Μαρία Πρωτόπαππα: «Έχω κλείσει τα 50 και χαίρομαι γι’ αυτό»

Είτε στον «Σασμό» του ΑLΡΗΑ, που τη βλέπουμε τώρα, είτε προσεχώς στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ, που σκηνοθετεί η ίδια στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Αυτό τον καιρό λοιπόν δουλεύεις πολύ. Γυρίσματα, πρόβες και στη συνέχεια παραστάσεις. Πως αποφορτίζεσαι;

Μέσα από τη δουλειά για τη δουλειά. Μόνο που δεν τα βλέπω όλα ως δουλειά, γιατί αν τα έβλεπα έτσι θα ήταν πολύ κουραστικό. Ούτε το γύρισμα το βλέπω στη δουλειά, ακόμα και όταν πρέπει να φεύγω από το σπίτι πολύ νωρίς το πρωί, άυπνη σχεδόν, διαλέγω να χαίρομαι, Που βγαίνω έξω και βλέπω το φως. Μου αρέσει και που είμαστε όλοι μαζί στο γύρισμα, λέμε τις βλακείες μας και γελάμε. Το θέατρο, από την άλλη, είναι ένα άλλο τριπ, λιγότερο επαγγελματικό και περισσότερο πνευματικό και ψυχικό.

Σε ενοχλεί το πέρασμα του χρόνου και ότι μεγαλώνεις;

Καθόλου. Έχω κλείσει τα 50 και χαίρομαι γι’ αυτό. Και μπορώ να σου πω τι νιώθω. Και μία τρομερή απελευθέρωση. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες ηλικίες έχω νιώσει το γύρισμα της σελίδας. Στα 45 ή 46, δεν θυμάμαι ακριβώς, κατάλαβα ότι αυτή η σελίδα όντως μούτρο είσαι. Ένιωσα κάτι σαν αντίσταση. Δεν φοβόμουν ότι μεγαλώνω, γιατί αυτό μου αρέσει, και μάλιστα ήθελα να έρθει και πιο γρήγορα. Ίσως ανησυχούσα για το άγνωστο. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα είναι και έτσι όπως το πήγαινα δε μου πολυάρεσε αυτό που ακολουθούσε σχετικά με το πως τοποθετούν εγώ απέναντι στα πράγματα και τον εαυτό μου. Ένιωσα ότι αλλάζει η σελίδα ανεπιστρεπτί και ότι πηγαίνω προς μια ηλικία που είναι λίγο περίεργη για τις γυναίκες. Υπάρχει μία αίσθηση, που τη βρίσκω Πολύ αφύσικη και άδικη, σαν να μπαίνουν οι γυναίκες σε αυτή την ηλικία στην άκρη. Ακόμα και σε τραγούδια και στην λογοτεχνία, υπάρχει μια αυτό λείπει, μη αποδοχή αυτού του ρόλου για τον οποίο προορίζεται μία γυναίκα μετά από μία ηλικία. Θα πρέπει, λοιπόν να φύγεις από αυτό τον τρόπο σκέψης και να μάθεις να απολαμβάνεις την ελευθερία και τα δώρα κάθε ηλικίας.

Δουλεύεις τον εαυτό σου όπως δουλεύεις και τους ρόλους σου;

Νομίζω ότι πρέπει να φτιάξεις αυτό που είσαι. Καμιά φορά πρέπει να ακολουθείς και αυτό που δεν ξέρεις και αυτό γίνεται ασυνείδητα. Εγώ χρειάστηκε, ας πούμε, να μάθω ότι ακόμα και την κατραπακιά πρέπει να την δεχτείς και να δεις από την σε γλυτώνει. Και μετά ένιωσα ευγνώμων.

Προσπαθείς να αντιμετωπίζεις ότι σου έρχεται με θετική διάθεση δηλαδή;

Ο άνθρωπος πρέπει να εκτονώνει τις πιέσεις που υφίσταται και πρέπει να φεύγουν σωματικά και να αποφορτίζονται και ψυχικά. Γι’ αυτό κλαίμε, γι’ αυτό γελάμε! Μετά από αυτό μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου να δει με άλλα μάτια την νέα πραγματικότητα και τι καλό μπορεί να φέρνει αυτό. Αλλά το να είμαστε συνεχώς με θετική σκέψη το βρίσκω πολύ υποκριτικό η αφύσικο η πολύ καταπιεστικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό για την υγεία. Όπως δεν είναι καλό για την υγεία και το συνεχές μαύρισμα για οτιδήποτε και να συμβαίνει. Σε κάθε πραγματικότητα και σε κάθε γεγονός υπάρχουν και οι δύο όψεις, και η θετική και η αρνητική ταυτόχρονα. Δηλαδή ακόμα κι αν σου συμβεί κάτι πολύ καλό, όπως τον ερωτευτείς, Με το που γεννιέται ο έρωτας ξέρεις ότι θα τελειώσει. Το αίσθημα της εξάψεις εννοώ, δεν μιλάω για την αγάπη την οποία μπορεί να εξελιχθεί ο έρωτας. Όλα τα πράγματα έχουν την πορεία τους, την αρχή, την μέση και το τέλος.

Τι θέλεις να περιμένεις για το μέλλον;

Θα έλεγα τίποτα πια περιμένω μόνο να είμαι σε επαφή με την πραγματικότητα, να την χαίρομαι στιγμή με τη στιγμή. Γενικά είμαι καλά, είμαι χορτάτη. Δεν είναι όλα τα ζητήματα μου λυμένα, απλά δεν περιμένω και να λυθούν. Νομίζω ότι αυτό δε γίνεται. Σημασία έχει ότι δεν νιώθω μοναξιά, η καρδιά μου είναι γεμάτη αγάπη, παίρνω αγάπη και όλα τα άλλα προβλήματα, είτε της επικοινωνίας, είτε των συμπεριφορών, δε με ενοχλούν τόσο. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

Πηγή:Gala

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS