Κονιόρδου: Θυμάμαι την ταπείνωση που ένιωσα όταν ξεκίνησαν οι πρόβες της "Φόνισσας" του Παπαδιαμάντη

«Κάθε επιλογή που έκανα (και νομίζω ότι και τώρα είναι αργά πια να αλλάξω) δεν την καθόριζε η σίγουρη επιτυχία, η αποδοχή, η οικονομική εξασφάλιση. Παρ' όλες τις δυσκολίες στο οικονομικό θέμα δεν μεγάλωσα με φόβο. Έμαθα να πιστεύω στις δυνάμεις μου. Και αφού θα έκανα κάτι που μου αρέσει και θα έδινα όλες μου τις δυνάμεις σ' αυτό, η ζωή μου θα ήταν γεμάτη! Αν αυτό έφερε τελικά την αναγνώριση, τόσο το καλύτερο. Οι επιλογές μου στο θέατρο γίνονταν μόνο με καλλιτεχνικά κριτήρια. Το ρίσκο ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου. Δεν επέλεγα τη σιγουριά, την ασφάλεια. Επί δέκα χρόνια ήμουν στο βασικό μισθό. Δεν με πείραζε γιατί ήμουν ευτυχισμένη.»

Ένας άνθρωπος που την καθόρισε ήταν ο Κάρολος Κουν: «Στον Κουν βρήκα το Δάσκαλο, ένα σπάνιο δημιουργό που σου έδινε απλόχερα έμπνευση για τρεις ζωές. Νιώθω πολύ τυχερή που με δέχτηκε. Νιώθω πάντα πίσω μου τη σκιά του, τη ματιά του, και αναρωτιέμαι αν θα συμφωνούσε με αυτό που κάνω στη σκηνή. Μου έβαλε από νωρίς πολύ ψηλά τον πήχη. Δεν μπορώ να παίρνω την όποια απόδοση μου στο θέατρο δεδομένη. Πάντα, όταν αρχίζει μια νέα συνεργασία, αισθάνομαι ότι δεν είμαι ηθοποιός, ότι ξεκινώ απ' το μηδέν. Είναι βασανιστικό αυτό, όχι επειδή νιώθω ανασφάλεια, αλλά επειδή δεν μπορώ να επαναλάβω αυτό που έκανα. Πρέπει να ξεκινήσω απ' την αρχή. Ακόμα και η επανάληψη της ίδιας παράστασης μετά από καιρό μου φαίνεται βουνό. Θυμάμαι την πλήρη ταπείνωση που ένιωσα όταν ξεκίνησαν οι πρόβες της "Φόνισσας" του Παπαδιαμάντη με τον Σωτήρη Χατζάκη. Εκεί όμως πιστεύω σε όλους μας συνέβη το "ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται".

Μας δόθηκε η χάρη, έγινε μια ανεπανάληπτη παράσταση, που εμένα τουλάχιστον με πήγε πολύ μακριά.» Στη λογική του ρίσκου έκανε την έκπληξη. Αφησε όμως πίσω την ασφάλεια του Θεάτρου Τέχνης και άλλαξε πόλη: «Ακόμα πήρα το ρίσκο αφήνοντας τη σιγουριά της Αθήνας και πιστεύοντας σε αυτό που μας πρότεινε ο Κώστας Τσιάνος με την ιστορική πια παράσταση της "Ηλέκτρας" του Θεσσαλικού. Είμαι τυχερή φαίνεται γιατί το ρίσκο και το ένστικτο μου μoυ βγαίνουν σε καλό. Είμαι τυχερή που δούλεψα δίπλα στον Βογιατζή, τον Βασίλιεφ, τον Κόκκο, τον Γουίλσον».

Με μια εσωτερικότητα που την ξεχωρίζει υπηρέτησε αυτό που λέμε «μυστηριακό θέατρο». Το μεγάλο κοινό δεν ήταν ποτέ ο πραγματικός στόχος της άλλο αν αυτό την ακολούθησε πιστά και πειθήνια, υποκλινόμενο σε ένα τεράστιο ταλέντο. «Υπηρέτησα και υπηρετώ στο θέατρο το ποιητικό, συχνά μουσικό θέατρο. Είναι μυστηριακό, μιας και η απαρχή του θεάτρου είναι διονυσιακή λατρεία. Η μεταμόρφωση του ηθοποιού είναι ένα μικρό μυστήριο. Δεν έχω παίξει μόνο στην Επίδαυρο και στα μεγάλα θέατρα. Έχω παίξει στα πρώτα μου χρόνια, το 1975, με την Ασπασία Παπαθανασίου σε μέρη που δεν είχε ξαναπεράσει το θέατρο. Σε αλάνες, σχολεία, γήπεδα, πλατείες. Μεγάλη εμπειρία. Το ίδιο και με τις περιοδείες του Θεσσαλικού. Μετά στην Αθήνα έπαιξα σε μικρούς χώρους, στο υπόγειο του Κουν, στο Κυκλάδων, στο Πολιτεία, με τον Κωνσταντίνο τον Χατζή σε πολύ ωραίες συνεργασίες σε γκαράζ, μέσα σε ένα φωταγωγό σε ημιυπόγειο. Δεν έχω παίξει μόνο τραγωδία, αλλά και σύγχρονο ελληνικό θέατρο, Αναγνωστάκη, Καμπανέλλη, Μπρεχτ, Τσέχοφ. Δεν με νοιάζει αν οι θεατές είναι πολλοί ή λίγοι. Κάθε φορά η ερμηνεία μου είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στον ιδανικό θεατή που η ψυχή του είναι ορθάνοιχτη να επικοινωνήσει μαζί μου και με την παράσταση. Γι' αυτόν παίζω κάθε φορά, ψιθυριστά σε αυτόν προσπαθώ να πω την αλήθεια μου. Έτσι δεν έχω τρακ στο μεγάλο κοινό, αλλά ούτε με στεναχωρεί όταν είναι λίγοι οι θεατές. Μετράει αν συμβαίνει η επικοινωνία, είτε με ένα θεατή είτε με δέκα χιλιάδες.», είπε στο Down Town.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS