Αγγελική Ξένου: «Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει δημιουργία»

Η Αγγελική Ξένου μίλησε για τις παραστάσεις του χειμώνα, τον έρωτα, αλλά και την οικογένειά της.

- «Μπουρλότο» στη σκηνή του «Από Κοινού» φέτος το καλοκαίρι. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση. Εσείς ποιον ρόλο υποδύεστε;

Ο συγγραφέας, Άγγελος Πυριόχος χαρακτηρίζει το «Μπουρλότο» ως το μιούζικαλ της επανάστασης. Η Ελληνική Δημοκρατία (Ελένη Γερασιμίδου) με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, έρχεται στον εισαγγελέα (Αντώνη Ξένο) για να καταγγείλει τα 200 χρόνια των αλλεπάλληλων βιασμών της από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην παράσταση, λοιπόν, υποδύομαι μια νέα ηθοποιό αμφίβολων υποκριτικών δυνατοτήτων, που μαζί με τον συνάδελφό της αποπειράται να αναπαραστήσει τα δεινά που έχει περάσει η Δημοκρατία…

- Tι θα αποκομίσει ο θεατής από τη συγκεκριμένη παράσταση;

Θα ευχαριστηθεί τον επίκαιρο και χιουμοριστικό λόγο του Άγγελου Πυριόχου, την καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες του πολυτάλαντου Παντελή Καναράκη. Στους ηθοποιούς δεν αναφέρομαι, γιατί δεν ευλογάμε τα γένια μας! Επίσης, ο θεατής θα προβληματιστεί με δημιουργικό τρόπο, για το πώς θέλει να είναι η Δημοκρατία στο μέλλον.

- Για τον χειμώνα έχετε κάποια επαγγελματικά σχέδια;

Τον χειμώνα θα συμμετέχω ως ηθοποιός στην παράσταση «Έργατα και δουλείας», η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Νοεμβρίου στο «Από Κοινού Θέατρο». Επίσης σκηνοθετώ την ομάδα Rideau στην παράσταση «…Άρεσε και του δάσκαλου», που θα ανέβει κι αυτή στο «Από Κοινού» προς τα μέσα Δεκεμβρίου.

- Σε μια δύσκολη περίοδο αποφασίσατε οικογενειακώς να δημιουργήσετε τον χώρο τέχνης «Από Κοινού». Πόσο σας δυσκόλεψε και πώς νιώθετε που τελικά τα καταφέρατε και αγαπήθηκε αυτός ο χώρος;

Η δημιουργία του «Από Κοινού» ήταν πολύ δύσκολη, γιατί η προετοιμασία του υπήρξε πολύμηνη, λόγω οικονομικών δυσχερειών. Με πολλή προσωπική εργασία, κυρίως από τον Αντώνη Ξένο, και με την πολύτιμη οικονομική βοήθεια εκλεκτών φίλων καταφέραμε τον Οκτώβρη του 2016 και το «Από Κοινού» άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό. Έκτοτε λειτουργεί ανελλιπώς – εκτός από τις περιόδους του αναγκαστικού lockdown. Η χαρά είναι μεγάλη όταν βλέπουμε το κοινό που εκτιμά τη δουλειά μας, κάθε χρόνο να αυξάνεται. Σαν όλο αυτό που γίνεται εδώ να διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Αυτό είναι και το σημαντικότερο νομίζω, η αναγνώριση να έρχεται από την καρδιά του κοινού, χωρίς την εμπλοκή “παραγόντων” και “μεσαζόντων”. Στο πλευρό μας έχουμε και τους σταθερούς συνεργάτες, τους ανιδιοτελείς χορηγούς επικοινωνίας. Είμαι πολύ πιο περήφανη που έχω ρίξει τσιμέντο μαζί με τον πατέρα μου σ’ αυτόν τον χώρο, απ’ ό,τι για τις καλές κριτικές που έχω πάρει για τη σκηνοθεσία ή την υποκριτική μου.

-Κόρη δύο πολύ αγαπημένων ηθοποιών. Πώς είναι να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι ηθοποιών;

Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο μπορεί να έχει το να μεγαλώνεις σε σπίτι ηθοποιών. Μεγάλωσα στην Κυψέλη. Πήγα σε δημόσια σχολεία. Ανήκω σε μια γενιά που στην παιδική της ηλικία τουλάχιστον πρόλαβε λίγο πιο ανθρώπινες συνθήκες στους χώρους εργασίας των γονιών της. Για παράδειγμα τη δεκαετία του ’80 μπορούσε ενίοτε ο εργαζόμενος να παίρνει μαζί του στη δουλειά το παιδί του, όταν δεν είχε πού να το αφήσει. Έτσι κι εγώ έχω βρεθεί πολλές φορές σε γυρίσματα, σε πρόβες ή έχει τύχει κάποιο Σαββατόβραδο να κοιμηθώ στο καμαρίνι του μπαμπά ή της μαμάς. Όταν ήμουν πολύ μικρή, οι γονείς μου είχαν στη Θεσσαλονίκη το Καφέ-θέατρο Αντιγονιδών 13.

Εκεί πολλές φορές αποκοιμιόμουν στις αγκαλιές των θεατών. Το διαφορετικό που μπορεί να έχει το “μεγάλωμά” μου είναι η ισότιμη οικογενειακή συμβίωση και η ελευθερία που μου έδωσαν οι γονείς μου στη λήψη αποφάσεων. Νομίζω πως αυτό με “φόρτωσε” με την υπέρμετρη υπευθυνότητα που με διακατέχει. Κατά τ’ άλλα μην ψάχνετε γκλαμουριές και ιδιοτυπίες. Στο σπίτι είχαμε και έχουμε αμέτρητα βιβλία, αρκετούς δίσκους, cd και dvd, χαιρόμαστε να μαγειρεύουμε για φίλους, κλαίμε, γελάμε, τσακωνόμαστε υπερβολικά και συγχωρούμε βαθιά. Μια ζωντανή μεσογειακή οικογένεια.

- Ποια είναι τα επαγγελματικά σας όνειρα;

Μέσα στα επόμενα χρόνια θα ήθελα να ανεβάσω κάποια πολύ αγαπημένα έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο και να έχω χρόνο να ολοκληρώσω τα δικά μου.

- Ποια είναι η γνώμη σας για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου;

Θα σας απαντήσω με μια φράση που εμπεριέχει τα πάντα: Για όλα φταίει ο καπιταλισμός…

- Μεγαλώσατε μέσα στα θέατρα. Τελικά πιστεύετε πως ηθοποιός σημαίνει φως;

Ο ηθοποιός είναι καλλιτέχνης, επιστήμονας και εργαζόμενος. “Φως” θα γίνει όταν μάθει να υπηρετεί επάξια αυτό το ιερό και αδιαίρετο τρισυπόστατο της Υποκριτικής.

- Θα μοιραστείτε μαζί μας κάποια στιγμή από τα παιδικά σας χρόνια που θα θυμάστε πάντα;

Είναι πολλές οι στιγμές. Οι βόλτες με τους γονείς μου στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Τα γειτονάκια μου στο Πανόραμα και η δυσβάσταχτη προσαρμογή στο Αθηναϊκό περιβάλλον.

O έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Τον σημαντικότερο. Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει δημιουργία. Χωρίς δημιουργία δεν υπάρχει ζωή.

Πηγή: Λοιπόν