Λυδία Κονιόρδου: «Έχω εμπιστοσύνη σε αυτά που μου επιφυλάσσει η ζωή»

Η ίδια σε συνέντευξή της μίλησε για το πώς πήρε την απόφαση να πει «ναι» στη Γη της ελιάς και για όσα της έμαθαν οι άνθρωποι της επαρχίας.

Πώς αποφασίσατε να πείτε το «ναι» στη Γη της ελιάς; Είχατε να κάνε ε τηλεόραση από το 1990.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια είχα μια σχέση αποκλειστική -ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παιδαγωγός- με το θέατρο. Συνεπώς, δεν είχα καθόλου χρόνο να αφοσιωθώ στην τηλεόραση ή στο σινεμά, παρόλο που ως μορφές Τέχνης με ενδιέφεραν πάντα πολύ. Επιπλέον, ήμουν εννέα χρόνια στο θέατρο Τέχνης και ήταν άγραφος νόμος να μη συμμετέχουμε σε τίποτα άλλο εκτός από ης παραστάσεις του θεάτρου και εγώ δεν ήθελα να δυσαρεστήσω τον δάσκαλο μου, Κάρολο Κουν. Παρόλο που δεν κρύβω πως ήταν δουλειές που με ενδιέφεραν πολύ, όπως μια πρόταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου για τον Μελισσοκόμο, την οποία αρνήθηκα με βαριά καρδιά.

Είπατε πριν πως «ήταν η ώρα μου να αφοσιωθώ σε κάτι τελείως διαφορετικό». Για τα πάντα έρχεται η σωστή ώρα;

Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη σε αυτά που μου επιφυλάσσει η ζωή. Και προσπαθώ να είμαι πάντα έτοιμη και ανοιχτή, ώστε να ανταποκριθώ χωρίς καχυποψία και αναστολές σε αυτό που προκύπτει, ακολουθώντας το ένστικτο μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να κάνω αυτό που κάνει ο συρμός, η μόδα, αυτό που κάνουν όλοι. Ήθελα να βρίσκω ένα βαθύτερο νόημα στα πράγματα. Και πολλές φορές πήγαινα κόντρα στο ρεύμα. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή άφησα την Αθήνα, τις «καλές δουλειές» και τη σιγουριά της αναγνωρισιμότητας μέσα από το θέατρο Τέχνης για να ξεκινήσω από την αρχή στο θεσσαλικό θέατρο με τον Κώστα Τσιάνο κάνοντας παραστάσεις στην επαρχία. Τα παράτησα όλα! Αφού μου έλεγαν οι συνάδελφοι μου «βρε Λυδία, πουθενά πιο κοντά δεν βρήκες νο πας;».

Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως ίσως δεν ήσασταν αρκετά φιλόδοξη.

Δεν ήταν θέμα φιλοδοξίας. Πάντα προσπαθώ οι συνεργασίες μου να είναι ουσίας και όχι καριέρας. Δεν αγαπώ το θέατρο για τον εαυτό μου. Αγαπώ το θέατρο για την ομορφιά της Τέχνης του. Και δεν θα χρησιμοποιήσω αυτή την Τέχνη για να γίνω εγώ κάποια. Μου φαίνεται τόσο κενόδοξο και ανόητο. Και αδιέξοδο στην πραγματικότητα.

Με το θεσσαλικό θέατρο λοιπόν ταξιδέψατε τέλη της δεκαετίας του '80 σε όλη την Ελλάδα, σε μικρές κοινωνίες και απομακρυσμένα χωριά. Τι σας έμαθαν οι άνθρωποι της επαρχίας;

Εκεί είδα την αλήθεια και την αυθεντικότητα της ματιάς του απλού ανθρώπου. Οι πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν παίζομε στα βουνά, στην Κάρυα Ολύμπου, και σε χωριά που πολλές φορές οι κάτοικοι τους δεν είχαν ξαναδεί θέατρο, θυμάμαι να παίζουμε σε αυλές σχολείων, γήπεδα και πλατείες. Ήταν σημαντική η επαφή με ένα κοινό που τότε ακόμη δεν είχε «χαλαστεί» από την κακή τηλεόραση ή από διάφορες αρπαχτές θιάσων. Το κοινό αυτό ήταν πιο αθώο.

Πηγή:ΟΚ