Ρένια Λουιζίδου: «Δεν είναι του γούστου μου μια πολύ luxurious ζωή…»

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για το αν έχει άγχος για τα ποσοστά τηλεθέασης όταν ξεκινάει μία δουλειά και για τον αν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «γουρλού» όπως την αποκαλούν οι συνάδελφοι της.

Έχετε άγχος για τα ποσοστά τηλεθέασης όταν ξεκινάτε μια δουλειά;

Τα παρακολουθώ, αλλά αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει μια αξιοπρέπεια στη δουλειά. Δεν αρρωσταίνω, δεν παθαίνω πανικό, αλλά το να ισχυρίζομαι ότι δεν τα κοιτάω καθόλου είναι σαν να λέω ότι είμαι εκτός αυτής της πραγματικότητας. Περνώντας τα χρόνια βέβαια, πρέπει να δίνουμε περισσότερο σημασία στα views και στο web.

Όλοι οι συνάδελφοί σας λένε πως είστε «γουρλού», καθώς όλες σας οι δουλειές σημειώνουν επιτυχία. Αποδέχεστε αυτόν τον χαρακτηρισμό;

Κάθε φορά που μου το λένε αυτό λέω «μακάρι». Δεν νομίζω όμως ότι στα αλήθεια το πιστεύει κανείς. Αν παρακολουθήσεις πιο αναλυτικά την ιστορία θα δεις ότι μπορεί να μην υπήρξε κάποια απόλυτη καταστροφή στην πορεία μου, αλλά υπήρχαν πράγματα που πήγαν περισσότερο και άλλα λιγότερο. Αυτά που πήγαν καλά κράτησαν δυο, τρία και πέντε χρόνια όπως το «Σόι σου» και αυτό δίνει την αίσθηση της… αιωνιότητας. Δεν ζω όμως τη ζωή μου με καμία αίσθηση τρομερού γουριού και τύχης, αλλά και λίγο να ισχύει, είναι μεγάλη μου χαρά.

Αισθανθήκατε ποτέ πως οι μεγάλες επιτυχίες σας, σας γύρισαν μπούμερανγκ;

Τα πρώτα χρόνια την εποχή των «Απαράδεκτων» ήταν ίσως λίγο δύσκολο να ξεκολλήσω από την γκάμα του συγκεκριμένου ρόλου γιατί δεχόμουν προτάσεις αποκλειστικά και μόνο για πανομοιότυπα πράγματα. Το βρίσκω όμως φυσιολογικό γιατί δεν είχα κάνει και κάτι άλλο για να ξέρουν ότι μπορώ να ανταποκριθώ. Αυτό μόνο με τα χρόνια μπορεί να γίνει.

Νιώσατε ποτέ την ταμπέλα του εμπορικού και μη;

Ο διαχωρισμός εμπορικού και μη μας έχει πάρει όλους λίγο ξυστά. Είναι όμως ένα ταμπού που λίγο κατέρρευσε και τα τελευταία χρόνια κάτι ο κορονοϊός, κάτι η οικονομική κρίση, κάτι οι «Άγριες Μέλισσες» που έπαιξαν άνθρωποι που είχαν κάνει περισσότερο θέατρο, βοήθησε στο να μην υπάρχει αυτός ο τόσο έντονος διαχωρισμός.

Τις «χρυσές» εποχές της τηλεόρασης, αρκετοί συνάδελφοί σας ισχυρίστηκαν πως πρωταγωνιστώντας σε ένα σίριαλ κατάφεραν να αγοράσουν σπίτι. Στη δική σας περίπτωση συνέβη κάτι τέτοιο;

Με τη δική μου πάντα γνώμη, πληρωνόμουν πολύ καλά για τη δουλειά που παρείχα, σε μια εποχή που η αγορά κινούνταν σε συγκεκριμένες τιμές και αμοιβές. Αυτά ήταν τα χρήματα που εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν σε όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, από τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα και τις μεζονέτες μέχρι την ελληνική τηλεόραση. Δεν ξέρω κάποιον εργαζόμενο που του είπαν θα σου δώσω τόσα χρήματα και θα πει «είναι πολλά δεν τα θέλω». Δεν μιλάμε πάντως για τα μεγέθη που το κουτσομπολιό, αφήνει να εννοηθεί. Από το 2010 και μετά ο τρόπος που αναφερόμαστε σε αυτά είναι σαν μιλάμε για κάτι μυθικό. Μπορεί από μόνα τους να ακούγονται μεγάλα ποσά, όμως πρέπει να σκεφτεί κανείς πόσο είχαν τότε τα ενοίκια και γενικότερα η ζωή.

Καταφέρατε όλα αυτά τα χρόνια να δημιουργήσετε ένα «κομπόδεμα» και να πείτε ότι πλέον δεν χρειάζεται να ξαναδουλέψετε;

Από το «κομπόδεμα» μέχρι το να μην χρειάζεται να ξαναδουλέψω, η απόσταση είναι τεράστια. Καταρχάς μετά τα 10 χρόνια της κρίσης δεν νομίζω να μπορώ να το ξαναπώ. Μετά ήρθε και ο κορονοϊός και καταλάβαμε ότι από τη μια μέρα στην άλλη τα πάντα μπορούν να καταρρεύσουν. Υποστήκαμε φορολογήσεις αναδρομικές, από πού και ως πού κάποιος να τα προβλέψει. Εμένα γενικά, δεν είναι του γούστου μου μια πολύ luxurious ζωή… Όλη αυτή η ζωή των 90s μου φαίνεται σχεδόν ακαλαίσθητη από ένα σημείο και μετά. Μου φαίνεται αρχοντοχωριάτικη, νεοπλουτίστικη, δεν ήταν η ζωή που ζούσα. Δεν είναι το όνειρό μου για τις καλοκαιρινές μου διακοπές να πάω σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Δεν έφαγα τα λεφτά μου μην προσέχοντας, αλλά αν είσαι από αυτούς που κινούνται νομίμως και ξαφνικά οι φορολογήσεις τριπλασιαστούν μέσω των μνημονίων, δεν γίνεται να μην πληγείς οικονομικά.

Πηγή:Εγώ