Μαρίνα Σάττι: «Τώρα προστατεύω τον εαυτό μου, δεν διαβάζω ούτε τα κακά ούτε τα καλά»

Η Μαρίνα Σάττι μεγάλωσε στην Ελλάδα, στο Ηράκλειο Κρήτης. Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις τραγουδούσε, κάτι που η μαμά της το είχε εντοπίσει. Όταν έγινε 6 χρονών η μητέρα της την πήγε σε μια δασκάλα πιάνου. Ξεκίνησε μαθήματα τα οποία κράτησαν πολλά χρόνια.

«Δεν είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά. Μάλιστα δυο μήνες πριν κάνω το «Θα σπάσω κούπες» είχα ετοιμάσει τα χαρτιά μου για να κάνω εκπαίδευση ως αεροσυνοδός», είπε η Μαρίνα Σάττι στο περιοδικό Gala και συνέχισε λέγοντας:«Έγιναν πάρα πολλά πράγματα πολύ γρήγορα για μένα. Η «Μάντισσα» ήταν το δεύτερο τραγούδι που είχα κυκλοφορήσει, είχα πάρει πολλή πληροφορία και μάλλον δεν ήμουν έτοιμη για τόσο όγκο. Εγώ έφτιαξα ένα τραγούδι όπως μου άρεσε, έφτιαξα ένα βίντεο όπως μου άρεσε με τους φίλους και τους ανθρώπους που κάνω παρέα, οπότε, όταν γιγαντώθηκε, μου φάνηκε πάρα πολύ μεγάλο»

Δεν περιμένατε την επιτυχία;

Όλοι μας όταν φτιάχνουμε κάτι θέλουμε να μας αντιπροσωπεύει και πάντα υπάρχει η προσδοκία να συνδεθούν με αυτό και άλλοι άνθρωποι. Η μουσική είναι επικοινωνία. Είπα. όμως. τότε στον εαυτό μου ότι θέλω την επόμενη φορά να φτιάξω έναν ολοκληρωμένο δίσκο για να δείξω όλα αυτά που σκέφτομαι ως μέρος ενός ενιαίου έργου.

Πάντως, παρότι ήρθε η επιτυχία, δεν εκμε­ταλλευτήκατε το virality. Κάνατε ένα βήμα πίσω

Η ερώτηση που κάνω πάντα στον εαυτό μου είναι τι θέλω να πω και τι θέλω να φτιάξω. Γι’ αυτό λέω ότι δεν ξέρω αν κάνω αυτή τη δουλειά ως επάγγελμα. Εγώ είμαι ακόμα ρομα­ντική και ονειροπόλα. Θέλω αυτό που κάνω να το πιστεύω 100% και να τραγουδάω αυτό που στ' αλήθεια είμαι.

Πρόσφατα μιλήσατε για τα ρατσιστικά σχό­λια που δεχόσασταν μικρή λόγω της καταγωγής σας. Γιατί;

Δεν έχω ακούσει περισσότερα σχόλια για την καταγωγή μου απ' όσα είχα ακούσει για το γεγονός ότι φόραγα σιδεράκια στα δόντια ή γυα­λιά. Πράγματα που μπορεί να έχω ακούσει τώρα, σε μεγαλύτερη ηλικία, μπορεί να είναι πιο έντονα από εκείνα που άκουγα μικρή. Ας είμαστε ειλικρι­νείς. Τώρα που έχω παραπάνω έκθεση έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολύ πιο σκληρά σχόλια, παρά όταν ήμουν μικρή. Τότε στενοχω­ριόμουν γιατί ήμουν μικρή και ευαίσθητη, όπως τα περισσότερα παιδιά, τώρα που είμαι μεγάλη και τα ακούω αυτά δεν στενοχωριέμαι, αλλά προβληματίζομαι. Πρόσφατα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήρε το πρωτάθλημα του ΝΒΑ και εί­μαστε όλοι περήφανοι και χαρούμενοι που έφτασε την κορυφή. Και μένα με συγκινεί και με εμπνέει αυτός ο άνθρωπος. Αναρωτιέμαι όμως γιατί πρέπει να φτάσει κάποιος στην κορυφή, στην όποια κορυφή, για να νιώσουμε έτσι; Πρέπει να ήμαστε πάντα περήφανοι για τους ανθρώπους.

Σε ανθρώπινο επίπεδο πώς διαχειρίζεστε κάποιο επιτιμητικό σχόλιο που μπορεί να διαβάσετε για σας, λόγου χάρη στα κοινωνικά δίκτυα;

Παλιότερα τα έπαιρνα όλα πολύ προσω­πικά και νόμιζα ότι ήταν προσωπικά. Οτι κάτι δεν έχω κάνει καλά, ότι δεν είμαι αρκετά καλή στη μουσική, ότι δεν με συμπαθεί ο κόσμος, ότι δεν με αγαπούν. Έπρεπε να μάθω να διαχειρί­ζομαι ότι θα μιλήσουν για μένα άνθρωποι οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν με γνώριζαν. Τώρα πια έχω μάθει ότι δεν είναι προσωπικό. Ο Φοίβος Δεληβοριάς μού είχε πει κάποια στιγμή να εστιάζω στα θετικά, τα μηνύματα αγάπης, τους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες. Τώρα προστατεύω τον εαυτό μου, δεν διαβάζω ούτε τα κακά ούτε τα καλά και νιώθω ότι σιγά-σιγά χτίζεται και η σχέση μου με το κοινό, όπως χτίζονται όλες οι σχέσεις στη ζωή.