Παπακωστοπούλου: «Η κόρη μου πριν χρόνια είχε κολλήσει χλαμύδια της ψιττάκωσης»

Η Κατερίνα Παπακωστοπούλου παραχώρησε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην κόρη της, στην περιπέτεια υγείας που είχε βιώσει η κόρη της σε μικρή ηλικία αλλά και για τον σύζυγό της Νίκο Σερεπίσο.

Παρά τη δύσκολη συνθήκη που βιώνουμε, ο γάμος σου με τον Νίκο Σερεπίσο σε έχει ανανεώσει.

ΚΠ: Μου το λένε όλοι, οπότε πλέον μου λέει κι εκείνος, ως αστείο μεταξύ μας, «ομόρφυνες μετά το γάμο». Χαίρομαι που το βλέπουν έτσι και οι άλλοι.

Τι αγαπάς στο σύζυγο σου;

Κ.Π.: Όλα όσα είναι και όλα όσα κάνει. Είναι αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και άντρας παλαιάς κοπής και έχει τσαγανό, ήθος και φοβερές διευθυντικές ικανότητες. Είναι ένας αυστηρός άντρας με πολλές εμπειρίες, καλό κριτήριο και εξαιρετικό γούστο.

Ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά»;
Κ.Π.: Ήταν έρωτας που θα οδηγούνταν σε γάμο έτσι κι αλλιώς, το γραμμένο που λένε οι παλιοί και που με βρίσκει σύμφωνη. Από την αρχή, ξέραμε και οι δύο με σιγουριά ότι η σχέση αυτή είναι σοβαρή και, όπως αποδείχθηκε, ο έγγαμος βίος ήταν μονόδρομος.

Έπειτα από ένα μικρό διάστημα χωρισμού, ξαναβρήκατε και αποφασίσατε να παντρευτείτε. Ήταν δύσκολοι οι μήνες που ζούσατε χωριστά;

Κ.Π.: Ήταν μόνο δυόμισι μήνες. Ήταν όμως ένα εύλογο διάστημα, στη διάρκεια του οποίου καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να ζούμε χωριστά. Σήμερα που το βλέπουμε πιο καθαρά, συμφωνούμε ότι αυτή η μικρή παρένθεση ήταν μια αναγκαία συγκυρία για να φύγουν από τη ζωή μας τα όποια μαύρα σύννεφα και να ζήσουμε αγαπημένοι.

Το καλοκαίρι παντρευτήκατε κεκλεισμένων των θυρών, παρουσία μόνο πολύ κοντινών σας ανθρώπων. Ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο επιλέξατε να κάνετε την τελετή σε τόσο κλειστό κύκλο;

Κ.Π.: Λόγω covid, υπήρχε περιορισμός στον αριθμό των ατόμων, ενώ στις αρχές Ιουνίου δεν επιτρεπόταν η μουσική. Επίσης, σε αυτόν το γάμο παρευρίσκονταν μόνο όσοι θέλαμε να έρθουν, όσοι ξέραμε ότι μας αγαπούν. Για μας δεν ήταν ένα κοσμικό γεγονός, ήταν μια ένωση με την ευλογία του Θεού. Γι' αυτό, άλλωστε, ο γάμος ήταν θρησκευτικός, έγινε ενώπιον ανθρώπων που χαιρόταν με τη χαρά μας και όλοι μαζί βιώσαμε με συγκίνηση το μυστήριο.

Είναι ο Νίκος ο άνθρωπος της ζωής σου;

Κ.Π.: Είναι ο μοναδικός άντρας που αγάπησα τόσο βαθιά και ουσιαστικά και, ναι, είναι
ο άνθρωπος της ζωής μου και το στήριγμα του σπιτιού μας.

Η κόρη του είναι 19 χρονών και η Μαριλίτα 16. Πώς υποδέχθηκαν τα παιδιά σας την απόφαση σας;

Κ.Π.: Είναι πολύ καλές φίλες και δύο αξιόλογα παιδιά, που αλληλοσυμπληρώνονται. Χαίρομαι πολύ όταν έχουμε και τις δύο στο σπίτι. Έχουμε δύο κόρες, κι αυτό είναι ευτυχία.

Ποιες είναι οι πιο δύσκολες στιγμές που έχεις βιώσει στη ζωή σου;

Κ.Π.: Η απώλεια του πατέρα μου και η νοσηλεία της κόρης μου, όταν ήταν 5 ετών, στην εντατική με μικροβιακή πνευμονία.

Πώς διαχειρίστηκες την απώλεια του πατέρα σου;
Κ.Π.: Με στιγμάτισε. Με σημάδεψε, για την ακρίβεια, γιατί πιστεύω ότι εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου το διαισθάνθηκε. Με πήρε πολλές φορές τηλέφωνο, μου έλεγε να προσέχω εμένα και το παιδί μου και μου έδινε συμβουλές που δεν συνήθιζε.

Πρόλαβες να του πεις όσα ήθελες;

Κ.Π.: Όχι. Ποτέ δεν προλαβαίνεις, ποτέ δεν είναι αρκετά τα λόγια και οι αγκαλιές. Τον είχα
αγκαλιάσει τη Μεγάλη Εβδομάδα πριν από τρία χρόνια, αλλά θα ήθελα να τον είχα αγκαλιάσει άπειρες φορές. Του μιλώ όμως όταν είμαι μόνη μου και τον σκέφτομαι πολύ. Τον βλέπω συχνά στον ύπνο μου, ενώ ξέρω ότι με αυτούς που
φεύγουν υπάρχει πάντα σύνδεση.

Πόσο συχνά τον σκέφτεσαι;

Κ.Π.: Συνεχώς. Παρότι έχουν περάσει τρία χρόνια, ακόμη νομίζω ότι θα του μιλήσω στο τηλέφωνο. Όμως τον βλέπω μέσα από τα μάτια της κόρης μου και τον ακούω μέσα από τη φωνή του αδελφού μου, ο οποίος μάλιστα απαντά στο τηλέφωνο σχεδόν όπως ο πατέρας μας, με το κλασικό «έλα, Κατερινιώ.»

Πριν από έντεκα χρόνια, η Μαριλίτα εισήχθη με πνευμονία και υψηλό πυρετό στο νοσοκομείο, όπου και παρέμεινε αρκετό διάστημα. Είχε πάθει μια λοίμωξη από έναν καναρίνι που είχατε στο σπίτι. Σίγουρα ήταν μεγάλη δοκιμασία, τόσο για σένα όσο και για τον πρώην σύζυγο σου.

Κ.Π.: Είχε κολλήσει χλαμύδια της ψιττάκωσης από ένα εξωτικό καναρίνι που προφανώς
ήταν άρρωστο. Ήταν πολύ μεγάλη και οδυνηρή εμπειρία, την οποία έχουμε αφήσει πίσω μας και η οποία δοκίμασε πολύ τις αντοχές μας και ως γονέων και ως ζευγαριού εκείνη την περίοδο.
Πώς το διαχειριστήκατε;
Κ.Π.: Προσωπικά, με πολύ διάβασμα πάνω στο θέμα αφού εγώ βρήκα την αιτιατού κακού. Μέχρι να εντοπιστεί, η υγεία της επιδεινωνόταν χωρίς να την ωφελούν οι ενδοφλέβιες αντιβιώσεις. Περάσαμε πολλά στάδια, αλλά βρέθηκαν στο δρόμο μας εξαιρετικοί γιατροί και τολμήσαμε πρωτοποριακές για την εποχή θεραπείες που ευτυχώς οδήγησαν στην ίαση.

Υπήρξαν διαστήματα που πτοήθηκες;
Κ.Π.: Ποτέ! Απλώς, επειδή ήμουν μικρή σε ηλικία, λύγισα δύο φορές. Δεν πτοούμαι όταν πρόκειται να βοηθήσω τους άλλους -πόσο μάλλον το παιδί μου!-, μόνο με μένα λίγο, αλλά κι αυτό είναι παροδικό.

Πηγή: Hello