Ελένη Καρακάση: «Ο πατέρας μου και η θεία μου έφυγαν από τη ζωή την ημέρα των γενεθλίων μου»

Η Ελένη Καρακάση βρισκόταν σε περιοδεία με την παράσταση «Κάποτε στο Βόσπορο».

Η Ελένη Καρακάση σε πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για τις μη αποδεκτές συμπεριφορές στο θέατρο αλλά και τη δύναμη που κουβαλά και τις οδυνηρές προσωπικές της στιγμές.

Αυτή τη δύσκολη χρονιά που ζήσαμε το θέατρο το σημάδεψε και το κίνημα #Metoo που πήρε μεγάλες διαστάσεις με το πλήθος καταγγελιών από το χώρο του θεάματος.

Ήρθε η κάθαρση. Νομίζω ότι οι γυναίκες αντιλήφθηκαν ότι δεν πρέπει να φοβούνται, αλλά να μιλούν για αυτό που συμβαίνει. Είναι κάτι που θεωρώ πως οφείλουν να το μαθαίνουν οι μανάδες στα παιδιά τους, οι δάσκαλοι στους μαθητές τους. Τα πάντα είναι θέμα παιδείας και εκπαίδευσης. Το να μάθεις να σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου, για να μπορείς μετά να σέβεσαι και τους άλλους. Προτιμώ να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Θα ήθελα να μην μείνει μόνο στο δικό μας επάγγελμα, αλλά να βρουν το θάρρος και από άλλους χώρος οι άνθρωποι να μιλήσουν για αυτά τα θέματα. Συμβαίνουν, άλλωστε, παντού. Εύχομαι να βρουν τη δύναμη οι γυναίκες και οι άνδρες να καταγγείλουν οποιαδήποτε μορφή βίας.

Εσύ βίωσες ποτέ άσχημες συμπεριφορές στο θέατρο;

Ναι, αν και όχι ακραίες καταστάσεις. Έχω υπάρξει μάρτυρας κακών συμπεριφορών απέναντι σε συναδέλφους. Όταν συμβαίνει κάτι μπροστά σου μοιραία σε επηρεάζει, ακόμα κι αν δεν είσαι εσύ το θύμα.

Πώς αντιδρούσες σε αυτές τις μη αποδεκτές συμπεριφορές;

Στα πρώτα χρόνια της διαδρομής μου, έχει τύχει να φοβηθώ να αντιμετωπίσω τη συνθήκη. Μεγαλώνοντας άρχισα να παίρνω σαφή θέση. Μιλώ πια απερίφραστα. Πνίγομαι απέναντι στην αδικία.

Ισχύει ότι ο πατέρας σου έφυγε από τη ζωή την ημέρα των γενεθλίων σου;

Ναι! Όταν έκλεινα τα 20. Μάλιστα, ακριβώς πέντε χρόνια, μετά, πάλι ανήμερα των γενεθλίων μου, πέθανε και η αδελφή του, η λατρευτή μου θεία, η οποία με σπούδασε. Την είχα σαν γιαγιά μου.

Πως κατάφερες να το διαχειριστείς;

Ο μπαμπάς μου πέθανε στις 5 Φλεβάρη του 1994, στα γενέθλια μου. Εκείνη την περίοδο ήμουν στην πρώτη μου θεατρική δουλειά στο Εθνικό. Αντικαθιστούσα μια κοπέλα, η οποία ήταν έγκυος και συμπωματικά γέννησε την ημέρα θανάτου του πατέρα μου. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα κάνουν έναν κύκλο και πως η ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, συνεχίζεται. Ήταν οδυνηρό, ήταν μια δύσκολη στιγμή, αλλά μέσα από αυτά τα βιώματα, ανακαλύπτουμε τη δύναμη που έχουμε μέσα μας, είπε στο περιοδικό 7 μέρες tv.