Δήμητρα Παπαδήμα: «Πρέπει να γίνει ένα "ταρακούνημα" στην εποχή γενικά κι άρα και στην τέχνη»

Ποιος μπορεί να ξεχάσει όμως την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση μέσα από το αξέχαστο «Εκμέκ Παγωτό» που προβλήθηκε από το Μega το 1991. Η ίδια σε συνέντευξή της εκμυστηρεύτηκε πολλές ωραίες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή.

-Πώς προέκυψε ο ρόλος σου;

Υποδυόμουν τη «Νίκη Πετράκη», ήμουν η μικρή κόρη του σπουδαίου κι αγαπημένου μου Νικήτα Τσακίρογλου και της εξαίρετης Χρυσούλας Διαβάτη. Δεν είχα τελειώσει ακόμη την Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη, ήμουν στο τελευταίο έτος και δούλευα ήδη στην τηλεόραση ως παρουσιάστρια στο MEGA και ο Βασίλης Νεμέας, ο σεναριογράφος της σειράς, μου πρότεινε αυτόν τον ρόλο και τον δέχθηκα με πολύ μεγάλη χαρά. Ήταν μία πολύ όμορφη δουλειά, με αγκάλιασαν πολύ όλοι. Ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, διάβαζα πολύ, παρατηρούσα τα πάντα, τα οποία βέβαια, εδώ που έχω φτάσει πια, τα έχω απομυθοποιήσει.

-Αυτός ο πρώτος σου τηλεοπτικός ρόλος, σου άνοιξε πόρτες και γι’ άλλες τηλεοπτικές δουλειές;

Την εποχή εκείνη είχα πρωτογνωρίσει τον Γιάννη Μποστατζόγλου. Και μου είχε πει τότε ότι δεν είχε ακούσει να χτυπάει το τηλέφωνο άλλου, τόσο συχνά για προτάσεις. Γινόταν πανικός. Δεν προλάβαινα να απαντήσω στο τηλέφωνο. Κυρίως λόγω της εμφάνισής μου βέβαια στη σειρά και του γεγονότος ότι η τηλεόραση έχει μία δική της δύναμη.

-Τι θυμάσαι από τη συνεργασία σου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς;

Η Χρυσούλα Διαβάτη μου θυμίζει και τη μητέρα μου, έχουν και το ίδιο ζώδιο, λατρευτήκαμε και λατρευόμαστε, όπως και με τον σύζυγό της τον Νικήτα Τσακίρογλου. Εξαιρετικοί επαγγελματίες και δάσκαλοι στη δουλειά. Μπορεί τη Χρυσούλα να την θεωρούν στρίγκλα, εγώ την εκτιμώ, δουλέψαμε μαζί και στο θέατρο. Αληθινή. Εννοείται ο Βασίλης Διαμαντόπουλος αξέχαστος. Ακόμη θυμάμαι ότι όταν με πρωτοσυνάντησε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Τέτοιες προσωπικότητες σαν εσένα, γεννιούνται μία φορά στα 100 χρόνια». Εγώ δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά. Το 2006, άκουσα ξανά την ίδια φράση από τον Θύμιο Καρακατσάνη που δουλέψαμε μαζί. Και τότε θυμήθηκα ξανά τον Διαμαντόπουλο στο «Εκμέκ Παγωτό». Και λέω για να το λένε και οι δύο, κάτι θα ξέρουν. Με αγκάλιασαν όλοι τους. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, ο Ζαχαρίας Ρόχας. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι τότε οι σεναριογράφοι μέσα από τον ρόλο, έκαναν κι ένα ψυχογράφημα στον ηθοποιό κι αυτό το εκλάμβανε και το κοινό. Αυτό αγάπησε και ο κόσμος στη σειρά αυτή. Το γεγονός ότι οι ηθοποιοί μιλούσαμε με την ψυχή μας.

-Πώς ήταν η Μαρία Φωκά στα γυρίσματα;

Υπέροχη. Με λάτρευε και την λάτρευα πολύ. Ήταν πάντα λιγομίλητη, πολύ προσηλωμένη στη δουλειά της και έκανε και τα αστειάκια της. Ήταν μια πραγματική γιαγιά. Τα κείμενα που γράφονταν τότε, σε σχέση με τα σημερινά ήταν ότι τότε μιλούσαν οι ηθοποιοί με ψυχή κι όχι με τετριμμένα λόγια. Τώρα πριν ανοίξει το στόμα του ο ηθοποιός, ξέρει ήδη τι θα πει.

-Θυμάσαι κάποιο αστείο ή έντονο περιστατικό από τα γυρίσματα;

Είναι πάρα πολλά, αλλά δεν τα θυμάμαι, γιατί πάνε και κάποια χρόνια. Το μόνο που θυμάμαι τότε ήταν που ήμουν νύφη και παντρευόμουν τον Σταύρο Δελλή και μου έκαναν υποκλίσεις για να με παντρευτούν στ’ αλήθεια. Και ο Διαμαντόπουλος κι ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Μου έχει μείνει αυτή η σκηνή. Υπήρχαν γέλια στα γυρίσματα, αλλά ήταν διαφορετικά απ’ αυτό που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας. Υπήρχε σεβασμός και σοφία.

-Ποιος από τους ηθοποιούς ήταν ο πιο σοβαρός και προσηλωμένος στη δουλειά του;

Ο Νικήτας Τσακίρογλου είχε πάντα το προφίλ του σοβαρού, αλλά πάντα κάτω από αυτή τη «μάσκα» υπήρχε το γελάκι από εκεί που δεν το περίμενες. Αλλά το ύφος του ήταν τύπου «εδώ δεν παίζουμε, έχουμε έρθει να κάνουμε δουλειά». Έναν άνθρωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα και συνεργαστήκαμε άψογα και στην «Απαγορευμένη Αγάπη».

-Πού εναποθέτεις τη μεγάλη επιτυχία του «Εκμέκ Παγωτό»;

Ήταν ένα ύμνος στην ελληνική οικογένεια αυτή η σειρά. Πιστεύω ότι θύμιζε πολύ και τις ελληνικές ταινίες ασπρόμαυρες. Ο σεναριογράφος αποτύπωσε το πώς ήταν η οικογένεια στις αρχές του 1990. Επίσης οι εξαιρετικοί ηθοποιοί, αλλά και ο σεβασμός κι αγάπη που είχαμε ο ένας με τον άλλον. Ακόμα, υπήρχε αλήθεια στο σενάριο και στις ερμηνείες μας. Παίζαμε με την ψυχή μας. Κι όταν ο άνθρωπος μιλάει με την ψυχή του, μιλάει την ίδια γλώσσα. Μέσα από όλα όσα έχω περάσει, έχω φτάσει σε ένα σημείο να μην φοβάμαι να λέω αυτά που θέλω. Γιατί έχω τη συνείδησή μου καθαρή.

-Πώς βλέπεις την τηλεόραση εκείνης της εποχής και την τηλεόραση του σήμερα;

Εκείνη η εποχή είχε το ελληνικό στοιχείο. Έχουμε χάσει την ταυτότητά μας σήμερα. Ο καλλιτέχνης πιστεύω ότι οφείλει να αντιπροσωπεύει την εποχή του. Αυτό θα ήταν καλό να το εκλάβει η νέα γενιά, στην οποία πιστεύω. Χρειάζονται περισσότερες φρέσκιες ελληνικές ιδέες και όχι τυποποιημένα φορμάτ του εξωτερικού. Έχει ξεπεραστεί πια αυτός ο τύπος γραψίματος. Τα σενάρια πρέπει να αφορούν τα νιάτα και όχι τους ανθρώπους που έχουν άνοια. Πρέπει να γίνει ένα «ταρακούνημα» στην εποχή γενικά κι άρα και στην τέχνη.

Πηγή:Λοιπόν