Ηρώ: «Νομίζω ότι είμαι περισσότερο καλλιτέχνις και λιγότερο επικοινωνιομανής»

H αγαπημένη καλλιτέχνις σε συνέντευξη της μίλησε για την εφηβεία της, για τον γιο της και για την απόφαση της να μην κυκλοφορεί κάθε χρόνο άλμπουμ.

«Δεν ήμουν ποτέ των άκρων. Ηταν η φύση μου έτσι, ήξερα πού να σταματήσω. Οι φίλοι μου, θυμάμαι, έπιναν. Εγώ δεν έπινα. Δηλαδή στην ηλικία των 17-25 άντε να μέθυσα δύο φορές. Δεν μου άρεσε καθόλου και δεν το ξανάκανα. Ομως δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που έλεγε "να κάνω κι αυτό, να κάνω και το άλλο", να θέλω να δοκιμάζω πράγματα δηλαδή. Ούτε ήθελα να μιμηθώ τους άλλους και να κάνω ότι έκαναν. Δεν με ενδιέφερε. Η δική μου μοναδική υπέρβαση ήταν να φύγω από το σπίτι μου όταν τελείωσα το σχολείο και να μείνω μόνη μου στην Αθήνα. Και νομίζω πως ήταν μια ουσιαστική υπέρβαση. Ήταν η μία από τις δύο αποφάσεις ζωής. Η άλλη ήταν που έκανα το παιδί μου. Αυτές οι αποφάσεις με καθόρισαν και ως προσωπικότητα.

Το να έχω ένα παιδί ήταν μια τεράστια αλλαγή ζωή μου και τεράστια επιθυμία που έγινε πραγματικότητα. Η διαμόρφωση της ανάπτυξης Γιώργου ήταν από τα πιο σημαντικά κομμάτι της ζωής μου. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους τους γονείς. Μέχρι να γίνεις γονιός, το σημείο αναφοράς είναι ο εαυτός σου. Μετά με έναν περίεργο τρόπο το σημείο αναφοράς σου μετακινείται και κάνεις επιλογές οι οποίες συμπεριλαμβάνουν το παιδί σου. Εγώ ήμουν πολύ αποφασισμένη γι' αυτό και δεν έχω μετανιώσει όλου. Και σε πράγματα στην καριέρα μου μπορεί να έκανα πίσω, και πολλά "όχι" μπορεί να είπα, αλλά όλα αυτά διαμόρφωσαν τη ζωή. Και διαμόρφωσαν και τον Γιώργο μεγαλώνοντας. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο δώρο που πήρα στις αναστολές μου είναι αυτό το παιδί που έχει φτάσει 18 χρόνων και είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα. Και δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε όσοι τον γνωρίζουν».

«Αυτή η δουλειά έχει να κάνει με την αυτοεκτίμηση, το χειροκρότημα και αυτό μπορεί να σε συνεπάρει πολύ εύκολα αν έχεις ανάγκη από την επιδοκιμασία ίων άλλων. Εγώ νομίζω ότι δεν έχω αυτή την ανάγκη, γι' αυτό και έχω τόσο χαμηλό προφίλ ως καλλιτέχνις. Εχω όμως δουλέψει αρκετά την αυτοεκτίμησή μου. Δεν νιώθω λοιπόν την ανάγκη να είμαι συνεχώς στο προσκήνιο. Στη διάρκεια της καραντίνας μου δόθηκε, η ευκαιρία να κάνω το "Οπως λένε...", τη διασκευή στο "Comme ils disent" του Σαρλ Αζναβούρ. Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ και ήθελα πολλά χρόνια να το κάνω. Το είχε γράψει το 1972 με αφορμή τον Μάη του '68 στη Γαλλία και είχε αναφορά στην ομοφυλοφιλία, που εκείνη την εποχή, όπως και για πολλά χρόνια μετά, ήταν ένα θέμα που δεν το άγγιζε κανείς. Συνήθως τους ομοφυλόφιλους τους αντιμετώπιζαν με λίγο χλευασμό, με λίγη κοροϊδία. Και ο Αζναβούρ ήρθε και τοποθέτησε το θέμα πάνω στο τραπέζι. Ήταν γροθιά στο μαχαίρι τότε. Εγώ απλώς το μετέφρασα, δεν έχω κάνει αλλαγή στους στίχους.

Για μένα είναι μια συνειδητότατη απόφαση να κυκλοφορώ άλμπουμ κάθε τρία-τέσσερα χρόνια ή και παραπάνω. Το κάνω μόνο όταν νιώθω δημιουργική και από τα εκατό τραγούδια που έχω γράψει διαλέγω δέκα που θα νιώσω ότι μπορεί να γίνουν κάτι. Το τελευταίο μου άλμπουμ ήταν η "Αρτίστα" πριν από τέσσερα χρόνια. Δεν έχω κανένα άγχος για το πότε θα κυκλοφορώ δουλειές μου και αν ακούγομαι στα ραδιόφωνα και αν ο κόσμος με θυμάται, θεωρώ ότι στη δική μας δουλειά εκτός από ματαιοδοξία είναι και χαζό να θέλεις να βρίσκεσαι συνεχώς κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Νομίζω ότι είμαι περισσότερο καλλιτέχνις και λιγότερο επικοινωνιομανής», είπε στο Gala.