Θοδωρής Αθερίδης: «Ο κόσμος σκέφτεται ότι ο επώνυμος είναι και πλούσιος - δεν είναι»

Γι' αυτό και παραδίδει «Μαθήματα κωμωδίας», θυμίζοντας συγχρόνως ότι ηθοποιός δεν σημαίνει μόνο φως... Παράλληλα ετοιμάζεται για μια ακόμα επιστροφή στο σανίδι, το καλοκαίρι. Ο λόγος; Η επιθεώρηση που γράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου για το «Αλσος», την οποία και θα σκηνοθετήσει ο ίδιος. Εν τω μεταξύ έχει αναλάβει την σκηνοθεσία μιας μίνι τηλεοπτικής σειράς τριών κλασικών ελληνικών κωμωδιών (Alpha) - πρώτη, «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» του Αλέκου Σακελλάριου.

Επιστρέφετε στο θέατρο με δική σας κωμωδία. Αποτέλεσμα της πανδημίας;

«Ηξερα ότι μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού η συνάντηση με το κοινό θα έπρεπε σίγουρα να γίνει με κωμωδία, με τέτοιους όρους ώστε να δικαιωθούν οι άνθρωποι που θέλουν να βγουν για να περάσουν καλά. Το είχα κι εγώ ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, να παίξω κωμωδία. Και επειδή ανακατεύτηκα πολύ με τα του χώρου μου, η ιδέα ήταν να δει το κοινό που δεν έχει επαφή με δραματικές σχολές, την εκπαίδευση και την τεχνική της υποκριτικής, να δει πόσο αστείο είναι ένα μάθημα υποκριτικής. Γιατί στη δραματική σχολή πραγματικά γελάμε όταν κάνουμε ασκήσεις».

Οπως στην παράσταση που κάνετε τα ζώα;

«Αυτές τις συγκεκριμένες ασκήσεις δεν τις κάνω ως δάσκαλος - άλλοι τις κάνουν, αλλά τις ξέρω. Εχουν νόημα. Το να κάνεις ένα ζώο σε φέρνει πιο κοντά στην έκρηξη του νευρικού σου συστήματος - ζητούμενο στην υποκριτική. Να σκέφτεσαι δηλαδή λιγότερο και να δρας περισσότερο, με αντανακλαστικά. Και επειδή οι εικόνες που έχουμε από τα ζώα είναι ενστίκτου, και επειδή έχουμε κι εμείς ένστικτα, ενεργοποιείς με αυτόν τον τρόπο το σώμα και το μυαλό σου ώστε να υπάρχεις σε μια κατάσταση νευρολογικής διαδικασίας. Κι αυτό σε φέρνει πιο κοντά στην ηθοποιία».

Τι σας οδηγεί στη συγγραφή;

«Ξεκινάει από την ανάγκη μου να γράψω - σαν κάτι που σαλεύει. Αυτό το ακατέργαστο, το άναρχο που θέλει να διατυπωθεί και με το γράψιμο διατυπώνεται. Οπως λέμε οργάνωσε τις σκέψεις σου στο χαρτί" - το λένε και οι ψυχίατροι, για να τις ορίσεις, να μην είναι ακατάστατες μέσα σου, να σου προκαλούν άγχος και ανησυχία».

Ωστόσο το έργο σας έχει και δραματικά στοιχεία - ο ηθοποιός που πεθαίνει από την πείνα. Αυτό είναι ο ηθοποιός;

«Η τροπή που παίρνει το έργο προς το τέλος είναι ένας επίλογος για να θυμίσω στον κόσμο ποιο πραγματικά είναι το επάγγελμα. Είναι ένα επάγγελμα που οι άνθρωποι ζουν φτωχά και μέχρι το τέλος της ζωής τους δυσκολεύονται οικονομικά πάρα πολύ. Ηθελα μια κωμωδία που να αναβλύζει μέσα από ένα ζοφερό περιβάλλον. Ενα παραμελημένο σπίτι, με φως από φθόριο, που να αντιπροσωπεύει τον καιρό που ζούμε. Ενας ζοφερός, παρακμιακός καιρός και από εκεί μέσα να αναδύεται η κωμωδία ως αντίσταση και ελπίδα».

Μια ηρωίδα σας, δεν μπορεί να γελάσει. Βλέπετε γύρω σας ανθρώπους που δεν γελάνε;

«Βέβαια. Ζούμε άλλωστε στον αιώνα της κατάθλιψης. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται αποδραματοποίηση γιατί δραματοποιούν τα πάντα, κι άλλοι που παρακολουθούν και τους ελκύουν οι άθλιες ειδήσεις. Ολα αυτά τα άτομα συμπυκνωμένα σε έναν ρόλο φτιάχνουν την ηρωίδα μου, τη Μάρθα. Και ήταν και το κινητήριο εύρημα για να σταθούν τα "Μαθήματα κωμωδίας", θυμάστε τη σκηνή του Χορν με τη Λαμπέτη στο "Κορίτσι με τα μαύρα" που προσπαθεί να την κάνει να γελάσει;».

Θέλετε να υπενθυμίσετε ότι ηθοποιός δεν σημαίνει, απαραίτητα, φως;

«Ναι, γιατί κυρίως ο ηθοποιός δεν είναι αυτή η λαμπερή εικόνα. Αυτό είναι η δουλειά του -μπροστά στα φώτα να χαμογελάει, να δείχνει ευτυχισμένος. Και μπορεί να μην είναι. Ο κόσμος σκέφτεται ότι ο επώνυμος είναι και πλούσιος - δεν είναι. Η επωνυμία του ηθοποιού δεν συντρέχει με τον τρόπο της ζωής του. Θα θυμίσω μόνο πώς βρέθηκε νεκρός ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος... Ο άνθρωπος που ήταν ο μπαμπάς μας, ο θείος μας, ο φίλος μας, βρέθηκε από την αποφορά που έβγαζε το διαμέρισμα του, μόνος. Αυτό είναι ο ορισμός του επαγγέλματος μας».

Οι καλλιτέχνες στη δίνη κυκλώνα. Με το έργο σας αναδύετε τις άλλες πλευρές του;

«Ναι. Γιατί αυτό που διεφάνη από τα άπλυτα του δικού μας χώρου δημιούργησε μια αίσθηοη ότι ο χώρος είναι χαλασμένος, ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι κακοποιοί και πρέπει να είναι στη φυλακή. Κι αυτό αφήνει μια αίσθηση, μια θαμπάδα. Είναι καλό να θυμίζεις ότι αυτό υπάρχει, αλλά υπάρχει παντού, και ότι δεν είναι αυτό το επάγγελμα του ηθοποιού», είπε στο Βήμα.