Σταμάτης Φασουλής: «Αυτό με διέλυσε, έκανα δυο χρόνια να ξαναπαίξω»

Σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε μίλησε για το πότε έπαψε να δίνει αξία στην επιτυχία και για την αποτυχία της παράστασης «Ο Μπαμπάς του Ζελέρ».

Το «καταξιωμένος ηθοποιός-σκηνοθέτης» που συνήθως συνοδεύει το όνομά σας πώς σας ακούγεται σήμερα;

Τι σημαίνει καταξιωμένος, μωρέ; Το επάγγελμά μας είναι τέτοιο που μπορεί τη
μια στιγμή να είσαι απάνω και την άλλη να μην υπάρχεις πουθενά. Τρεις αποτυχίες να κάνω, δεν θα με θυμάται κανείς μετά.

Εντάξει, ωστόσο το όνομα μένει. Λες «Σταμάτης Φασουλής» και ανοίγουν ακόμη οι θεατρικές πόρτες.

Το όνομα, όμως, δεν μπορεί να εργαστεί μόνο του, δεν μπορεί να βγάλει λεφτά
να πληρώσει τους λογαριασμούς, δεν μπορεί να εκφραστεί, να μιλήσει, να αναστενάξει. Το όνομα δεν έχει ψυχή.

Πότε πάψατε να δίνετε μεγάλη αξία στην επιτυχία;

Να σου πω κάτι; Τη θεωρώ ακόμη πάρα πολύ σημαντική. Και όχι την εισπρακτική επιτυχία, αλλά το να έχω επαφή με το κοινό. Αυτό είναι η επιτυχία. Να έχει πολύ κοινό στο θέατρο -δεν ξέρω πόσο θα πληρώσουν το εισιτήριο, ας μην πληρώσουν και τίποτα!- και να μπορώ να συνεννοούμαι μαζί τους. Αυτό το να παίζεις μπροστά σε λίγα άτομα είναι άσχημο, είναι σαν να σε διαγράφουν.

Επειδή νιώθεις πως αυτό που θέλεις να πεις δεν αφορά κανέναν;

Ακριβώς! Και εκεί αισθάνεσαι αυτό που λέμε άχρηστος. Αμφισβητείται όλη σου η ζωή και η παρουσία. Εμένα αυτό με πειράζει στην αποτυχία. Δεν είναι ότι δεν θα πληρωθούμε αλλά αυτό το «Σταμάτη, δεν φτουράς. Όσο και να υποφέρεις, και να χτυπιέσαι, δεν αφορά κανέναν». Αυτό που περιγράφω να μην το ζήσει άνθρωπος.

Πότε το ζήσατε;

Τελευταία φορά ήταν το '15. Έκανα μια παράσταση -ό,τι καλύτερο έχω κάνει
στη ζωή μου-, τον Μπαμπά του Ζελέρ, που έπαιξε τώρα ο Άντονι Χόπκινς και
πήρε το Όσκαρ. Εγώ πήρα να μη σας πω τι...

Πού έχετε αποδώσει την αποτυχία;

Μου λένε διάφορες δικαιολογίες -ότι ο κόσμος δεν ήθελε να δει ένα έργο για
το αλτσχάιμερ- αλλά εγώ ξέρω. Δεν συνεννοήθηκε το κοινό μαζί μου. Και να σου πω κάτι; Τι με νοιάζει ο λόγος; Εμένα με νοιάζει ότι έκανα κάτι πάρα πολύ καλό και δεν ήρθε άνθρωπος να το δει. Αυτό με διέλυσε, έκανα δυο χρόνια να ξαναπαίξω. Αν δεν βρισκόταν ο Πέτρος Ζούλιας να μου πει «Έλα να κάνουμε τον Συμβολαιογράφο», δεν θα ξεκουνιόμουν. Ένιωθα ότι δεν αφορώ κανένα.

Τώρα που κυκλοφόρησε η ταινία, την είδατε;

Δεν άντεξα να τη δω. Άνοιξα την τηλεόραση, είδα το πρώτο πλάνο του Άντονι
Χόπκινς, είπα «ο άνθρωπος είναι υπέροχος!» και την έκλεισα.

Πηγή:ΟΚ