Γιώργος Χριστοδούλου: «Ο πρώτος ηθοποιός που παραιτήθηκε από τη «Λάμψη», ήμουν εγώ»

Ο ηθοποιός σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στην περίοδο που πρωταγωνιστούσε στη «Λάμψη», ενώ αποκάλυψε τον λόγο που στη συνέχεια παραιτήθηκε από τη σειρά του Νίκου Φώσκολου.

-Μια από τις σειρές που έχτε πρωταγωνιστήσει ήταν και η «Λάμψη» η οποία είχε απίστευτα νούμερα τηλεθέασης. Πώς το βιώνατε εσείς όλο αυτό εκείνη την περίοδο;

Υπήρχε ένας γενικότερος αναβρασμός τότε, όπου και να πηγαίναμε. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το διαχειριστώ. Πήγαινες για καφέ και ξαφνικά έβλεπες τον κόσμο να σε κοιτάει. Ήταν πρωτόγνωρο. Πολύ ωραίο αλλά δύσκολα διαχειρίσιμο. Ευτυχώς όσοι είχαμε μυαλό στο κεφάλι μας το αντιμετωπίσαμε και πατούσαμε γερά τα πόδια μας στη γη. Πολλοί ηθοποιοί μετά από αυτή τη σειρά «καήκανε». Ο πρώτος ηθοποιός που παραιτήθηκε από τη «Λάμψη», ήμουν εγώ.

-Γιατί παραιτηθήκατε;

Έκανα τότε στη σειρά έναν διπλό ρόλο, οι οποίοι είχαν μεγάλη επιτυχία. Αυτό, κάποια κυρία που παίζαμε μαζί την ενόχλησε και μάλιστα έγινε μπροστά μου. Γύρισε και είπε στον Νίκο Φώσκολο, «Έλα ρε Νίκο, πάλι;». Κάθε χρόνο λοιπόν όταν τελειώναμε, μας καλούσαν, κάναμε μια συνάντηση και υπογράφαμε τη νέα σύμβαση. Εκεί που μου έδωσε να υπογράψω το συμβόλαιο, μου ανακοίνωσε ότι δεν θα κάνω τον παπά, αλλά έναν αστυνομικό μέσα στο τμήμα. Του είπα ότι αν εσύ Νίκο δεν σέβεσαι αυτό που έχεις κάνει, εγώ θα το σεβαστώ. Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Δεν μου το συγχώρησε για δύο χρόνια και κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε συναντηθήκαμε και πρωταγωνίστησα στο «Εις θάνατον» που είχε τεράστια επιτυχία.

-Ένας σπουδαίος ηθοποιός πρέπει ταυτόχρονα να είναι και ένας σπουδαίος άνθρωπος;

Δεν γίνεται να είσαι σπουδαίος ηθοποιός, αν δεν είσαι σπουδαίος άνθρωπος. Υπήρξαν πολύ καλοί ηθοποιοί που δεν ήταν καλοί άνθρωποι, αλλά πίστεψέ με, αυτό έβγαινε πάνω στη σκηνή. Δεν μπορούσαν να το κρύψουν. Μπορεί για κάποιο διάστημα να σε ξεγελάσει, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα βγει η αλήθεια πάνω στη σκηνή. Θα φανεί. Θα κοιτάξει πώς θα παραμερίσει τους συναδέλφους, πώς θα τους καπελώσει.

-Εσείς έχετε νιώσει ποτέ να ξεφεύγετε από τα όρια;

Ποτέ. Έβαζα πάντα το μέτρο μου. Υπήρχε ένας τοίχος μπροστά μου και πάντα άφηνα τα πράγματα, μέχρι εκεί που ήθελα εγώ. Δεν επέτρεπα ποτέ σε κανέναν να μπει στο χωράφι, αλλά ούτε εγώ έμπαινα σε άλλου.

-Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια. Ποια είναι η πιο σημαντική σας ανάμνηση;

Θυμάμαι ότι μας πέταξαν μέσα σε ένα πλοίο, όταν κάηκε το Κάιρο και φτάσαμε στον Πειραιά. Ήμασταν με την απορία του πού πάμε τώρα… Γλυκιά και πικρή ανάμνηση.

-Ποια είναι η πιο ασφαλής σας αγκαλιά;

Του ανθρώπου που με αγαπάει…

Πηγή:Λοιπόν