Αλέξανδρος Σταύρου: Η απώλεια που τον στιγμάτισε, τα οικονομικά προβλήματα και η ζωή ως... πανκιό!

Ο ηθοποιός ο οποίος φέτος τη νέα τηλεοπτική σεζόν επιστρέφει στη μικρή οθόνη με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά Το αύριο μας ανήκει, μιλάει για την παιδική του ηλικία, για την απώλεια που τον σημάδεψε αλλά και για άγνωστες πτυχές της ζωής του...

Αν δεν απατώμαι, ήδη από τα 14 σου ήσουν ηθοποιός;

Μπα, πώς είναι γνωστό αυτό; Είχα παίξει τότε σε ένα σίριαλ της ΕΡΤ (σ.σ. στην κοινωνική σειρά Άννα Χ). Ήμουν από αυτά τα πιτσιρίκια που βλέπουμε να κάνουν κάποια guest στα σίριαλ. Τότε μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να το κάνω επάγγελμα. Θυμάμαι πως είπα «είναι ωραίο αυτό». Και τελειώνοντας το σχολείο, πήγα στη
σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Γιατί ένα παιδί 14 χρόνων αντί να διαβάζει τα μαθήματά του και να παίζει στις αλάνες, αποφασίζει να συμμετέχει σε τηλεοπτική σειρά;

Έπαιζα και στις αλάνες. Το άλλο έγινε για μια χρονιά μόνο και δεν ήταν κανένας μεγάλος ρόλος για να έχω γυρίσματα κάθε μέρα. Έτυχε να συμμετέχω καθώς γνωρίζονταν οι γονείς μου με ένα γραφείο που αναλάμβανε τέτοιες παραγωγές.

Οι δικοί σου είχαν κάποια σχέση με τα καλλιτεχνικά;

Ο πατέρας μου ήταν γλύπτης. Τον έχασα στην εφηβεία, οπότε δεν ξέρω τι γνώμη θα είχε για το επάγγελμα που επέλεξα. Η μητέρα μου πάντως ήταν ενθαρρυντική.

Το ίδιο ενθαρρυντικός θα είσαι και εσύ με την κόρη σου Χρυσηίδα αν στα 14 της σου εκφράσει την επιθυμία να ασχοληθεί με την υποκριτική;

Δεν θα την εμποδίσω, αλλά δεν θα την ενθαρρύνω κιόλας. Αν το θέλει όμως πολύ, θα είμαι δίπλα της. Αν δεν το θέλει τόσο, δεν βρίσκω τον λόγο να το κάνει. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, η κλίση της είναι στη ζωγραφική.

Φοιτώντας στο Εθνικό Θέατρο ποια ήταν τα όνειρά σου; Πίστευες τότε ότι θα είσαι στο ίδιο επάγγελμα τόσα χρόνια μετά;

Όταν τελείωσα τη σχολή αρνήθηκα αρκετές προτάσεις γιατί ήταν κατακριτέο τότε οι απόφοιτοι του Εθνικού να κάνουν τηλεόραση. Για πολλά χρόνια υπήρχε ένας συναδελφικός ρατσισμός σε όσους συμμετείχαν σε σίριαλ. Αν έκανες τηλεόραση αυτομάτως ήσουν «λιγότερο καλός ηθοποιός». Οπότε τελειώνοντας τη σχολή, ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο. Να περάσω χρόνο στη σκηνή. Από ένα σημείο και έπειτα όμως, και μάλιστα πολύ σύντομα στα 2-3 χρόνια, επέλεξα την τηλεόραση για να καλυφθώ και οικονομικά.

Και πότε σου έφυγε η ενοχή της τηλεόρασης;

Δεν είχα ποτέ ενοχή για την τηλεόραση. Ως παιδί, και αργότερα ως έφηβος,ήμουν λίγο –πώς να το πω;– λίγο πιο… επαναστατικός. Σε εισαγωγικά, μη φανταστείς κάτι τρελό. Κυρίως η εμφάνισή μου ήταν λίγο διαφορετική…

Δηλαδή;

Ήμουν πανκιό! Έτσι λέγαμε τότε όσους είχαν μακριά μαλλιά και μια κάπως διαφορετική εμφάνιση. Θέλω να πω με αυτό, ότι έκανα από μικρός αυτό που ήθελα και δεν φοβόμουν πώς θα το κρίνει ο άλλος. Και στην πραγματικότητα όταν είσαι νέος δεν έχεις να χάσεις και κάτι. Είναι όλα μπροστά σου. Οπότε δεν είχα καμιά ενοχή που έκανα τηλεόραση. Μεγαλώνοντας, όμως, βλέπω ότι λειτουργούσε ως εμπόδιο στη ζωή μου η γνώμη των άλλων, ασχέτως αν εγώ δεν τη συμπεριλάμβανα στα θέλω μου.

Ποια ήταν η γνώμη των άλλων;

Αυτός ο συναδελφικός ρατσισμός που αναφέραμε πριν. Αυτό το υποτιμητικό «κάνεις καθημερινό σίριαλ, ε;». Το έχω νιώσει αυτό και, φυσικά, είναι αστείο και αποδεικνύεται τώρα. Άνθρωποι που είχαν χρόνια να κάνουν τηλεόραση επιστρέφουν σε αυτήν.

Σήμερα, σε τι βαθμό σε αφορά και σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων;

Όσο και αν με αφορά η γνώμη των άλλων, περισσότερο με αφορά η γνώμη που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Αυτή με δυσκολεύει. Και αυτό προσπαθώ να φτιάξω. Ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό είτε το βλέπουμε είτε το παραβλέπουμε. Προσωπικά, προσπαθώ να δουλεύω τα τρωτά μου σημεία και καταλήγω, στην ηλικία που είμαι σήμερα, να λέω πως αυτό που έχω ανάγκη είναι να ξέρω πως δεν έχω βλάψει άλλους ανθρώπους και στο ελάχιστο ακόμη. Η ζημιά που ενδεχομένως κάνω, με τα ελαττώματα και τα λάθη μου, να είναι σε μένα όχι στους άλλους.

Πες μου ένα βασικό σου ελάττωμα.

Ένα βασικό ελάττωμα, ε; Πολλές φορές μπορεί να είμαι αναβλητικός. Παλιότερα ήμουν και περισσότερο οξύθυμος. Αλλά μεγαλώνοντας και δημιουργώντας οικογένεια, μαθαίνεις αυτά τα ελαττώματα να τα ελέγχεις σε μεγάλο βαθμό.

Βλέποντας απ’ έξω την πορεία σου μέσα στον χρόνο, θα έλεγες πως
έχεις κάνει μια ωραία διαδρομή;

Ναι, είμαι ικανοποιημένος και παρά τις αλλαγές που μπορεί να παρατηρώ πάνω μου, συνεχίζω με αισιοδοξία. Είναι αλλαγές που αφορούν κυρίως στην εμφάνιση και αυτές είναι λογικό να υπάρχουν. Σου θυμίζουν ότι ο χρόνος περνάει. Και μαζί, περνάς κι εσύ. Αρχίζεις κάπως να προσαρμόζεσαι στην ιδέα του τέλους.

Στην περίπτωσή σου, πότε άρχισαν αυτές οι σκέψεις; Με αφορμή
ποιο γεγονός;

Με τον θάνατο του πατέρα μου χτύπησε αυτό το καμπανάκι. Και μεγαλώνοντας.

Χρειάστηκε να αναλάβεις από νωρίς πολλές ευθύνες;

Ναι, πήρα από νωρίς εγώ την ευθύνη του εαυτού μου –αναγκαστικά– γιατί δεν υπήρχε κάποιος άλλος να το κάνει για μένα. Επίσης, ήμουν εγώ πια η ανδρική φιγούρα μέσα στο σπίτι.

Ως παιδί που ανέλαβε νωρίς ευθύνες, σου έλειψαν πράγματα;

Καταρχάς, ο πατέρας μου. Από εκεί και πέρα, και οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίσαμε ως οικογένεια και πολλά πράγματα μου έλειψαν που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Το να φύγει ένα μέλος μέσα στην οικογένεια είναι απώλεια οριστική και αμετάκλητη.

Πηγή: ΟΚ