Κάτια Δανδουλάκη: «Όταν δεν θέλω να κάνω κάτι με την ψυχή μου, απλώς δεν το κάνω»

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της ανέφερε αν θέλησε κάποια στιγμή να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα και αν κάνει μοναχικά ταξίδια.

Πάντα δουλεύετε πολύ. Δεν θελήσατε κάποια στιγμή να κάνετε ένα μεγάλο διάλειμμα για να ξεκουραστείτε, να ταξιδέψετε, να γνωρίσετε διαφορετικά πράγματα;

Ξεκουραζόμουν τόσο όσο μου επέτρεπε η λαιμαργία μου. Γιατί ήμουν και λαίμαργος άνθρωπος και έλεγα «τώρα μου έκαναν αυτή την πρόταση, να πω όχι;». Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω πως αφιέρωσα περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και στο ντάντεμα του εαυτού μου γιατί τον είχα λίγο ταλαιπωρήσει με την πολλή δουλειά. Πλέον, όταν δεν θέλω να κάνω κάτι με την ψυχή μου, απλώς δεν το κάνω.

Και πώς αλλιώς τον νταντεύετε;

Μου αρέσουν τα ταξίδια. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο. Γιατί η ζωή μου, ήταν πάντα μέσα σε ένα στούντιο ή μέσο στο θέατρο, οπότε είχα ανάγκη τα ταξίδια που έκανα με το μυαλό να τα κάνω και στην πραγματικότητα. Να μπω, για παράδειγμα σε ένα πλοίο και να πάω σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει. Νεότερη ταξίδευα πολύ στο Λονδίνο και έβλεπα θέατρο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάει πουθενά αλλού εκτός από το Λονδίνο και είπα «τώρα θέλω να δω και τον υπόλοιπο κόσμο». Τρελαίνομαι για τις κρουαζιέρες. Έχω πάει με φίλους στη Βαλτική, στα Φιόρδ κ.α. Περνάμε παραδεισένια!

Μοναχικά ταξίδια κάνετε;

Μου αρέσει να μοιράζομαι τα ταξίδια μου. Γενικά, μου αρέσει να μοιράζομαι. Μάλλον αυτό το έμαθα από το θέατρο ή έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Μια φορά πήγα μόνη μου και δεν το ευχαριστήθηκα. Στο Λονδίνο είχα πάει πάλι αλλά δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Ένιωθα πολύ πληγωμένη μέσα μου γιατί είχαν φύγει όλοι οι δικοί μου. Οι γονείς μου και ο Μάριος. Και είπα «ταξίδι μόνη μου δεν το ξανακάνω». Το να μοιράζεσαι κάτι σου δίνει την αίσθηση ότι το ζεις δυο φορές. Παρ' όλα αυτά, θα πω κάτι που θα ακουστεί αντιφατικό. Στον μεγάλο πόνο χρειάζομαι την απόλυτη απομόνωση. Για να ξεσπάσει ο πόνος και να γλυκάνει, πρέπει να τον επεξεργαστεί η ψυχή. Και η ψυχή θέλει μια παύση, μια ηρεμία και μια συγκέντρωση. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποδεχόμαστε και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Γιατί τότε θα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να σέρνουμε μέσα μας τραύματα και πληγές. Τα αγαπάμε αυτά που μας έχουν πονέσει και τα συγχωρούμε.

Και ο πόνος της οριστικής απώλειας πώς γιατρεύεται;

Χρειάζεται χρόνο και δουλειά με την ψυχή. Εγώ πήγα σε ειδικούς και έκανα μάθημα με την ψυχή μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που το ξέρουν όλα και μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Για την ψυχή μου ζητάω βοήθεια. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που μπορούν να σου δείξουν προς τα πού είναι το φως. Είτε ένας ψυχίατρος - ψυχολόγος είτε ένας σύμβουλος αυτογνωσίας. Όπου βρει ο καθένας τη δική του διέξοδο.

Μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία που κάνατε τι μάθατε για τον εαυτό σας;

Αυτά που με βασάνισαν μια ολόκληρη ζωή. Ήμουν ένα πολύ πειθαρχημένο άτομο και είχα καταπιέσει πάρα πολύ το δικό μου «θέλω». Αυτή την καταπίεση δεν μου την επέβαλε κανείς. Εγώ αισθανόμουν ότι για να μη βλάψω τη σχέση -φιλική ή εργασιακή- έπρεπε να ανεχτώ με το ζόρι αυτό που συνέβαινε. Και υποτασσόμουν σε μια κατάσταση για να μη δημιουργήσω πρόβλημα, για να μη στενοχωρήσω κάποιον. Όμως ταλαιπωρούσα την ψυχή μου. Και τώρα δεν το κάνω αυτό. Τώρα θα πω με μεγάλη άνεση, ακόμη και στον πιο κοντινό μου , άνθρωπο: «Αυτό μην το ξανακάνεις, με σκοτώνει». Και αν το ξανακάνει, θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω. Χωρίς θεαματικές αποχωρήσεις, φεύγει η ψυχή μου από εκεί. Με δυο λόγια, δεν έχω πλέον τον φόβο του να παρεξηγηθώ. Άλλωστε οι ουσιαστικές σχέσεις δεν χωρούν παρεξήγησης, έτσι δεν είναι;

Πηγή:ΟΚ