Στέφανος Κορκολής: «Η έμπνευση έρχεται συνήθως την ώρα που κοιμάμαι»

Ο συνθέτης αφέθηκε στον κόσμο του συγγραφέα θέλοντας να αποτυπώσει αυτόν τον σύγχρονο αλλά και μελλοντικό χαρακτήρα που διαθέτει το έργο βαθιά ελληνικό και ανθρώπινο.

Κύριε Κορκολή, πώς γεννήθηκε η ιδέα του μιούζικαλ;

«Από εμένα και τον Χρήστο Σουγάρη. Είχαμε κάνει μαζί πριν από δύο-τρία χρόνια τον "Δρόμο περνά από μέσα" του Καμπανέλλη κι εκεί δημιουργήθηκε η ανάγκη μουσικής. Ο Σουγάρης είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπάει τη μουσική, όχι σαν συνοδεία, αλλά σαν ρόλο. Και τότε, εκείνος ή εγώ, δεν θυμάμαι, είπαμε τι ωραία που θα ήταν να κάναμε ένα μιούζικαλ πάνω σε έργο του Καμπανέλλη, στην "Αυλή των θαυμάτων". Πήγα κατευθείαν στην Κατερίνα την Καμπανέλλη, που είναι και φίλη μου, με μια φιλία που με τιμά ιδιαίτερα. Μου έχει εμπιστευθεί ανέκδοτα ποιήματα του Καμπανέλλη, τα οποία θα μελοποιήσω στο μέλλον. Η Κατερίνα ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Σε μια συνάντηση μου με τον Γιάννη Βακαρέλλη του το ανέφερα. Τον ενδιέφερε. Μου σύστησε τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο για τη συμπαραγωγή με το Μέγαρο. Και θέλω να τονίσω ότι ο Λυκιαρδόπουλος το τόλμησε και δεν έκανε πίσω σε μια περίοδο όπως αυτή που βρισκόμαστε σήμερα».

Πώς λειτουργεί η μουσική μέσα στην παράσταση;

«Το μιούζικαλ δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω ως μια απλή περιγραφική μουσική που θα έντυνε σκηνές του έργου. Είναι ρόλος, ένας επιπλέον ρόλος. Δεν σκιαγραφεί μουσικά τον κάθε χαρακτήρα. Εχει τη δομή του αμερικανικού μιούζικαλ, όπου ο λόγος του μεταλλάσσεται σε λόγο με νότες - ακόμα και η ομιλία μας έχει νότες. Εδώ υπάρχει μια ροή όπου κάποιες στιγμές νομίζω ξεχνιέσαι ότι τραγουδάνε. Είμαι μοιρασμένη η μουσική 50-50 με τον λόγο».

Ποιος είναι ο ήχος της «Αυλής»;

«Δεν είναι ο ήχος του '60. Δεν ήθελα να πάω με την αφήγηση της εποχής, ούτε το έργο πάει έτσι. Η "Αυλή" θίγει προβλήματα του σήμερα και του αύριο. Δεν προσδιορίζεται σε συγκεκριμένη εποχή αν θέλαμε πάντως, ίσως να ήταν η δεκαετία του '80. Αλλά δεν κάνουμε νεωτερισμούς. Η γραφή του Καμπανέλλη είναι τόσο ισχυρή, δεν σε νοιάζει πότε έγινε, συμβαίνει κάθε μέρα. Η παράσταση έχει ένα καταπληκτικό σκηνικό της Μανωλοπούλου, με δωμάτια, επιπλωμένα, όπου η δράση γίνεται παράλληλα, σαν ταινία. Κι εμείς, η ορχήστρα, δεν συνοδεύουμε, παίζουμε, υπάρχει μια διάδραση με τη σκηνή, υπάρχουν στίχοι και τραγούδια, όπως και ολόκληρες σκηνές μελοποιημένες. Το μουσικό μοτίβο μπαινοβγαίνει ο στίχος του Γεράσιμου Ευαγγελάτου "Και στην αυλή, στην κάθε αυλή, θα 'ρθει το θαύμα σου και θα σε βρει". Ολη η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών τραγουδάει πολύ καλά, έχει μουσική αντίληψη μαζί με τη θεατρικότητα. Τους δυσκόλεψα πολύ, όμως, δεν ήθελα να κάνω εκπτώσεις. Αυτό το "όλοι μαζί" νομίζω ότι θα κερδίσει το στοίχημα».

Πώς δουλέψατε; Τι σας ενέπνευσε;

«Η έμπνευση ξεκινάει από το μυαλό μου - με βοήθησε σε πολλές περιπτώσεις και η γραφή του Γεράσιμου. Την καταγράφω στο πιάνο, μετά ηχογραφώ και ακολουθεί η ενορχήστρωση. Η έμπνευση έρχεται συνήθως την ώρα που κοιμάμαι. Ξυπνάω γιατί δεν ξέρω αν την επομένη θα την έχω διατηρήσει. Για την "Αυλή" δούλεψα χωρίς καμία αναστολή. Δεν περιόρισα τα κομμάτια σε κανένα μουσικό ύφος, δεν γίνεται. Γιατί αλλάζουν οι συμπεριφορές, οι καταστάσεις, θα ακούσουμε ροκ, αλλά και πιο ήπια κομμάτια, θα ακούσουμε τζαζ...».

Λαϊκά;

«Οχι, δεν το ήθελα. Υπάρχει ένα ζεϊμπέκικο, αλλά χωρίς μπουζούκι, γιατί το μπουζούκι θα χαρακτήριζε πολύ την εποχή. Δεν έβαλα πουθενά φρένο στην έμπνευση μου. Ηθελα αυτό που δημιουργεί η ψυχή μου να 'χει να κάνει με το έργο και όχι με το πότε έγινε το έργο. Το μπουζούκι το αγαπάω, έχω γράψει και ζεϊμπέκικο, αλλά δεν μου προέκυψε σε αυτό το έργο. Μουσικά μου προέκυψε το μαντολίνο. Την αγνότητα κάποιων στιγμών που χρειάζομαι μου τις δίνει καλύτερα το μαντολίνο, σαν όργανο».

Τι κρατάτε από την «Αυλή των θαυμάτων»;

«Οτι πάντα μένει στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση σε ό,τι κι αν κάνουμε σε αυτήν εδώ τη χώρα».

Πηγή:Βήμα