Μαρίνα Σπανού: Έγινε talk of the town τραγουδώντας στους δρόμους της Αθήνας

Ταλαντούχα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, η 19χρονη κόρη του ηθοποιού Χρήστου Σπανού και της μουσικού Μελίνας Παιονίδου συνάντησε στους (πεζο) δρόμους της πόλης το κοινό της (που της έκανε μαζικά follow σε Instagram και ΤikΤok), έγραψε ερωτικά τραγούδια-φόρους τιμής στο «Παγκράτι», στην «Πλάκα» και στο «Κουκάκι» και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Κι αν ποτέ μαραθεί» - όλα αυτά σπουδάζοντας παράλληλα υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει κανείς τραγουδώντας στον δρόμο; «Ο αυθορμητισμός που επικρατεί στον πεζόδρομο είναι το πιο γοητευτικό του στοιχείο αλλά και το πιο ζόρικο. Με την ίδια χαρά που κάποιος περαστικός στέκεται να σε ακούσει, σε χειροκροτεί, σου χαμογελά, σου μιλάει ίσως, με την ίδια ευκολία μπορεί να σε πλησιάσει με κάθε τρόπο. Εχει την αίσθηση ότι του δίνει αυτό το δικαίωμα η αμεσότητα που εμπνέει ο χώρος. Επίσης, ο δρόμος ανήκει σε όλους. Φιλοξενεί όσους μουσικούς, καλλιτέχνες, πλανόδιους πωλητές αντέχει. Αρκεί να μην παρεμποδίζει ο ένας τον άλλον: κανόνας άγραφος. Είναι ανταγωνιστικό το περιβάλλον. Εχω περάσει και δυόμισι ώρες περπατώντας με την κιθάρα μου στην πλάτη γύρω από την Ακρόπολη ψάχνοντας ελεύθερο σημείο. Την πρώτη φορά που βγήκα στον δρόμο βρήκα ένα κενό στην Αποστόλου Παύλου. Εβγαλα τον εξοπλισμό μου και με πλησίασε ένας μουσικός φωνάζοντας πως του πήρα τη θέση που είχε κρατήσει από το πρωί. Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να τραγουδήσω, ίσως να είχα φύγει. Ισως να μην ξεκινούσα πότε και να μου έμενε μόνο η γεύση από την γκρίνια αυτού του αγουροξυπνημένου μουσικού».

Σπουδάζετε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πώς ονειρεύεστε την πορεία σας; Πώς θα θέλατε να συνδυαστούν η μουσική με την τέχνη της υποκριτικής;

«Αυτή τη στιγμή μουσική και θέατρο είναι δύο γραμμές κάπως παράλληλες. Το ένα μου πόδι κινείται στη μία και το άλλο στην Η νεαρή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός δίνει τη δική της φρέσκια πνοή στο τοπίο της ελληνικής μουσικής. άλλη. Είμαι στο δεύτερο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου και διανύω τον δεύτερο χρόνο της μουσικής μου διαδρομής. Πότε-πότε οι γραμμές συγκλίνουν - πώς συγκλίνουν οι κάπως, παράλληλες γραμμές δεν ξέρω να σας πω, αλλά αισθάνομαι πως ενίοτε έρχονται κοντά και ανταλλάσσουν πράγματα. Οταν τελειώσω τις σπουδές, θα ήθελα να συνυπάρχουν αυτές οι δύο τέχνες στη ζωή μου. Ή μάλλον να υπάρχω εγώ μέσα σε αυτές. Θα τα καταφέρω, πιστεύω. Είναι ζωτικής σημασίας».

Μεγαλώσατε σε οικογενειακό περιβάλλον όπου η τέχνη έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Σκεφτήκατε ποτέ να λοξοδρομήσετε;

«Νομίζω πως αν το είπα ποτέ, έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Οταν ήμουν πολύ μικρή, δήλωνα ότι ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, μαγείρισσα, δασκάλα, δικηγόρος, ψυχολόγος, ζωγράφος - η λίστα δεν έχει τέλος. Μετά κατάλαβα πως θέλω απλώς να τα κάνω όλα μαζί. Κάπως έτσι αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Παντοδύναμη βασικά, αλλά κυρίως ηθοποιός. Παλεύω και για τα δύο. Δεν θα μπορούσα ωστόσο να φανταστώ τον εαυτό μου να μην ασχολείται με τη δημιουργική έκφραση με οποιονδήποτε τρόπο».

Τι αποτελεί έμπνευση νια τα τραγούδια σας;

«Ερωτεύομαι δυνατά και συνήθως δεν μπορώ να το φωνάξω. Ή δεσμεύω τον εαυτό μου έτσι ώστε να μην μπορώ να φωνάξω για να μου φαίνεται πιο ελκυστική η συνθήκη. Τα τραγούδια μου λοιπόν είναι ο μόνος χώρος στον οποίο νιώθω ελεύθερη να πω αυτά που όντως θέλω να πω. Χωρίς περιτυλίγματα! Τις περισσότερες φορές πρώτα συμβαίνει το γεγονός και μετά έρχεται το τραγούδι. Μεσολαβούν η επεξεργασία και η ρομαντικοποίηση του γεγονότος, μια διαδικασία την οποία έχουμε αναλάβει συνεργατικά εγώ και ο χρόνος Γιου περνάει. Οι άνθρωποι και ο ερωτισμός τους, οι επιπλοκές όλων αυτών, οι δικές μου εμπλοκές, μπλεξίματα ή δεσίματα και τα αντίστροφα τους: αυτά με κινούν».

Ποιες πέντε λέξεις θα χρησιμοποιούσατε για να περιγράψετε το άλμπουμ σας σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ούτε μισή νότα του; «"Λίγο ακόμα να μέναμε μαζί" (ή αλλιώς "θα μπορούσε να πάει καλύτερα")».

Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς στο εγγύς μέλλον;

«Θα ανταμώσουμε σε συναυλίες. Με περισσότερο ήλιο σίγουρα. Από την άνοιξη θα αρχίσουμε να βρισκόμαστε ξανά και το καλοκαίρι ίσως να τα λέμε πιο συχνά. Εχω κάποια τραγούδια στο συρτάρι, ορισμένα πιο φρέσκα και άλλα λίγο πιο vintage. Θα αρχίσουν να βρίσκουν τον δρόμο τους προς τον κόσμο σιγά-σιγά».

Ανήκετε στην Generation Z. Τη θεωρείτε ότι χαρακτηρίζει τη γενιά σας;

«Θεωρώ πως είμαστε η γενιά της ανθεκτικότητας. Η πρόθεση μου δεν είναι να υποτίμησα) άλλες γενιές ως προς αυτό το χαρακτηριστικό - ή γενικότερα -, ούτε να αβαντάρω τη δική μου γενιά περισσότερο από όσο μου επιτρέπει η αισιοδοξία μου. Ωστόσο, οι ρυθμοί τρέχουν, οι καταστροφές εντείνονται, η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση έχει ανέβει σε άλλο επίπεδο πολυπλοκότητας», είπε στο BHMAgazino.