Ο Αντώνης Φραγκιαδάκης του Σασμού αποκαλύπτεται! Η ζωή στο οικοτροφείο, το βραβείο Χορν και ο γιος!
Είναι ο πιο αγαπητός Κρητικός που έχουμε συναντήσει στην ελληνική τηλεόραση αφού κάθε φορά που μιλάει στον Σασμό με τη βαριά ρεθυμνιώτικη διάλεκτο, είναι σαν να μας κλείνει πονηρά το μάτι, πείθοντάς μας πως είναι γέννημα θρέμμα της Μεγαλονήσου. Κυρίες και κύριοι είναι ο διευθυντής του Αστυνομικού Τμήματος Ρεθύμνου Αντώνης Φραγκιαδάκης, κατά κόσμον Δημήτρης Ήμελλος.
Χαμηλών τόνων άνθρωπος που όμως επιλέγει να "μιλάει" καλλιτεχνικά σε πολύ υψηλούς τόνους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως είναι ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που του απονεμήθηκε ποτέ το Βραβείο Χορν, όταν ξεκίνησε ο συγκεκριμένος θεσμός στη μνήμη του Δημήτρη Χορν, το 2001.
Τιμήθηκε για την ερμηνεία του στη Φρεναπάτη του Τ. Κούσνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, ενώ το 2005 τιμήθηκε από τους αναγνώστες του περιοδικού "Αθηνόραμα" με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον ρόλο του στο έργο του Μπουλγκάκοφ "Μολιέρος".
Ο Δημήτρης Ήμελλος που τώρα απολαμβάνουμε ως έναν ισχυρό άντρα της Αστυνομίας στο Ρέθυμνο που προστατεύει τους συγχωριανούς του, είναι ακριβοδίκαιος και δεν ξεχνά ποτέ τη μεγάλη του αγάπη, τη Μαρίνα, είναι αυτό που λέμε καλλιτέχνης με τη στόφα ενός αντιστάρ. Δεν του αρέσει να είναι στη δημοσιότητα για χαζό λόγο. Θέλει να τιμάει την τέχνη που επέλεξε να υπηρετεί, παρ' όλο που ο πατέρας του τον προόριζε για συμβολαιογράφο και μάλιστα άξιο συνεχιστή του στον χώρο, εφόσον διατηρούσε δικό του γραφείο.
Η μητέρα του πάλι είχε αντίθετη άποψη, ήθελε να τον δει να κάνει αυτό που πραγματικά αγαπούσε, γι' αυτό και τον στήριξε οικονομικά όταν ο ίδιος αποφάσισε να φύγει για σπουδές στη Ρωσία. Κάτι που ούτε τότε υπήρξε πολύ εύκολη υπόθεση για εκείνον, όταν έφυγε για να σπουδάσει στην Ακαδηµία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει γιατί: «Το 1996 πήγα στη Ρωσία εν µέσω πολέµου µε την Τσετσενία και εξαιτίας της εµφάνισής µου ήµουν ο συνήθης ύποπτος Τσετσένος αυτονοµιστής. ∆εν υπήρχε µέρα να µη µε ξαπλώσουν πάνω σε ένα περιπολικό για έλεγχο µέχρι να τους εξηγήσω ότι είµαι φοιτητής και δεν κουβαλάω βόµβες».
Τα χρόνια στο οικοτροφείο
Μέλος μίας μεγάλης οικογένειας μιας και είχε άλλο έναν αδελφό και δύο αδελφές, από τα 12 έως τα 15 του ήταν εσώκλειστος σε οικοτροφείο.
Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: "Δημοτικό πήγα στα Εξάρχεια, γιατί εκεί ήταν το συμβολαιογραφείο του πατέρα μου και μας πήγαινε και μας έφερνε ο ίδιος, εμένα και τα αδέλφια μου, άλλο ένα αγόρι και δύο κορίτσια.
Πέρασα τα τρία χρόνια του γυμνασίου εσώκλειστος στο οικοτροφείο.
Το οικοτροφείο ήταν σαν ένας μικρός στρατός. Εκεί μέσα ισχυροποιήθηκε η κοινωνική μου πλευρά, της ομάδας, σύμφωνα με την οποία λειτουργώ μέχρι σήμερα και στην καλλιτεχνική μου ζωή. Ανακάλυψα ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας οικογένειας, έξω από τη φυσική μου οικογένεια. Μια από τις εκδηλώσεις της σχολής, χάρη σ' έναν εκπαιδευτικό που είχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, τον Γιώργο Πνευματίκα, ήταν οι θεατρικές παραστάσεις κάθε καλοκαίρι. Πήγα κι εγώ να συμμετάσχω, παρασυρμένος από φίλους, για ν' αποφύγω τις αγγαρείες".
Πότε άρχισε να φλερτάρει με την υποκριτική;
Ο Δημήτρης Ήμελλος έκανε το χατίρι του μπαμπά και πέρασε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Όντας φοιτητής, εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη.
Και τότε ξεκίνησαν όλα. Μαγεύτηκε από την τέχνη της υποκριτικής και όλα πλέον έμοιαζαν μονόδρομος. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή και στη συνέχεια έζησε την περιπέτεια στη Μόσχα, φοιτώντας στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης στο σκηνοθετικό τμήμα του Λεονίντ Χέιφιτς.
Για έξι χρόνια, μέχρι το 2007, ανήκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με διευθυντή τον Στάθη Λιβαθινό που θεωρεί μέντορά του. Στη συνέχεια άρχισε να διδάσκει στο Εργαστήρι Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής καθώς και στις δραματικές σχολές Ίασμος και Δήλος.
Έπαιξε σε σημαντικές παραστάσεις όπως: Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων, Οιδίπους επί Κολωνώ, Ένας Υπέροχος Κερατάς, Πέρσες, Αντιγόνη, Φρεναπάτη, Νοσταλγός, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει, Μήδεια, Μολιέρος, Όνειρο, Ο Ταρτούφος, Ο Ηλίθιος, Στο Βυθό, Το Ύστατο Σήμερα, Ερωτόκριτος, Αμφιτρύων κ.α.
Τηλεόραση άργησε να κάνει και είναι λίγοι εκείνοι που τον θυμούνται το 2007-08 στη σειρά του Alpha Το 10 σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου. Ύστερα ήρθε η σειρά "Καρυωτάκης", το "Με λένε Βαγγέλη" και το "Ου Φονεύσεις: Συγγνώμη. Τέλος, έπαιξε και στη σειρά "Η ζωή εν τάφω" όμως ο ρόλος που στάθηκε η αφορμή για να μπει στις καρδιές του κόσμου είναι εκείνος στον Σασμό όπου και τον παρακολουθούμε.
Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Αλιόσα του Θανάση Σκρούμπελου (1999), Beautiful people του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2001), Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα της Στέλλας Θεοδωράκη (2002), Delivery του Ν. Παναγιωτόπουλου (2004), Γλυκιά μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη (2005), Bank Bang του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (2008), Απ' τα κόκκαλα βγαλμένα του Σωτήρη Γκορίτσα (2011), Χρόνια Πολλά του Χρήστου Γεωργίου (2017), Η δουλειά της του Νίκου Labot (2018), Ράφτης της Σόνια Λίζα Κέντετμαν (2020).
Η μεγάλη αδυναμία, ο γιος του
Ο Δημήτρης Ήμελλος, ως αντιστάρ, ακολουθεί πιστά το "τα εν οίκω μη εν δήμω" δεν έχει αναφερθεί ποτέ στα προσωπικά του. Μόνο πριν από εννέα χρόνια είχε αναφερθεί στον τότε 15χρονο, σήμερα 24χρονο γιο του, στον οποίο φυσικά και έχει μεγάλη αδυναμία: "Προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά στον γιο μου. Βρίσκεται στην πιο ακατανόητη περίοδο του ανθρώπου. Επιπλέον πιστεύω ότι σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι έφηβος. Γι’ αυτό και ένα παιδί δεν θα συγχωρήσει ποτέ τους γονείς του που επέλεξαν να ζουν σε μια κοινωνία η οποία δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτό. Αυτό είναι πόλεμος. Είναι τερατώδης η ευθύνη που θα σου δώσει ως επιλογή ενώ εσύ δεν το θεωρείς επιλογή”.
