Τσαούση: Καταλάβαινα ότι δεν είμαι στα καλύτερά μου κλεινόμουν στη μοναξιά μου, δεν μπορούσα να φάω

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για τη συμμετοχή της στη σειρά του ΣΚΑΪ «Μόλις χθες» και για τις κρίσεις πανικού.

-Τηλεοπτικά σε βρίσκουμε στη σειρά «Μόλις χθες» του ΣΚΑΪ. Πώς νιώθεις γι’ αυτή τη δουλειά;

Νιώθω πάρα πολύ καλά και περνάμε υπέροχα. Με τον σκηνοθέτη, τον Βασίλη Θωμόπουλο, έχουμε ξανά συνεργαστεί στο παρελθόν στην «Πολυκατοικία», στα «Παντελόνια κάτω» και στη «Φαμίλια». Τον αγαπάω πάρα πολύ και φυσικά όταν μου έκαναν την πρόταση, δέχτηκα αμέσως. Ο ρόλος είναι πολύ ενδιαφέρων και στην πορεία θα αποκαλυφθούν πολλά μυστικά. Στα γυρίσματα περνάμε πολύ καλά και η συνεργασία με τους συναδέλφους είναι άψογη, πράγμα πολύ σημαντικό στις μέρες μας.

-Να γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω και να μου πεις πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια… Γιατί αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Ήμουν τυχερή γιατί μεγάλωσα στη Σπάρτη και τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και ξένοιαστα. Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα και όλους τους φόβους που έχουμε. Υπήρχε ασφάλεια. Γενικά στην επαρχία μπορούν τα παιδιά να έχουν περισσότερη ελευθερία καθώς υπάρχουν λιγότεροι κίνδυνοι. Από εκείνη λοιπόν την μικρή ηλικία είχα αποφασίσει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήταν το όνειρό μου. Έτσι με το που τελείωσα το σχολείο ήρθα στην Αθήνα για να το κυνηγήσω.

-Ένα επάγγελμα ωστόσο που έχει αρκετή ανασφάλεια! Μπορεί κάποιος να βιοποριστεί αποκλειστικά από την υποκριτική;

Για να επιβιώσεις οικονομικά από αυτό το επάγγελμα, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός, διότι κάθε χρόνο αποφοιτούν πάρα πολλοί άνθρωποι από τις δραματικές σχολές, οπότε ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια η μυθοπλασία είχε περιοριστεί πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να είναι πολύ λίγοι αυτοί που είχαν δουλειά στην τηλεόραση. Είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να κάνεις και κάποιο άλλο επάγγελμα παράλληλα για να ανταπεξέλθεις, ωστόσο αν καταφέρει κάποιος να κάνει ταυτόχρονα τηλεόραση και θέατρο, είναι κάπως καλυμμένος. Η ανασφάλεια υπάρχει πάντα στο επάγγελμα του ηθοποιού, καθώς τη μια σεζόν μπορεί να έχεις δουλειά και να σου πηγαίνουν όλα καλά αλλά την επόμενη δεν ξέρεις πώς θα πάνε τα πράγματα κι αν θα έχεις δουλειά.

-Με την πανδημία έχουν αυξηθεί πολύ οι κρίσεις πανικού. Έχεις περάσει κάτι ανάλογo;

Στο παρελθόν έχω περάσει κατάθλιψη, οπότε έχω μάθει να τα διαχειρίζομαι όλα αυτά όπως κρίσεις πανικού κλπ. Είναι σαν να παθαίνεις σοκ. Δεν είναι διαχειρίσιμο, ειδικά την πρώτη φορά που το παθαίνεις. Νιώθεις ότι θα πεθάνεις, ότι θα σου συμβεί κάτι κακό και εκεί έρχεται ο μεγάλος πανικός και το χειροτερεύει.

-Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην κατάθλιψη;

Δεν γνώριζα ότι πολλές φορές κάποιο θέμα με τον θυρεοειδή, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη, καθώς είναι αδένας που επηρεάζει την ψυχολογία μας. Έβλεπα και καταλάβαινα ότι δεν είμαι στα καλύτερά μου. Δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου και κλεινόμουν πολύ στη μοναξιά μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ ή να φάω. Σε χτυπάει σε πράγματα τα οποία αρχίζει ο οργανισμός και δεν αντέχει από ένα σημείο και μετά.

-Απευθύνθηκες σε ειδικό;

Φυσικά. Το να ζητάς βοήθεια μόνο κακό δεν είναι, ούτε ντροπή. Ένας ειδικός μπορεί να σε σώσει, γιατί η κατάθλιψη δεν ξέρεις πώς θα εξελιχτεί. Όλο αυτό σε κάνει δυσλειτουργικό απέναντι στη δουλειά σου, αλλά και στην υπόλοιπη ζωή σου, σε όλα. Πρέπει λοιπόν για να ανταπεξέλθεις, να ζητήσεις την βοήθεια ενός ειδικού.

-Το έχεις ξεπεράσει: Είσαι καλά πια;

Ναι, το έχω ξεπεράσει, έχει μάθει και το διαχειρίζομαι. Αν καταλάβω το οτιδήποτε, επιστρέφω στον άνθρωπο που μου κάνει ψυχανάλυση και με βοηθάει. Γι’ αυτό ξαναλέω πως όποιος υποψιάζεται το οτιδήποτε, δεν νιώθει καλά, παθαίνει κρίσεις πανικού ή ό,τι άλλο, να ζητάει βοήθεια. Στην Ελλάδα θεωρείται ταμπού η ψυχανάλυση, αλλά δεν θα έπρεπε.

Πηγή:Λοιπόν