Ο Βαμβακίδης στο gossip-tv: Ο ρόλος στο Βαρδιάνο,η στιγμή που τον λύγισε και το ξέσπασμα:«Με πονάει»
Κάθε ήρωας που ενσαρκώνει είναι για τον Τάκη Βαμβακίδη «κατάθεση ψυχής». Κάθε ρόλος που αναλαμβάνει παίρνει σάρκα και οστά από τον ίδιο μπαίνοντας -αυτό που λέμε- στο πετσί του ρόλου και όχι απλά τα έχει καταφέρει αλλά κάθε φορά ξεπερνά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός είναι ο Τάκης Βαμβακίδης με τη δική του ιστορία και το δικό του σήμα κατατεθέν τόσο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο όσο και στο θεατρικό σανίδι.
Τη φετινή τηλεοπτική χρονιά είπε «ναι» σε έναν ακόμη ρόλο – πρόκληση, σε έναν ρόλο που βγάζει τα εσώψυχά του και το τηλεοπτικό κοινό τον αποθεώνει! Τον απολαμβάνουμε στη νέα σειρά της ΕΡΤ «Βαρδιάνος στα Σπόρκα».
Σε μια σειρά με την υπογραφή του Μανούσου Μανουσάκη. Μια σειρά που μας μεταφέρει το κλίμα και την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, στα μέσα του 19ου αιώνα. Το θέμα της σειράς μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς το ξέσπασμα μιας πανδημίας χολέρας διχάζει την κοινωνία.
Πρωταγωνίστρια είναι μια μάνα, η οποία μέσα στην καραντίνα ξεπερνά όλα τα εμπόδια προκειμένου να σώσει τον γιο της από τον θάνατο.
Μια σειρά εξαιρετική, που αποπνέει κινηματογραφικό αέρα. Μια σειρά χωρίς «φλύαρες» σκηνές και με διαλόγους που αποδίδονται αριστοτεχνικά από τους πρωταγωνιστές.
Ο Τάκης Βαμβακίδης μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv.gr για όλα!
Για το νέο του ρόλο, την συνεργασία του αλλά και τη σχέση του με τον Μανούσο Μανουσάκη, την μεγάλη του διαδρομή στο χώρο της τέχνης και όλα όσα έχει προσφέρει ενώ δε δίστασε να κάνει το σχόλιο του γύρω από τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Έκανε μια σπάνια αναφορά στη σχέση με την κόρη του και αναφέρθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν η απώλεια των γονιών του, τον λύγισε.
Μετά το Κόκκινο Ποτάμι και πάλι συνεργασία με τον Μανούσο Μανουσάκη στα σπουδαία αφηγήματα του Παπαδιαμάντη. Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας στο Βαρδιάνο στα Σπόρκα
«Αφού μπήκα καλλιτεχνικά στη ζωή του Μανούσου, μπήκα στη ζωή του και συναισθηματικά. Είμαστε φίλοι και αυτό δεν το καλλιέργησα, ούτε το αναζήτησα. Γεννήθηκε αυθόρμητα μέσα από τα γυρίσματα. Από το «Παιχνίδι της συγγνώμης» που είχα συμμετάσχει πριν πολλά χρόνια, στην πρώτη μου επαφή. Κρατήσαμε μια επικοινωνία, μια φιλία και στο Κόκκινο Ποτάμι βέβαια, συναισθηματικά, ηθικά και η πλατφόρμα της επικοινωνίας μας είναι μεγάλη και πια πίνουμε κι ένα τσιπουράκι παρέα. Τον αγαπάω πολύ, τον σέβομαι, έχει υψηλό χιούμορ και γελάω πολύ μαζί του. Ακόμη και στα γυρίσματα και πολλές φορές πριν το γύρισμα τον παρακαλάω να μην κάνει αστεία γιατί γελάω. Νιώθω ωραία, ο σεβασμός του και η ευγένεια του είναι κάτι το συγκλονιστικό. Αν έχει να πει κάτι έρχεται και το λέει στο αυτί με σεμνότητα και ακούμε και πολλά «μπράβο».
Πιο επίκαιρη από ποτέ η μεταφορά στην μικρή οθόνη από πολλές απόψεις. Και για τη θέση της γυναίκας αλλά και για την πανδημία αφού η δική σας ιστορία πραγματεύεται την εποχή που η χολέρα θέριζε κόσμο. Συναισθηματικά αυτό επιβαρύνει λίγο τη θέση σας ως προς το πώς βλέπετε τον ρόλο. Κάνατε δεύτερες σκέψεις;
«Για τον ρόλο του Παυλίδη στο Κόκκινο Ποτάμι έκανα και δεύτερες και τρίτες σκέψεις και πολλές φορές ψυχολογικά δυσκολευόμουν γιατί είχα το φορτίο του παππού από τις ρίζες μου. Κι εδώ τώρα υπήρχε δεύτερη σκέψη γιατί το καζάνι της πανδημίας που είναι δίπλα μας «βράζει» κι εμείς πρέπει να παίξουμε. Κι ενώ συμμετείχα στο γύρισμα σκεφτόμουν τον Γιάννη από την Κοζάνη που έφυγε, τον ξάδελφό μου κάπου αλλού κι αυτό είναι μια αγανάκτηση. γιατί ας πούμε και τότε και τώρα… Τόσο πια η φύση και η επιστήμη δεν μπορεί να το λύσει; Αγανακτούμε»
Να κάνουμε ένα μικρό flashback. Πότε ξεκίνησε το ταξίδι στην υποκριτική;
«8 ετών γεννήθηκε η σπίθα. Άνοιξε τότε ο δρόμος για το επαγγελματικό αυτό μονοπάτι. Ήμουν 8-9 χρονών στην κατασκήνωση στον Κοκκινοπλό Ελασσόνας κι εκεί ο δάσκαλος μου μου έδωσε έναν ρόλο, τον οποίο είχα παίξει και στο Δημοτικό με επιτυχία. Θυμάμαι γελούσαν οι χωριανοί μου και όποτε έπαιζα σκετς ερχόντουσαν για να ακούσουν το σκετσάκι μου. Μετά το έπαιξα μπροστά σε 500 ψυχές και θυμάμαι όλοι γελούσαν ηχηρά. Μετά ο δάσκαλος το είπε στη μάνα μου, την κυρά Φωτεινή και έτσι μετά όπου βρισκόμουν έπαιζα. Στο Πάντειο θυμάμαι ξεκινήσαμε θεατρικό με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Γιώργο Παυριανό και ξαφνικά πήρα κάποια βραβεία σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς και το βραβείο Μάνος Κατράκης και μετά συνάντησα τα «θηρία» του χώρου. Είμαι ευτυχισμένος…»
Όλη τη δόξα του κόσμου να έχει ένας άνθρωπος, η ψυχή του πρέπει να διαφυλάσσεται
Παίζει ρόλο το υπόβαθρο της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης
«Ναι βέβαια. Τελείωσα τις σπουδές μου στο Πάντειο και γνώρισα σπουδαίους καθηγητές. Και από το σπίτι μου όμως υπήρξε μια ιδιαίτερη ηθική. Εμείς οι Πόντιοι έχουμε αρχές και αυτές τις αρχές τις πήρα από την οικογένειά μου και τα αδέρφια μου. Αυτή είναι η περιουσία μας, όλα τα άλλα πάνε κι έρχονται».
Ποιον ρόλο έχετε κρατήσει βαθιά μέσα σας;
«Τηλεοπτικά με μεγάλη ευκολία λέω ο «Παυλίδης» που έπαιξα στο Κόκκινο Ποτάμι. Ήταν όλα σε αυτόν τον ρόλο, ήταν βιωματικός. Έζησαν πολλούς ανθρώπους μαζί μέσα από τον ρόλο του Παυλίδη. Στο θέατρο θα έλεγα τον «Μπούλη» τον ρακοσυλλέκτη. Θα έλεγα αυτούς τους δυο ρόλους σε μια κορυφή ενός βουνού που τα χιόνια δεν λιώνουν ποτέ»
Ο Καραγκιόζης είναι ένα κεφάλαιο για εσάς. Πείτε μου δυο λόγια
«Α… τώρα ένιωσα άσχημα που τον αδίκησα, είναι η κορυφή. Έχω και μπερντέ και φιγούρες και κάνω παραστάσεις σε ιδρύματα για παιδιά με προβλήματα υγείας αλλά η ψυχή μου και η σημαία μου είναι ο ρόλος του ζωντανού Καραγκιόζη που τον κάνω πάντα. Τον διδάχτηκα παρά πολλά χρόνια από τον δάσκαλό μου και τον σπουδάζω ακόμη γιατί είναι ένας πάρα πολύ πλούσιος ρόλος».
H στιγμή που τον λύγισε
«Το είχα πάντα αγωνία και όσο ζούσαν σκεφτόμουν κι έλεγα «τι θα γίνει αν θα φύγουν». Νοιαζόμουν πριν την ώρα αυτή, νοιαζόμουν πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου έφυγε ξαφνικά από ατύχημα και είναι μια πληγή μεγάλη. Δεν τον έζησα να του πω μια λέξη που ήθελα, έφυγε ξαφνικά και μετά έζησα τη μάνα μου και πρόλαβα και της είπα τη λέξη «ευχαριστώ». Μου λείπουν πάρα πολύ, μισή ζωή χωρίς τη μάνα και τον πατέρα. Αυτό που με λύγισε ήταν ο τρόπος που «έφυγε» ο πατέρας μου. Έτρεχε με το αγροτικό αυτοκίνητο για τη δική μου περιοδεία και σε μια στροφή εκεί… ήρθε η αναποδιά. Με βοηθούσε σαν μηχανικός στα σκηνικά. Ήταν χαρούμενος που ο κόσμος με αγαπούσε. Ετοιμαζόμασταν για μια περιοδεία κι έγινε το ατύχημα. Μέρα νύχτα από εκεί που είναι παρακαλεί να γελάμε».
Ζούνε στις ψυχές των ανθρώπων όσοι φεύγουν. Είναι κάτι το συγκλονιστικό αυτό. Είναι κάτι το ασύλληπτο η αγάπη του πατέρα
Μιλήστε μου λίγο για τη σχέση που είχατε με τον Τάσο Περζικιανίδη
«Είναι τρομερό! Είχαμε ξεκινήσει ανάγνωση σε μια παράσταση και ο ρόλος του «Χάμπου» είχε γραφτεί πάνω στον Τάσο. Διαβάσαμε το σενάριο, είχαμε σχεδόν ξεκινήσει πρόβες και μετά από μια εβδομάδα που είπε: «Τάκη, δεν νιώθω καλά». Και μετά σιγά σιγά κλονίστηκε δυνατά η υγεία του κι έφυγε. Είχαμε φιλία, αγάπη και μεγάλο σεβασμό. Τον Παύλο Κοντογιαννίδη, τον Τάσο, τον Χάρρυ Κλυνν για μένα ήταν φίλοι και ήδη καταξιωμένοι όταν εγώ μπήκα στο «γήπεδο». Ένιωσα την αγάπη τους. Τον αγαπούσα πολύ τον Τάσο και πόνεσα πολύ με την απώλεια του. Τον έπαιξα εγώ προς τιμήν το ρόλο. Σπουδαίο παιδί»
Ελληνικό #metoo. Το φως της δημοσιότητας είδε πληθώρα καταγγελιών.
«Εγώ εκτιμώ τον Γιώργο Παρτσαλάκη για τη ντομπροσύνη και τη λεβεντιά του. Τον πιστεύω σε αυτό που είπε ότι «δεν ήξερα ρε παιδιά». Εγώ πιστεύω τον Γιώργο και πιστέψτε κι εσείς εμένα… Έπαιξα με κάποιος από αυτούς αλλά δεν ήξερα γιατί τη συμπεριφορά τους αυτή, πραγματικά. Θα μου πεις αν ήξερες θα αντιδρούσες; Συνήθως με κάποιο τρόπο αντιδρώ και με κόστος. Δεν κρύβομαι αλλά δεν ήξερα. Εγώ λέω πως έκαναν άλλος μεγάλο κι άλλο μικρό λάθος. Η λέξη «συγγνώμη» αν να τη διαχειριστείς σωστά με συνέπεια, έχει μεγάλη δυναμική αλλά ορισμένες ενέργειες τους ήταν εγκληματικές πραγματικά».
Όταν η κουβέντα φτάνει την κόρη του, η φωνή του γίνεται «αέρινη» σχεδόν μελωδική και μου περιγράφει ένα κορίτσι για το οποίο μόνο περήφανος πατέρας είναι!
«Η κόρη μου είναι 18 ετών, αλλάζει το χρώμα και η φωνή μου όταν μιλώ για το παιδί μου. όταν ένα παιδί γεννιέται κατακτάς την αθανασία. Νικάς το θάνατο, η απώλεια ξεπερνιέται μόνο με τη συνέχεια. Το παιδί είναι μια τεράστια υπόθεση. Την λατρεύω. Κάθε μέρα μας είναι ήρεμη και ωραία. Εγώ έσω το άγχος μου βέβαια… Έχει καλλιτεχνική φλέβα. Έκανε μια απόπειρα σε σχολή χορού και πήγαινε και καλά στη μουσική. Έχει και τα σκέφτεται όλα αυτά και ότι αερόστατο σηκώσει εγώ θα είμαι από κάτω για να το φυσάω. Θα το κρατάω εγώ στον αέρα αυτό το αερόστατο»
Πώς σας φαίνεται το άνοιγμα της μυθοπλασίας. Είναι για εσάς ένα ιδιαίτερο σκαλοπάτι αυτό της ΕΡΤ;
«Η ΕΡΤ έπραξε άγια και πολύ σωστά. Αυτός είναι και ο ρόλος της ΕΡΤ. Πρέπει να κάνει κι άλλα με ήθη και έθιμα, πιο βαθιά. Πρέπει να βρει τις ψυχές των μεγάλων ανθρώπων»
Ο Τάκης Βαμβακίδης αυτή την περίοδο είναι σε περιοδεία με την παράσταση ««Ένεκα Zeneca» του Δημήτρη Πιπερίδη, μια Ποντιακή κωμωδία ενώ ετοιμάζει ταινία με τίτλο «Τα γενέθλια της Λούλας» του Στέργιου Πάσχου μαζί με τον Θανάση Παπαγεωργίου ενώ συμμετέχει στην μουσική ταινία του El Christo kemanetzidis Από τον πόντο στην Αγιά Σοφιά...
