκα, έκανα αυτό που μου ζήτησαν και τελικά μου λένε: "Σε παίρνουμε. Μας άρεσες πο­λύ". "Ναι, αλλά εμένα δεν μου αρέσετε" είπα και έφυγα».

Πέρα από το να παίζετε, γράφετε κιόλας. Στο διάστημα της προη­γούμενης καραντίνας μάλιστα, ολοκληρώσατε ένα ακόμα θεα­τρικό έργο...

«Ναι, είναι το τρίτο που έγραψα. Και πάλι πρόκειται για κωμωδία. Τα δύο προηγούμενα τα έχω ανε­βάσει στα Χανιά, από όπου κατάγομαι. Έχω ωραία σχέδια για αυτό το νέο έργο. Απλώς δεν εί­ναι ακόμη ανακοινώσιμα».

Πηγή: Βημαgazino