Τσάνταλη: «Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά που τρώνε Δευτέρα και θα ξαναφάνε Παρασκευή»

Η Κατρίνα Τσάνταλη μίλησε στο περιοδικό Gala για την περίοδο πριν δούμε την επιχειρηματική αλλά και την ευαισθητοποιημένη κοινωνικά πλευρά της ή τη γνωρίσουμε ως συγγραφέα.

Την περίοδο εκείνη δηλαδή που την είχαμε μάθει από τις κοσμικές σελίδες ως το party girl της εποχής: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο είχα στενοχωρηθεί τότε. Όταν εγκαταστάθηκα στην Αθήνα μετά τις σπουδές μου στο Λονδίνο, στα 24 μου, παρότι δούλευα πολύ, έβγαινα μέσα στο φυσιολογικό πλαίσιο ενός ανθρώπου της ηλικίας μου. Όταν ήρθαν τα πρώτα δημοσιεύματα που με χαρακτήριζαν “party animal” και μιλούσαν για συνεχόμενη διασκέδαση και μόνο, έπαθα σοκ. Στενοχωρήθηκα γιατί δεν ήμουν αυτό. Ναι, έβγαινα, και λόγω δουλειάς - ειδικά τότε τα επαγγελματικά events ήταν πολλά. Αλλά βλέποντας δημοσιεύματα που μιλούσαν μόνο για πάρτυ και έρωτες, ειλικρινά δεν μου άρεσε καθόλου. Πλέον με τα social media επικοινωνώ αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν».

Μιλά με απέραντο θαυμασμό για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βρίσκουν τρόπο να κάνουν μικρά θαύματα στον κόσμο μας, όπως τις γυναίκες που δημιούργησαν την εθελοντική ομάδα ΧΕΡΙΑ στο Facebook. «Είναι πραγματικές ηρωίδες», λέει και θυμάται την απογοήτευση που είχε βιώσει στο παρελθόν: Είχα ήδη αναθεωρήσει καταστάσεις και πρόσωπα στη ζωή μου, όταν πριν από πολλά χρόνια ζήτησα βοήθεια για ένα ίδρυμα στην Αθήνα με παιδιά που δεν είχαν ζεστό νερό. Τα έκαναν μπάνιο και τα έτριβαν με πετσέτες τα να ζεσταθούν. Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρθηκαν. Και ζήτησα βοήθεια από άτομα που με μεγάλη άνεση ξόδευαν αρκετά χρήματα σε γαρίφαλα τα Σαββατοκύριακά τους. Τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μη βλέπουν τι γίνεται πέρα από τον δικό τους κόσμο. Ετσι κι εγώ επιλέγω να έχω άλλους ανθρώπους στη ζωή μου».

Το ταξίδι που έκανε στην Αφρική με την Action Aid είναι από τους σταθμούς-ορόσημο στη ζωή της: «Βλέποντας την απίστευτη φτώχεια στη Ρουάντα δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι υπάρχουν στον κόσμο παιδιά που τρώνε Δευτέρα και θα ξαναφάνε την Παρασκευή. Παιδιά με ξυρισμένο κεφάλι γιατί λόγω υποσιτισμού τούς πέφτουν τα μαλλιά.

Έβλεπες ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα κι όμως δεν γκρίνιαζαν. Θυμάμαι εκεί όπου δουλεύαμε, σε μια στιγμή που τα παιδιά έλειπαν, έβγαλα από τον σάκο μου να πιώ νερό, κάτι που επ’ ουδενί κάναμε μπροστά τους. Όμως λίγα μέτρα πιο πέρα στεκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 5, που κοιτούσε εκστασιασμένη το μπουκάλι μου. Της το δίνω, πίνει λίγο και το επιστρέφει αντί να το κρατήσει. Της το χαρίζω και τότε αντί να το κρατήσει για τον εαυτό της το δίνει στις φίλες της να το μοιράσει. Το κάθε κοριτσάκι έπινε δύο γουλιές και περνούσε το μπουκάλι στο επόμενο. Δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου αυτή τη σκηνή», είπε η Κατρίνα Τσάνταλη στη συνέντευξή της.