Δημήτρης Λάλος: «Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, πάλεψα πάρα πολύ για να το κατακτήσω»
Είναι σπουδαίο να έχεις προσήλωση σε στόχους και να αφιερώνεσαι βαθιά όπως ο Δημήτρης Λάλος.
Ο ηθοποιός, ο οποίος απολαμβάνει τον ρόλο του μπαμπά και του συζύγου και τον (τηλεοπτικό) ρόλο του στον Σασμό που τον έχει βάλει σε τόσα σπίτια, μίλησε για τις αναμνήσεις που έχει από τη Γερμανία.
Αυτό δεν ισχύει και για όλα τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα επειδή τα έχουμε, σε ευρύτερο επίπεδο μιλώντας;
Βέβαια, και για να σας δώσω ένα παράδειγμα, εγώ έχω ένα θέατρο και η γυναίκα μου έχει επίσης ένα άλλο θέατρο. Η κόρη μου, λοιπόν, φαντάζομαι πως θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα θέατρο. Είχα μια φίλη στο Βερολίνο, η οποία μου έλεγε ότι όταν ήταν μικρή νόμιζε πως όλες οι πόλεις στον κόσμο έχουν ένα τείχος που τις χωρίζει από τις υπόλοιπες.
Μια και αναφερθήκατε στο Βερολίνο, αλήθεια, πώς έχετε τη Γερμανία ως ανάμνηση στο μυαλό σας;
Πρώτα απ' όλα, κρύα. Οταν πήγαινα σχολείο, το πρωί περνούσα από ένα φαρμακείο που απέξω είχε ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο που έγραφε -16 βαθμούς. Μούδιαζε το πρόσωπο μου από το κρύο - αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Εχω βέβαια και πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις, γιατί εκεί πέρασα την εφηβεία μου. Επίσης ζούσα σε μια πόλη απείρου κάλλους: η Νυρεμβέργη είναι μια μεσαιωνική πόλη με το παλιό κάστρο της, έχει το πρώτο τυπογραφείο του Γουτεμβέργιου, είναι ένα ιστορικό σπουδαίο μέρος. Οι εφηβικές εξορμήσεις με τους φίλους μου είχαν ιδιαίτερη γοητεία. Δεν είχαμε την πλατεία και τη γειτονιά, ήμασταν πολλοί και διαφορετικοί ξένοι σε ένα «τρίτο» μέρος, όμως όταν πηγαίναμε στο κάστρο και βρισκόμασταν όλοι μαζί ζούσαμε ιδιαίτερες και πολύτιμες στιγμές.
Οντως όλο αυτό που περιγράφετε είναι ένα ξεχωριστό σκηνικό που σίγουρα κάπως αλλιώτικα σε πλάθει. Η αγάπη σας για το θέατρο μπορεί να έχει τις ρίζες της εκεί;
Ισως, ποιος μπoρεί να ξέρει. Πάντως όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, πάλεψα πάρα πολύ για να το κατακτήσω. Δεν ήταν όλα στρωμένα με ροδοπέταλα. Δεν πήγα σε σχολή υποκριτικής, αλλά είχα την τύχη να μάθω την τέχνη δίπλα στην Ελένη Σκότη, μια σημαντική δασκάλα. Ακόμη όμως και στα έργα που παίζαμε μαζί της, περνούσαμε πρώτα από οντισιόν. Δεν ήταν τίποτα χαρισμένο εξαρχής. Υπήρχε μια συνεχής αφοσίωση στο ότι οτιδήποτε έκανες, έπρεπε να μοχθήσεις για να το κερδίσεις. Ακόμη και όταν ήμουν ιδρυτικό μέλος του θεάτρου που είχαμε φτιάξει με την ομάδα ΝΑΜΑ, του «Επί Κολωνω»,όφειλαν να αποδεικνύω τον εαυτό μου συνεχώς.
Πηή:Marie Claire