Σόλων Τσούνης: «Αντέχω τη μοναξιά, κάποιες φορές, μάλιστα, την επιζητώ»

Ο ηθοποιός ανέφερε αν η ενασχόληση του με την τέχνη είναι η ψυχοθεραπεία του, αν ζει μόνος του και αν αντέχει τη μοναξιά.

Ζωγραφίζεις και ασχολείσαι με τη φωτογραφία. Η ψυχοθεραπεία σου είναι η ενασχόληση σου με αυτές τις μορφές τέχνης;

Σίγουρα είναι, όπως είναι και το θέατρο, περισσότερο όμως η ζωγραφική, με την οποία πραγματοποιείς μια διαφορετικού τύπου διεργασία ως καλλιτέχνης. Είσαι μόνος σου, δεν έχεις επαφή με μια ομάδα, όπως συμβαίνει στο θέατρο. Εκεί πραγματικά έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Εμένα με ηρεμεί και μου προκαλεί ψυχική ανάταση. Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Ξεκινώ να ζωγραφίζω για μία ώρα και μπορεί να περάσουν δέκα ώρες και να μην έχω φάει ούτε να έχω σηκωθεί από τη θέση μου.

Αντέχεις τη μοναξιά;

Ναι, την αντέχω, κάποιες φορές, μάλιστα, την επιζητώ. Στη μοναξιά βλέπω πράγματα για τον εαυτό μου, σκέφτομαι καθαρά τι θέλω να κάνω στη συνέχεια, ποιοι θα είναι οι επόμενοι στόχοι μου. τα επόμενα βήματα μου. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα όταν είμαι μόνος μου.

Ζεις μόνος σου;

Σχεδόν μόνος μου! Ζω με το σκύλο μου. Με αυτό το πλασματάκι έχουμε πολύ ωραία επικοινωνία.

Είσαι άνθρωπος που του αρέσουν οι ανατροπές ή προτιμάς τις σταθερές, μελετημένες κινήσεις;

Είμαι ένας συνδυασμός. Μου αρέσουν οι σταθερές, μελετημένες κινήσεις, αλλά κάνω ανατροπές που δεν περιμένω ούτε εγώ.

Μία από αυτές ήταν το 2010, όταν έφυγες για ένα χρόνο στο Παρίσι;

Κάπως έτσι. Εκείνη την περίοδο αισθάνθηκα ότι ήθελα να απομακρυνθώ, ότι ήθελα να'ζήσω εντελώς μόνος, σε ένα άγνωστο περιβάλλον, και το έκανα. Ήμουν και σε μια ηλικία κατά την οποία μάθαινα πράγματα για τον εαυτό μου κι ένιωσα πολύ υπερήφανος και ελεύθερος. Ούτως ή άλλως, πρέπει να νιώθουμε καινά είμαστε ελεύθεροι, να μη δεσμευόμαστε από κοινωνικά πρέπει.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πρέπει κόντρα στο οποίο έχεις παλέψει;

Η ζωή μας είναι γεμάτη πρέπει και καλό θα είναι να τα αποδομούμε. Πρέπει να ζούμε κάπως, πρέπει να ντυνόμαστε κάπως, πρέπει να έχουμε social media.

Εφυγες για το Παρίσι με αφορμή έναν έρωτα, σωστά;

Δεν ήταν η αφορμή, στη συνέχεια εξελίχθηκε. Η αφορμή ήταν ότι ήθελα να φύγω από τα πρέπει, ήθελα να γνωρίσω τον εαυτό μου και τις φοβίες μου.

Είχες φοβίες;

Είχα για όλα αυτά που προείπα. Επιθυμούσα να βρεθώ σε ένα μέρος άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να δω τι αξίζω. Εκεί διαπίστωσα ότι μπορώ να είμαι πολύ συμπαθής σε ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν, οι οποίοι τελικά με εμπιστεύονται, και ότι μπορώ να επιβιώσω κάνοντας διάφορες δουλειές.

Τι δουλειές έκανες;

Στην αρχή, για ένα δίμηνο περίπου, δούλεψα σε ανακατασκευές κτιρίων -στο Παρίσι δεν χτίζουν- και έβαζα πλακάκια και παρκέ σε σπίτια. Στη συνέχεια, όταν άρχισα να μιλώ καλύτερα τη γλώσσα, εργάστηκα σε ένα καφέ και σε ένα εστιατόριο με gourmet σάντουιτς. Μετά αποφάσισα ότι πέρασα ωραία, ότι συνέλεξα τις εμπειρίες που ήθελα, και γύρισα στη βάση μου.

Έφυγες όταν ολοκληρώθηκε μια επιτυχημένη συνεργασία με τον Θοδωρή Αθερίδη και τη Σμαράγδα Καρύδη, στην παράσταση «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μια κομβική φάση για την καλλιτεχνική σου πορεία, την οποία θα μπορούσες να εξαργυρώσεις, αλλά δεν το έκανες.

Πράγματι, και μιλάμε για την περίοδο πριν από την κρίση. Το γεγονός αυτό έκανε πιο δύσκολη την απόφαση να φύγω. Τελικά, όμως, μου βγήκε μόνο σε καλό. Διαπίστωσα ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι το θέατρο και η υποκριτική, οπότε επέστρεψα πολύ συνειδητοποιημένος για το μέλλον μου.

Πηγή:Hello