Γιάννης Καλατζόπουλος: «Έκανα μεγάλο αγώνα για να αποδείξω ότι είμαι ηθοποιός και όχι παιδί-θαύμα»

Ισχύει ο όρος «παιδί-θαύμα» που σας έχουν κολλήσει ως ταμπέλα;

Όχι. Όλα τα παιδιά είναι θαύματα στο είδος τους. Ήμουν ένα παιδάκι χαριτωμένο, με μεγαλύτερη κοινωνικότητα από άλλα παιδιά.

Εσάς η εικόνα σας παγιδεύτηκε στην ταμπέλα «παιδί-θαύμα»;

Σαφέστατα. Έκανα μεγάλο αγώνα για να αποδείξω ότι είμαι ηθοποιός και όχι παιδί-θαύμα.

Πόσες ταινίες κάνατε συνολικά;

Νομίζω καμιά 20αριά. Δεν έκανα την καριέρα του Βασίλη Καΐλα, που ξεπέρασε τις 70 ταινίες!

Εσείς γιατί κάνατε τόσες λίγες ταινίες;

Γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά μεγαλώνουν και δύσκολα τα παίρνουν σε ταινίες, αν έχουν κάνει καριέρα ως πιτσιρίκια. Εγώ παράλληλα άρχισα να παίζω επαγγελματικά και στο θέατρο. Θυμάμαι σε ηλικία 10 ετών με φώναξε ο Μινωτής, έπειτα από πολύ καλά σχόλια που είχε κάνει για μένα η Ελένη Χατζηαργύρη. Μετά με πήρε ο Κουν κι έτσι άρχισα να μπαίνω στο θέατρο ως έφηβος πλέον. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εξής φράση που μου έλεγαν όλοι: «Πρόσεξε μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα». Και κάποια στιγμή ο Βασίλης Διαμαντόπουλος στο έργο «Ο Γαλιλαίος» του Μπρεχτ γύρισε και μου είπε: «Γιάννη, τι θέλεις να γίνεις; Ηθοποιός ή σταρ;» Τον ρώτησα τι σημαίνει αυτό και μου απάντησε: «Ο σταρ είναι “κατοστάρης”, ο ηθοποιός είναι “μαραθωνοδρόμος”». Και τότε πήγα στους γονείς μου και τους είπα: «Εγώ δεν θέλω να ξαναπάω σε ταινία. Θέλω να σπουδάσω και να γίνω ηθοποιός».

Στη Φίνος Φιλμ κάνατε μόνο μία ταινία, την «Καφετζού». Γιατί αυτό;

Την απορία αυτή μου την έλυσε έπειτα από πολλά χρόνια ο Κατράκης, ο οποίος μου είπε: «Εκτός από μένα και τον Αλεξανδράκη, κανένας άλλος αριστερός δεν παίζει στη Φίνος Φιλμ. Και εσύ έχεις τη φήμη του αριστερού».

Ποιοι ήταν οι κυριότεροι σταθμοί στην κινηματογραφική σας καριέρα;

«Το κορίτσι με τα παραμύθια» με σημάδεψε σε όλη την καριέρα μου. Έμπαινα στο λεωφορείο για να πάω στο σχολείο και μου έλεγε ο κόσμος: «Αγνή, Αγνή, αδερφούλα μου». Επίσης, οι δύο ατάκες που έλεγα στην «Καφετζού», «Οχτώ νερά και δύο γλυκύ βραστούς», ήταν καταλυτικές μέχρι και σήμερα.

Ποιος από τους πρωταγωνιστές σάς έκανε περισσότερο εντύπωση;

Αναμφισβήτητα, ο Αυλωνίτης και η Βασιλειάδου. Ο Βασίλης στην «Καφετζού» καθόταν μαζί μου στα διαλείμματα και με πρόσεχε, γιατί η μάνα μου δούλευε και δεν ερχόταν. Τότε θυμάμαι έφερναν φαγητά για να φάμε από το Ideal. Όπως τα κοίταζα, μου λέει: «Αυτό πάρε. Είναι σνίτσελ βιενουά. Αλλά μην κοιτάς που έχει ρεζίλικο όνομα, είναι νόστιμο». Και όπως το έτρωγα γυρίζει και μου λέει με αυθορμητισμό: «Εσύ τώρα, να πούμε, είσαι συνάδελφος;» Και του απαντάω: «Είμαι παιδάκι». Γυρίζει και μου ξαναλέει: «Μωρέ, το βλέπω ότι είσαι παιδάκι, αλλά τα παιδάκια παίζουν με τα στρατιωτάκια τους. Δεν παίζουν με τη Βασιλειάδου (σ.σ.: γέλια)». Η Βασιλειάδου, από την άλλη, με έπαιρνε από το χέρι και με έσπρωχνε μπροστά στη σκηνή του θεάτρου για να παίρνω εγώ το χειροκρότημα.

Πηγή: Espresso