Mάκης Δελαπόρτας: «Η τηλεόραση δεν συγχωρεί αδυναμίες»

Ο ίδιος μίλησε για το πως προέκυψε η συνεργασία του με τον Γιάννη Δαλιανίδη στο «Ρετιρέ», για το πώς ήταν τα γυρίσματα της σειράς και για το ευτράπελο που θυμάται έντονα.

-Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Γιάννη Δαλιανίδη στο «Ρετιρέ»;

Κάναμε ήδη παρέα με τον Γιάννη Δαλιανίδη και μία μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι έχει κάτι να μου πει. Πήγα σπίτι του και μου είπε ότι είχε γράψει έναν ρόλο για μένα για το «Ρετιρέ», αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν τα μαλλιά μου. Εγώ ήμουν και είμαι φυσικός ξανθός ενώ ο «Άλκης» που υποδυόμουν στη σειρά, παρέπεμπε σε ένα λαϊκό παιδί, οπότε τα ξανθά μαλλιά θα ήταν κάπως οπτικά. Κι έτσι τα έβαψα για τις ανάγκες του ρόλου μαύρα, δύο μέρες πριν το πρώτο γύρισμα. Έτσι λοιπόν πήρα τον ρόλο του «Άλκη».

-Τι λάβατε εσείς και τι είχε αυτή η εποχή της τηλεόρασης τότε, που δεν υπάρχει ενδεχομένως, σήμερα;

Το «Ρετιρέ» είναι ένα από τα πρώτα σίριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης με πολύ υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Μαζί με τις «Τρεις Χάριτες» και τους «Απαράδεκτους» ήταν από τα πρώτα σίριαλ που αγαπήθηκαν πλατιά από το φιλοθεάμον κοινό. Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν μάστορας στο να πιάνει τον παλμό του κόσμου και οι δουλειές του να έχουν αυτό το λαϊκό αίσθημα- χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι άσχημο. Κι αυτό πέτυχε και στη συγκεκριμένη σειρά. Καταγράφει την καθημερινότητα των τότε Ελλήνων. Που απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμη και σήμερα μέσα από επαναλήψεις, το βλέπει πολύ ευχάριστα ο κόσμος.

-Πώς ήταν τα γυρίσματα της σειράς;

Τα γυρίσματα ήταν πολύ εύκολα, απαιτούσαν όμως, να γνωρίζεις πολύ καλά τα λόγια σου, να είσαι συνεπής και διαβασμένος, καθώς οι ρυθμοί στην τηλεόραση ήταν απίστευτα γρήγοροι. Τα γυρίσματα ήταν χωρισμένα σε γκρουπ ηθοποιών, γιατί η κάθε παρέα ή «οικογένεια» του «Ρετιρέ» είχε ξεχωριστές σκηνές. Σπάνια βρισκόμασταν όλοι οι ηθοποιοί μαζί, σε κανένα γύρισμα γιορτής, πάρτι, κλπ. Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν πολύ μεθοδικός, οργανωτικός, ώστε να μην κουράζει τους ηθοποιούς. Είχε όμως απαίτηση να ξέρουμε όλοι τα λόγια μας, για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Τα γυρίσματα που εγώ έκανα συνήθως, ήταν με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο (Ιάσονα), με τη Μαρία Μαρτίκα (κα Θάλεια) και με την Κλαίρη Κατσαντώνη (Ελένη) και ήταν ξεκούραστα, γιατί ήμασταν πολύ συνεπείς. Τώρα σε κάποια άλλα γυρίσματα που εγώ δεν ήμουν παρών, άκουγα κάποια ευτράπελα και τσακωμούς. Η τηλεόραση δεν συγχωρεί αδυναμίες, όμως.

-Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ευτράπελο που θυμάστε έντονα;

Ναι, θυμάμαι μία σκηνή που είχα με την υπέροχη ηθοποιό του θεάτρου Μαρία Μαρτίκα (κα Θάλεια) η οποία είχε πάντα πολύ τρακ πριν από κάθε σκηνή. Σε μία σκηνή λοιπόν, που ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο πλατό και το σκηνικό, την έβλεπα να κάνει τον σταυρό της και να «χτυπάει ξύλο» κι εγώ γελούσα, γιατί μου φαινόταν αστείο. «Γιατί γελάς Μάκη;» μου έλεγε. «Μα δε γελάω βρε Μαρία» της απαντούσα. Ξανά, ξανά η σκηνή, εκείνη έκανε περισσότερους σταυρούς και μόλις ξεκινούσαμε να γυρίσουμε τη σκηνή, με έπιαναν πάλι τα γέλια. Αυτό έγινε 5 με 6 φορές. Μετά ζήτησα συγγνώμη που γελούσα και είπα για 5 λεπτά να κάνουμε ένα διάλειμμα. Και της είπα μην κάνεις τόσους σταυρούς, κι εκείνη μου περιέγραφε ότι έχει «κολλήσει» το στόμα της από το άγχος και φοβόταν μην «χάσει» τα λόγια της. Έγινε με τα χίλια ζόρια αυτό το γύρισμα, αλλά έγινε.

-Τι γεύση σας έχει αφήσει αυτή η εποχή από τη σειρά;

Μία γλυκόπικρη γεύση, γιατί στα πρώτα γυρίσματα εγώ έχασα τον πατέρα μου. Τα Χριστούγεννα του 1990. Για μένα ήταν πολύ δύσκολο να παίζω. Και στο θέατρο, που τότε συνεργαζόμουν με τη Ρένα Βλαχοπούλου στο Ακροπόλ, αλλά και στη σειρά, γιατί πήγαινα στα γυρίσματα και είχα συνεχώς ένα μελαγχολικό ύφος. Μου έλεγε ο Δαλιανίδης ότι η δουλειά είναι δουλειά όμως γιατί δεν μπορεί να βγαίνει αυτή η μελαγχολία στο γυαλί. Το πάλεψα πάρα πολύ για να μπορώ στα επόμενα επεισόδια να είμαι συνεπής. Κάθε φορά που βλέπω τα πρώτα επεισόδια του «Ρετιρέ», θυμάμαι αυτή την άσχημη κατάσταση που βίωσα τότε. Κατά τ ‘άλλα «Το Ρετιρέ» είναι ένα πολύ γλυκό κομμάτι της ζωής μου γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να με γνωρίσει το ευρύ κοινό. Το χρωστάω στον Δαλιανίδη φυσικά όλο αυτό. Το να είσαι ένα από τα «παιδιά» του Δαλιανίδη, ήταν και είναι μεγάλη τιμή. Για μένα είναι ο πιο σημαντικός σκηνοθέτης του ελληνικού σινεμά και αυτού του στυλ που ταίριαζε σε μένα. Οι μουσικές ταινίες, τα μιούζικαλ. Οπότε θεωρώ ότι και οι παραστάσεις που εγώ κάνω πλέον, έχουν ένα άρωμα Δαλιανίδη. Ήμουν στην ουσία «μαθητής» του. Μάθαμε πολλά δίπλα του!

-Πώς διαχειριστήκατε τη δημοσιότητά σας τότε, συνυφασμένης και της μεγάλης απήχησης της σειράς στον κόσμο;

Η δημοτικότητά μας, από τη μία μέρα στην άλλη, ήταν κάτι το απίστευτο. Πραγματικά δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε στον δρόμο, γιατί ο κόσμος μας είχε ταυτίσει πολύ με τους ρόλους μας. Μας φώναζαν με τα ονόματα των ρόλων και όχι με τα δικά μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά με φώναζε κόσμος από τις πολυκατοικίες: « Άλκη έλα να μας φτιάξεις μια τηλεόραση». Με ακολουθούσε αυτός ο ρόλος και ακόμη μέχρι και σήμερα, που έχω κάνει πράγματα στον χώρο, ο Άλκης είναι ένα φιλαράκι που θα το κουβαλάω πάντα δίπλα μου.

Πηγή:Λοιπόν

Διαβάστε επίσης:

Η Καινούργιου παραδέχτηκε ότι θέλει μωρό: «Έχει αρχίσει και μου βγαίνει το μητρικό μου ένστικτο!»

Φιλιππίδης – Λιγνάδης: Αυτοί είναι οι θάλαμοι των φυλακών Τρίπολης που κρατούνται

Μυλωνάς για Λιγνάδη - Φιλιππίδη: «Χαίρομαι που αυτές οι συμπεριφορές δεν μένουν ατιμώρητες»!