Μαρία Αντουλινάκη: «Το χειροκρότημα που παίρνεις στο τέλος της παράστασης δεν συγκρίνεται»

Η Μαρία Αντουλινάκη ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που χωρίς το κοινό να τους έχει γνωρίσει από κοντά, τους νιώθει, μ' έναν μαγικό τρόπο, οικείους του. Η ηθοποιός μιλά για την παράσταση «Η παγίδα» του Ρομπέρ Τομά με την οποία περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα.

Μετά από έναν δύσκολο χειμώνα με κλειστά θέατρα, επιστρέψατε στην κανονικότητα. Είχατε αδημονία για την πρεμιέρα της παράστασης;

«Μεγάλη. Πέρυσι το καλοκαίρι που είχα και πάλι κανονίσει περιοδεία, αναβλήθηκε λόγω κορονοϊού, ενώ τον χειμώνα λίγο πριν την πρεμιέρα της “Παγίδας" μας πρόλαβε η καραντίνα, με αποτέλεσμα να είναι πολύς ο καιρός που είχα να παίξω στο θέατρο. Είχαμε όλοι μεγάλη χαρά αλλά και μια ανησυχία μέχρι να ξεκινήσουμε και να ανέβουμε στη σκηνή. Ήταν σαν να μην το πιστεύαμε κι εμείς οι ίδιοι. Όχι πως τώρα δεν αγωνιούμε καθώς δεν γνωρίζουμε αν οι περιοχές που έχουν κανονιστεί παραστάσεις χαρακτηριστούν “κόκκινες" ή όχι. Δεν ευχαριστιόμαστε την περιοδεία όπως παλιά, αλλά δεν παραπονιόμαστε», είπε η Μαρία Αντουλινάκη σε συνέντευξή της στο tv24.

Σας είχε λείψει η επαφή με το κοινό;

«Πάρα πολύ. Ερχονται οι άνθρωποι με ενθουσιασμό να μας δουν και έχουν μεγάλη χαρά που επικοινωνούν μαζί μας μέσω του θεάτρου».

Καλή και η τηλεόραση, αλλά σαν την ανθρώπινη επαφή...

«Αυτό το χειροκρότημα που παίρνεις στο τέλος δεν συγκρίνεται. Βέβαια ο κόσμος απαγορεύεται να έρθει στα καμαρίνια και να βγάζουμε φωτογραφίες αλλά κρατώντας έστω μια απόσταση ασφάλειας μας περιμένει να μας πει έναν καλό λόγο και να μας ευχαριστήσει και αυτό είναι πολύ ωραίο».

Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός και οι αντιδράσεις των θεατών είναι άμεσες.

«Όπως το λέτε. Όταν στην πρώτη παράσταση ακούσαμε και το πρώτο ξέσπασμα του κοινού σε γέλια, δεν σας κρύβω ότι ανατρίχιασα. Ήταν πολύ συγκινητικό που ξαναζούσαμε τη χαρά του θεάτρου και οι ηθοποιοί και το κοινό ταυτόχρονα, κάτι που θεωρούσαμε αυτονόητο. Τώρα εκτιμάμε κάποια πράγματα περισσότερο».

«Η παγίδα» του Ρομπέρ Τομά γράφτηκε το 1960 και είναι πλέ­ον ένα κλασικό έργο, που μετρά παγκοσμίου 30.000 παραστάσεις. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ στις αρχές εκείνης της δεκαετίας. Τι το κάνει τόσο διαχρονικό;

«Είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, έχει άψογα κρυμμένη την παγίδα από όλους, πολύ ωραία δομημένους χαρακτήρες. πλοκή, ένα επίσης καλά κρυμμένο δηλητηριώδες χιούμορ κι ένα ανατρεπτικό φινάλε. Στο τέλος της παράστασης ακούμε επιφωνήματα έκπληξης».

Πάντως και οι έξι χαρακτήρες δεν είναι αυτό που φαίνονται.

«Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Όλοι παίζουμε διπλό ρόλο».

Πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο που κινείται μεταξύ ψυχολογικού δράματος και κωμωδίας. Ο δικός σας ρόλος πώς περιπλέκει την κατάσταση:

«Έvας άντρας δηλώνει την εξαφάνιση της γυναίκας του και λίγες ημέρες μετά έρχεται αντιμέτωπος με την εμφάνιση μιας άγνωστης γυναίκας που συστήνεται ως... σύζυγός του. Εγώ υποδύομαι μια νοσοκόμα που καλείται ως μάρτυρας να αναγνωρίσει την Ελιζαμπέτ. καθώς είναι η μόνη που έχει δει την αληθινή. Είμαι δηλαδή ο μάρτυρας- κλειδί. Το κοινό περιμένει ότι με την εμφάνιση της νοσοκόμας θα λυθεί το μυστήριο και θα πει την αλήθεια, αλλά εκείνη στήνει τη δική της παγίδα ενώ παράλληλα πέφτει στην παγίδα ενός άλλου. Υπάρχει και τρίτη πτυχή σε αυτόν τον ρόλο. Με τον Πέτρο Ζούλια δουλέψαμε εξαιρετικά τις λεπτομέρειες».

Μα όλοι οι συντελεστές είστε της λεπτομέρειας.

«Είμαστε όντως όλοι λεπτολόγοι. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου δε ήταν έτοιμος από την πρώτη ημέρα της ανάγνωσης. Όχι μόνο ήξερε τα λόγια αλλά είχε τον ρόλο του έτοιμο. Δεν χρειάστηκε από τον Ζούλια το παραμικρό».

Ποιοι είναι οι κακοί της υπόθεσης;

«Δεν είναι ευδιάκριτοι. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν δεν δεις το τέλος κι αυτή είναι η μαεστρία του Ρομπέρ Τομά».

Το έργο θα ανέβει και τον χειμώνα στο θέατρο Ζήνα;

«Ευελπιστούμε. Ας μην κοπεί το όνειρο».

Πηγή: tv24