Έλενα Μεγγρέλη: Η Ναταλία από τη “Σκοτεινή θάλασσα” έχει δουλέψει σε τσίρκο

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για το πώς ήταν παιδί, για το αν έχει φοβίες και ποιες είναι αυτές, αλλά και για τα μαθήματα που της έδωσε η καραντίνα.

Πώς προέκυψε τελειώνοντας το σχολείο να σπουδάσεις Κοινωνιολογία;

Κατά τύχη. Συμπλήρωσα το μηχανογραφικό προς μια θεωρητική κατεύθυνση. Κι έκατσε αυτή η σχολή. Για την ακρίβεια, δεν πίστευα ότι θα περνούσα οπουδήποτε, γιατί ήμουν μια μέτρια μαθήτρια. Ημουν πολύ ζωηρή. Απλά τα έπαιρνα εύκολα από τους καθηγητές. Δεν καθόμουν να διαβάσω με τις ώρες.

Τι παιδί ήσουν;

Μάλλον έζησα μια ροκ εφηβεία. Μου άρεσε οτιδήποτε ήταν εκτός πλαισίων. Μηχανάκια, παρέες στις πλατείες. Ετσι, κάποια στιγμή γνώρισα μια παρέα φίλων με τους οποίους στήναμε αυτοσχέδιες παραστάσεις τσίρκου. Υστερα αυτό έγινε δουλειά. Κάναμε show σε επιδείξεις μόδας, σε ξενοδοχεία, σε πάρτι, σε γιορτές, σε δήμους, όπου μπορείς να φανταστείς. Κάπως έτσι προέκυψε η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο.

Tι είναι για σένα το τσίρκο;

Εχει μια κακή έννοια το τσίρκο. Αλλά δεν είναι έτσι. Απαιτεί πειθαρχία. Η ζωή μπορεί να γίνει τσίρκο, αλλά είναι και η φράση του τραγουδιού «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Πάντως, ως τέχνη απαιτεί αυστηρή προπόνηση, να ξεπερνάς τα όρια, να αλλάζεις ρόλους και μάσκες, να γίνεσαι κάποιος άλλος.

Εσύ φοράς μάσκες στη ζωή σου;

Υπάρχει μια θεωρία στην Κοινωνιολογία που λέει πως όλοι είμαστε ρόλοι, εκτός από ης στιγμές που είμαστε μόνοι μας. Και εννοείται πως έχω διαφορετικούς ρόλους, γιατί απέναντι σε κάθε κατάσταση και σε κάθε άνθρωπο φέρεσαι διαφορετικά. Δεν είμαι η ίδια όταν πάω σε μια πρόβα, όταν είμαι μ' έναν σύντροφο, όταν δίνω μια συνέντευξη, όταν κάνω μάθημα. Κάθε μέρα όλοι μας παίζουμε έναν ρόλο. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα.

Εχεις φοβίες και ποιες είναι αυτές;

Φοβάμαι πολύ τις κατσαρίδες. Φοβάμαι μην πάθει κάποιος δικός μου κάτι και τώρα με τον covid άρχισα να φοβάμαι την έννοια του εγκλεισμού. Το ότι δεν μπορώ να φύγω από κάπου ανά πάσα στιγμή. Επειδή κάνω μαθήματα θεάτρου σε παιδιά, με δυσκόλεψε η τηλεργασία. Είχα βαρεθεί να κυκλοφορώ συνέχεια στο σπίτι με τις φόρμες. Βούλιαξα στη μαυρίλα, στον τρόμο και κάποια στιγμή, γιατί κάθε κακό έχει και ένα καλό, αποφάσισα να αλλάξω τη σκέψη μου και το συναίσθημα μου. Γιατί η σκέψη παράγει το συναίσθημα. Ανακάλυψα ότι είχα δυνάμεις που δεν ήξερα. Οπως το να πέφτω, αλλά να έχω και τα κότσια, αν θες, να μπορώ να σηκωθώ. Ολο το σκοτάδι αυτό μου γύρισε ανάποδα στο μυαλό και άρχισα να ντύνομαι, να βάφομαι και να φοράω γόβες με τακούνια για να πάω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Με φουλ λαμπερό ντύσιμο, να περιμένω στην ουρά για τα τυριά. Πήγαινα στη λαϊκή και φορούσα βραδινό φόρεμα. Ηταν ή μάλλον ήμουν μια πολύ σουρεαλιστική εικόνα, αν και ζούσαμε και ζούμε όλοι μια πολύ σουρεαλιστική πραγματικότητα. Και αν και είχα χρόνο να σκεφτώ, το μόνο που κατάλαβα απ' όλο αυτό είναι πως τα πάντα στη ζωή μπορούν να ανατραπούν. Πως δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για τίποτα και η ζωή είναι με τους όρους της και όχι μ' αυτά που εσύ σχεδιάζεις.

Τι μαθήματα σου έδωσε η καραντίνα;

Ετυχε να χωρίσω λίγο πριν από την καραντίνα, μετά από μια σχέση 10 χρόνων. Τότε δεν το είχα πάρει τόσο επίπονα, γιατί έπαιζα στο θέατρο. Οπότε ήμουν σ' ένα διαρκές τρέξιμο. Οταν όμως κλειστήκαμε μέσα και έμεινα αναγκαστικά με τον εαυτό μου, τότε ουσιαστικά συνειδητοποίησα ότι μετά από 10 χρόνια ήμουν μόνη μου. Κι εκεί πόνεσα. Εκεί έκλαψα για το τέλος της σχέσης μου. Ταρακουνήθηκα. Αλλά ευτυχώς, αμέσως ζήτησα βοήθεια. Βγήκα πολύ πληγωμένη και ευάλωτη και εκεί ήρθαν οι φίλοι και με βοήθησαν, δεν γινόταν, να το ξεπεράσω χωρίς αυτούς. Και ήμουν τυχερή, γιατί βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν σε όλα τα επίπεδα. Είχα οικονομική, ψυχολογική, οποιαδήποτε υποστήριξη. Κανένας φίλος μου δεν μου αρνήθηκε το παραμικρό. Και τους αγαπώ γι' αυτό. Γιατί η αγάπη και η συμπαράσταση δεν είναι δεδομένες. Επίσης άλλο ένα θετικό μέσα από το αρνητικό. Ανακάλυψα ότι έχω ανθρώπους που με αγαπάνε πραγματικά και νοιάζονται. Και άλλο ένα θετικό ακόμα. Φοβόμουν πολύ τη μοναξιά και μέσα στην καραντίνα, στην απομόνωση και τον χωρισμό αγκάλιασα τον φόβο μου, συμφιλιώθηκα μαζί του, τον είδα κατάματα και έμαθα να αγαπώ τη μοναξιά. Πλέον δεν είναι φόβος, είναι φίλη μου. Εβλεπα τη μοναξιά ως τιμωρία, τώρα κατάλαβα πως μερικές φορές μπορεί να είναι και ευλογία. Καθόμουν άπειρες ώρες και κοίταζα τον ήλιο από το παράθυρο και αισθανόμουν την απόλυτη πληρότητα. Απόλυτα ευλογημένη, πως είναι καλύτερα που είμαι μόνη μου.

Πηγή:Gala

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS