Θάνος Τοκάκης: Μιλάει για τον αδερφό του που έφυγε από τη ζωή και συγκινεί

Το 2021 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά για σένα καθώς έχασες τον αδελφό σου, Βασίλη, από καρκίνο. Τι σε δίδαξε αυτή η απώλεια;

Με δίδαξε πολλά. Όλοι όσοι χάνουν έναν πολύ δικό τους άνθρωπο το γνωρίζουν αυτό. Οφείλεις να συνεχίζεις να ζεις για αυτόν που έφυγε και να καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ τυχερός που εσύ εξακολουθείς να έχεις ζωή. Δυστυχώς, συνειδητοποίησα ότι με ένα χτύπημα των δαχτύλων η ζωή σου αλλάζει - κι αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης μού έλεγε κάθε μέρα μέχρι που έφυγε.

Τι σου έλεγε;

Μου το έλεγε χωρίς να μιλά, με αυτό που βίωνε, ότι δηλαδή από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν τα πάντα. Τα λόγια είναι μικρά και λίγα μπροστά στα μηνύματα που μου περνούσε ο Βασίλης.

Τον Βασίλη τον γνώριζα προσωπικά, κι αυτό που έχω να καταθέσω εγώ σχετικά είναι ότι όταν έμαθε για την κατάσταση της υγείας του, προσπάθησε να μας αφυπνίσει όλους μέσα από τα κείμενά του. Μας έλεγε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε και να δούμε τη ζωή αλλιώς. Γράφοντας είναι σαν να ήθελε να κάνει ένα καλό μέσα από το κακό που αντιμετώπιζε.

Ακριβώς! Τη δεδομένη στιγμή ο Βασίλης είχε μια δύναμη που δεν είχε κανείς μας. Ήταν πολύ γενναιόδωρη η στάση του. Πριν από ένα μήνα, με πλησίασε μια κοπέλα σε ένα καφέ για να μου πει ότι είχε χάσει τη μητέρα της πρόσφατα και μέσα από το βιβλίο του αδελφού μου, «Άνοιξη Μυαλού», είχε πάρει δύναμη. Ήταν σαν αυτή να ήταν η μεγάλη του προσφορά από το πέρασμά του στη Γη. Έγινε μέσα του μια έκρηξη και ήθελε όλο αυτό να το εκφράσει. Αντί να αισθανθεί θυμό και αδικημένος-που είναι πολύ φυσιολογικό να νιώσει κάποιος σε αυτή την κατάσταση-, είχε το σθένος να διοχετεύσει όλο αυτό το συναίσθημα γράφοντας και δίνοντας δύναμη σε άλλους. Και ενστικτωδώς ήθελε να το γράψει γρήγορα γιατί ενστικτώδους πίστευε ότι δεν θα προλάβει.

Πώς βιώνεις την απώλεια;

Δεν έχει σημασία το πώς βιώνει κάποιος το πένθος. Είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν πρέπει να μπαίνει σε λεπτομέρειες για το πώς το ζει. Παλαιότερα, όταν μάθαινα για κάποιον που ζούσε κάτι ανάλογο, το εκλάμβανα ως πληροφορία και αισθανόμουν λύπηση. Ποτέ δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ πραγματικά τι ήταν εκείνο που βίωνε ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Τι σε κράτησε όρθιο;

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ένα ένστικτό πού πιστεύουμε ότι δεν έχουμε, αλλά έχουμε. Έκανα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω κι εκείνο που με κινητοποιούσε ήταν ή αγάπη μου για τον αδελφό μου. Φυσικά, στην πρώτη γραμμή ήταν η οικογένειά του, η γυναίκα του, και μετά εγώ και οι γονείς μας. Είχα κι εγώ τη σύζυγό μου από πίσω, ένα πολύ σημαντικό στήριγμα, είχα ένα δίχτυ ασφαλείας.

Πηγή:Hello

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS