Νικήτας Τσακίρογλου: «Θέλω να αισθάνομαι την ανάσα του κοινού την ώρα που παίζω»

Επίσης σχολίασε την πορεία της TV, ενώ αναφέρθηκε και στην παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί.

Απέχετε από τη μικρή οθόνη αρκετά χρόνια, η τελευταία σας δουλειά ήταν η «Απαγορευμένη αγάπη» στο Mega που ολοκληρώθηκε το 2005. Ηταν επιλογή σας να κάνετε ένα βήμα πίσω;

Από τη στιγμή που ανέλαβα μια ευθύνη, τη διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, δεν μου έμενε χρόνος ώστε να ασχοληθώ και με την τηλεόραση. Ηταν περιορισμένος ο χρόνος και ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη».

Πώς σχολιάζετε την πορεία της ελληνικής τηλεόρασης; Παρακολουθείτε;

«Βεβαίως, από τη στιγμή που είμαι ενεργό μέλος παρακολουθώ τηλεόραση. Θετικά τη βλέπω. Πολλές φορές βάζω τον εαυτό μου στη θέση των ηθοποιών ή των ιθυνόντων των καναλιών και των συντελεστών, που φτιάχνουν ένα πρόγραμμα, και σκέφτομαι τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε. Στην Ελλάδα αυτό μπορούμε να κάνουμε και το θέμα είναι να το κάνουμε έντιμα και με ειλικρινή προσπάθεια».

Θεατρικά σας συναντάμε στην παράσταση «Οι μάγισσες του Σάλεμ». Μια διαχρονική καταγγελία των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του φανατισμού. Ενα έργο επίκαιρο θα λέγαμε...

«Πρέπει να είναι επίκαιρο ένα έργο, και αυτό το δείχνει και το ενδιαφέρον του κόσμου που έρχεται στο θέατρο. Είμαστε ικανοποιημένοι, παραγωγή και ηθοποιοί, που βλέπουμε από κάτω τον κόσμο να μας παρακολουθεί και ένα καθημερινό το ενδιαφέρον του κόσμου για αυτή την παράσταση. Υπάρχει μία συγκυρία ποιότητας, θα έλεγα, και για το θέατρο μας και για την τηλεόραση, και αυτό είναι καλό γιατί σιγά-σιγά βοηθάμε τους συνανθρώπους μας ώστε να γίνουν καλύτεροι».

Ποια ήταν τα πρώτα σας συναισθήματα όταν είδα την πλατεία του θεάτρου γεμάτη μάσκες;

«Φοράμε κι εμείς στην καθημερινότητά μας, ήταν επιβεβλημένο να φέρουν και οι θεατές μας, οπότε δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Βέβαια δεν είναι καλό το θέαμα και για τον ηθοποιό αλλά και για το θεατή, γιατί το σώμα δεν είναι ελεύθερο ακόμα αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό. Στερούμαστε κάποια ελευθερία έκφρασης, γιατί εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω τα μάτια, αλλά θέλω να αισθάνομαι την ανάσα του κοινού την ώρα που παίζω. Από το συναίσθημα της αμεσότητας, αυτή τη στιγμή, το στερούμαι. Αυτό δεν είναι καλό. Εύχομαι όλο αυτό να είναι σύντομα παρελθόν και με πολλή προσοχή να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τα θέματα αυτά τα οποία χώρου την ανθρώπινη ύπαρξη», είπε στο Βήμα.