Καίτη Ιμπροχώρη: «Ήταν και πιο αγνές εποχές τότε σε σχέση με σήμερα»

Έπαιξε δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα και ξεχώρισε με την εντυπωσιακή της εμφάνιση και το απαράμιλλο υποκριτικό της ταλέντο.

-Είχατε ποτέ αντιμετωπίσει σεξουαλική παρενόχληση ή κάποια άκομψη συμπεριφορά;

Όχι, ποτέ, ούτε εγώ, ούτε οι άλλες ηθοποιοί. Υπήρχε σεβασμός μεταξύ συναδέλφων. Ίσως, ήταν και πιο αγνές εποχές τότε σε σχέση με σήμερα.

-Κάνατε ποτέ κάποιες θυσίες για να διατηρήσετε την εξαιρετική σας εμφάνιση και το αψεγάδιαστο κορμί σας;

Εγώ, προσωπικά ποτέ. Αγωνίζομαι μάλιστα να βάλω κιλά και δεν το καταφέρνω.

-Πώς γινόταν, κ. Ιμπροχώρη, η επιλογή των ηθοποιών, τη «χρυσή εποχή» του κινηματογράφου;

Ο σκηνοθέτης ερχόταν να επιλέξει τον ηθοποιό, αφού τον είχε δει να παίζει στο θέατρο. Εκεί, κρινόντουσαν τα πάντα και γινόντουσαν οι προτάσεις. Τότε, ήμασταν και λιγότεροι ηθοποιοί. Σε μένα έτσι γινόντουσαν οι προτάσεις, αλλά και σε όλους τους συναδέλφους. Ακόμη και σήμερα, τον πρώτο ρόλο, αναφορικά με την επιλογή των ηθοποιών, τον έχει ο σκηνοθέτης. Δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή castings.

-Υπήρξαν ταινίες που θα επιθυμούσατε να παίξετε και δεν είχατε προτάσεις;

Όχι, άλλωστε εγώ συνεργάστηκα κυρίως με τη Φίνος Φιλμ. Μόνο με τον Βαγγέλη Γεωργιάδη για την τηλεοπτική σειρά «Γιούγκερμαν», αν και ήθελα να συμμετέχω στο cast, δεν προχωρήσαμε, γιατί εγώ έφυγα στην Αμερική.

-Η εποχή του «χρυσού κινηματογράφου», όπως είναι στη δική μας συνείδηση, ήταν και για τους ηθοποιούς εξίσου «χρυσή»;

Εγώ, αγαπάω πολύ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αν και βαριέμαι να βλέπω πλέον τις ταινίες, καθώς τις έχω δει πάμπολλες φορές. Πιστεύω πως η κοινωνία έχει αλλάξει, πλέον. Εκείνη την εποχή, ο ελληνικός κινηματογράφος φαινόταν προς τα έξω πως είχε μια αφέλεια, ωστόσο, αντικατόπτριζε την κοινωνία της εποχής. Τον Έλληνα με το χιούμορ, την πονηριά και γενικώς με τα καλά και κακά του στοιχεία. Τότε, ο κινηματογράφος ήταν αληθινός.

-Τι συναισθήματα νιώθετε, όταν βλέπετε τον εαυτό σας στις ταινίες εκείνης της εποχής;

Δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Λέω μέσα μου πως έπαιξα καλά τον ρόλο, ίσως θα μπορούσα και καλύτερα. Δεν πηγαίνω πίσω ποτέ. Δεν αναπολώ και δεν νιώθω νοσταλγία.

-Τι συναισθήματα νιώσατε όταν ο Νίκος Δαδινόπουλος πέθανε;

Ο Νίκος πέθανε από καρκίνο. Στεναχωρήθηκα, όπως όταν πέθανε μόνος από καρδιά και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Δυστυχώς, είχαμε όλοι τόση πολλή δουλειά, που δεν προλαβαίναμε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις, να μιλάμε στο τηλέφωνο ή να βλεπόμαστε και γι’ αυτό πολλές φορές βρισκόμασταν μόνο στα πλαίσια μιας συνεργασίας. Ο υπόλοιπος χρόνος ήταν αφιερωμένος στην οικογένεια. Εγώ τουλάχιστον, δεν μπορούσα, δεν ήθελα να αφιερώσω χρόνο.

-Δεχτήκατε τελευταία κάποια πρόταση για κάποια τηλεοπτική σειρά;

Όχι. Βλέπω όμως, κάποιες σειρές που μού αρέσουν πάρα πολύ. Μού αρέσει το θέατρο, να βλέπω κάποιους ηθοποιούς και προτιμώ να τούς βλέπω, παρά να παίζω. Μια σειρά που απολαμβάνω, είναι «Τα καλύτερά μας χρόνια». Μού θυμίζει την εποχή τη δικιά μου, που είχε αναφορές στην πολιτική και παλέψαμε για να κατακτήσουμε πράγματα. Το σενάριο και οι ηθοποιοί είναι καταπληκτικοί. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες εκπληκτικές σειρές.

Πηγή:Λοιπόν