Χριστίνα Τσάφου: «Έχω μάθει στη μοναξιά μου και στην ανεξαρτησία μου»

Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε για τον ρόλο της γιαγιάς, για τον ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή της, ενώ αποκάλυψε αν της λείπει η συντροφικότητα.

-Μιλήστε μου για τον υπέροχο ρόλο της γιαγιάς…

Η αλήθεια είναι ότι δεν με αφήνουν να κάνω πολλά πράγματα, γιατί εμείς οι γιαγιάδες έχουμε την τάση να καλό-κακό μαθαίνουμε το παιδί. Εγώ πιστεύω ότι γι’ αυτό είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Να κάνουν κι ένα χατίρι παραπάνω ή να παραβλέψουν μια ζημιά. Παίζουμε συνέχεια με το παιδί. Μου αρέσει τόσο πολύ το παιχνίδι μαζί του. Είναι πολύ γλυκό παιδάκι! Του μαγειρεύω τα αγαπημένα του φαγητά, γιατί δεν είναι και πολύ φαγανός.

-Ο έρωτας τι ρόλο έχει στη ζωή σας;

Έχει τελειώσει, δεν υπάρχει περίπτωση. Το να ερωτευτείς, σημαίνει ότι πρέπει να παραμυθιαστείς. Ερωτεύεσαι την όψη, τη φωνή και θαυμάζεις τον άλλον. Για να το πάθεις αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να είσαι νέος. Εγώ τώρα μόλις δω έναν άνθρωπο, που τον βρίσκω συμπαθητικό, μέσα σε λίγα λεπτά ξέρω πάνω κάτω τι καπνό φουμάρει. Πώς θα τον ερωτευτώ; Είναι άλλο να κάνετε απλά κάποια παρέα και άλλο το ερωτεύομαι. Μακάρι να το πάθαινα, αλλά δεν μπορώ, γιατί βλέπω την αλήθεια κατευθείαν.

-Η συντροφικότητα δεν σας λείπει;

Τα πρώτα χρόνια που ήμουν μόνη, μου έλειπε. Τώρα όμως, έχω συνηθίσει και δεν θα ήθελα κανείς να μου χαλάσει τη ρουτίνα μου. Είναι κακό αυτό βέβαια, αλλά έμαθα να είμαι μόνη μου και κυβερνήτης του εαυτού μου. Έχω μάθει στη μοναξιά μου και στην ανεξαρτησία μου. Έχω τις φίλες και την ξαδέρφη μου με τις οποίες μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας και αρκεί.

-Αν αυτό σας κάνει ευτυχισμένη, είναι αρκετό…

Ευτυχισμένη δεν μπορώ να πω ότι είμαι, είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά είμαι καλά. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν ήμουν με έναν σύντροφο, αλλά αφού δεν προέκυψε, είμαι καλά όπως είμαι.

-Ποιο είναι το πιο συγκινητικό χειροκρότημα για εσάς μέχρι σήμερα;

Είχαμε παίξει μια παράσταση στο θέατρο Περοκέ, «Τα καλύτερά μας χρόνια» με τον Λοιυκιανό Κηλαηδόνη κι έναν μεγάλο θίασο, όπου η ιστορία ξεκίναγε από την Κατοχή και έφτανε στις μπουάτ. Αυτό λοιπόν είχε μέσα στιγμιότυπα με τους Γερμανούς, με τη φτώχεια και είχε έρθει ο πατέρας μου, ο οποίος έκλαιγε, γιατί αυτός ο άνθρωπος είχε ζήσει την εποχή αυτή, και είχε χάσει το πόδι του από σφαίρα. Συγκινήθηκε πάρα πολύ, όπως και η πεθερά μου που το είχε δει. Το να βλέπω τον πατέρα μου, που ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος, επειδή ήταν σκληρή η ζωή του, να κλαίει σαν παιδί, με είχε σοκάρει, δεν το πίστευα ότι τον έβλεπα έτσι. Ήταν πολύ σημαντικό που είχε έρθει στο θέατρο, γιατί δεν του ήταν εύκολο με τις σκάλες κλπ και ήταν η γιαγιά μου εκείνη τη μέρα που με μεγάλωσε σαν μάνα μου.

Πηγή:Λοιπόν