Βασίλης Σκουλάς: «Η λύρα είναι προέκταση της ζωής μου»

Μια ζωή ολάκερη κρατάει τη λύρα στα χέρια του. Με αυτή ζει, με αυτήν αναπνέει. Λύρα και τραγούδι. Ριζίτικα και λύρα. Χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς ευτελισμούς, ζει και αναπνέει μαζί της.

Ετσι γνώρισε και τη γυναίκα του, σε μια περιοδεία του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με το ζόρι τελείωσε το σχολείο, «το δημοτικό έχω βγάλει» είπε, αλλά οι συναυλίες τους, οι εμφανίσεις τους σε γάμους και πανηγύρια, τα αυτοσχέδια γλέντια, τον μεγάλωσαν. «Και οι μεγαλύτεροι. Εγώ έπαιζα από μικρό παιδί ενώ όλοι οι άλλοι μουσικοί ήταν πολύ μεγαλύτεροι μου και από αυτούς έμαθα. Πολλά. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω στο καφενείο του πατέρα μου. Ξέρετε, το χωριό μου, τα Ανώγεια, είναι κτηνοτροφικό χωριό και τον χειμώνα έφευγαν οι κτηνοτρόφοι, κατέβαιναν στα χειμαδιά με τα ζώα τους. Τηλεόραση, ραδιόφωνο δεν υπήρχαν και με το παραμικρό στήνονταν γλέντια στο καφενείο. Γλέντια που κρατούσαν δύο 24ωρα. Τόσο έπαιζα και εγώ πιτσιρικάς. Εικοσιτετράωρα συνεχόμενα».

Για τον Βασίλη Σκουλά μπορεί η λύρα σαν παιδάκι που ήταν να έμοιαζε με παιδικό παιχνίδι, «αλλά τη λύρα την προσέγγισα με αγάπη και μεράκι. Όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Είναι προέκταση της ζωής μου. Δεν θα μπορούσα να πορευτώ στη ζωή μου χωρίς τη λύρα. Και με αυτήν απέκτησα εκτίμηση, αγάπη και σεβασμό και αγάπη από τον κόσμο. Μετά τον στρατό όταν εμφανιζόμουν στα χωριά και έπαιζα ήταν πολλοί που τους εντυπωσίαζε το νεαρό της ηλικίας μου και με ρωτούσαν ποιος είμαι. Οταν μάθαιναν ότι ήμουν ο εγγονός του Μιχαλιού, γνωστού λυράρη της Κρήτης, άνοιγαν το σπίτι τους να με υποδεχθούν. Να με φιλοξενήσουν. Να με κεράσουν ένα κομμάτι ψωμί, μια ελιά και μια ρακή. Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλος ήταν ο παππούς μου. Και ότι ποτέ δεν έπρεπε ούτε, αυτόν να προδώσω αλλά κι όλους όσοι τον είχαν ακούσει και εκτιμήσει», είπε στο Βήμα.