Γιάννης Κουκουράκης: «Ως τώρα πέτυχα τους στόχους που έθεσα. Τίποτα δε μου χαρίστηκε»

Δύσκολο πάντως το επάγγελμα του ηθοποιού εν γένει. Ειδικά την εφετινή χρονιά με τα κλει­στά θέατρα...

«Πολύ, και όχι μόνο για τους ηθο­ποιούς, αλλά για όλα τα επαγ­γέλματα γύρω από το θέατρο. Προσωπικά, είχα δουλειά λόγω τηλεόρασης. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς θέλεις να λέγεσαι ευρωπαϊκό κράτος όταν η υπό­λοιπη Ευρώπη δίνει τον πλήρη μισθό των ανθρώπων που έχα­σαν τη δουλειά τους και εξανα­γκάστηκαν να είναι στο σπίτι και εδώ πετάς 534 ευρώ στον άλλον και του λες "ζήσε"».

Ποια είδηση διαβάσατε τελευταία και σας θύμωσε;

«Η είδηση για περιορισμούς σε όσους δεν έχουν κάνει εμβόλιο. Περιορισμούς, λέει, στις μετακι­νήσεις, θέατρο μόνο για εμβολι­ασμένους τον χειμώνα κ.τ.λ. Από τη στιγμή που ο εμβολιασμός εί­ναι μια προσωπική επιλογή, δεν ξέρω κατά πόσον όλα αυτά είναι δημοκρατικά... Φυσικά, μιλάμε για την παγκόσμια υγεία και την προστασία όλων μας. Ωστόσο το ερώτημα παραμένει, μια και τέτοια μέτρα φέρνουν διχασμό».

Κάνατε εμβόλιο;

«Όχι ακόμη. Δεν είμαι αρνητής, αλλά δεν θα σας πω ότι ξετρελαί­νομαι κιόλας με την ιδέα του να κάνω. Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να με κρίνουν για αυτό. Νευριάζω κυρίως με το γεγονός ότι έχουμε χωριστεί πάλι σε δύο στρατόπεδα και αν πεις ότι δεν έχεις εμβο­λιαστεί μερικοί σε κοιτάνε λες και έχεις πάει στο Τσερνομπίλ και έχεις γυρίσει γεμάτος ραδι­ενέργεια».

Η επαγγελματική επιτυχία σας κάνει ευτυχισμένο;

«Αν στη ζωή σου δεν είσαι ευτυ­χισμένος, με τη δουλειά απλώς ξεχνιέσαι. Εγώ είμαι και στους δύο τομείς καλά. Τα βρήκα με τον εαυτό μου νωρίς. Είπα: "Κοίτα να συμφιλιωθείς με αυτό που κου­βαλάς, γιατί δεν γίνεται να είσαι συνέχεια στα μαχαίρια μαζί του". Ως τώρα πάντα μιλώντας, πέτυχα τους στόχους που έθεσα. Και συ­νεχίζω όπως ο κάθε άνθρωπος, βάζοντας επόμενους. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Σήμερα έχω δί­πλα μου ανθρώπους που τους έχω επιλέξει, που με σέβονται και με αγαπούν. Οπότε μάλλον και κάτι καλό έκανα. Πλέον δεν αυτομαστιγώνομαι τόσο. Είμαι σκληρός με τον εαυτό μου, αλλά μπορεί να πω και μια μέρα: "Well done today».

Πώς δεν θέλετε να είστε σε δέ­κα χρόνια;

«Ξινός, στρυφνός και μίζερος. Όπως δηλαδή δεν ήθελα πάντα να είμαι».

Μεγαλώνοντας απομυθοποιείτε τον έρωτα;

«Όχι. Έχω γίνει μάλλον πιο ρο­μαντικός. Για χρόνια με προστάτευα. Με είχα κλείσει σε ένα σε­λοφάν. Είπα πλέον να βγω από την προστασία μου, να αφεθώ, για να δω τι θα γίνει. Παραμένω βέβαια πρακτικός και κυνικός σε ένα επίπεδο. Δηλαδή, άμα μπλέ­ξεις με έναν άνθρωπο που μπο­ρεί να τον γουστάρεις πολύ αλλά βλέπεις παράλληλα ότι σε οδηγεί στην τρέλα φεύγεις. Δεν νιώθω πάντως ότι βάρυνα, αλλά ότι μου το χρωστάω να περάσω καλά».

Το χειρότερο ραντεβού στη ζωή σας το θυμάστε;

«Νομίζω στα χειρότερα όλων είναι τα πρώτα, εκεί στα 13-14. Βέβαια, έχουν και το ωραίο της αγνότητας, γιατί όλα είναι τόσο πρωτόγνωρα, αδιαχείριστα, με­γάλα, σημαντικά. Αυτή η αμηχα­νία χωρίς λόγο. Που δεν ξέρεις πώς να φιλήσεις. Ή φιλάς και ύστερα ξεπλένεις το στόμα σου με οινόπνευμα».

Φαντάζομαι ήσασταν και ο ωραί­ος του σχολείου;

«θα 'θελα. Καμία σχέση. Σωματοδομή αχλάδι. Καμπούρης με αδύνατα πόδια και γυαλιά. Μια άχαρη ακρίδα».

Πηγή: Βημαgazino