Η Αλίκη Κατσαβού στο gossip-tv: Λυγίζει μιλώντας για τον Βουτσά: «Στο σπίτι είναι όλα όπως τα άφησε»
Δυο χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα εκείνη που ο Κώστας Βουτσάς άφησε την τελευταία του πνοή. Η απώλεια του βύθισε στο πένθος ολάκερη την Ελλάδα που τον αγάπησε μέσα από τους ρόλους του, τις κόρες του μα πάνω από όλα την τελευταία σύντροφό της ζωής του Αλίκη Κατσαβού και τον γιο τους, Φοίβο.
«Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για μένα Κατερίνα», ήταν τα πρώτα λόγια της Αλίκης Κατσαβού στο gossip-tv.gr.
Με φωνή τρεμάμενη, ένιωθε κανείς ακούγοντάς την πως το πένθος κυριαρχεί στη ψυχή της καθώς ο Κώστας Βουτσάς, ήταν για εκείνη, ο άντρας που την αγάπησε όσο κανείς, ο άντρας που της χάρισε το παιδί της, ο άνθρωπος που στήριζε τις επιλογές της κι εκείνος που κάθε βράδυ άνοιγε την αγκαλιά του κι εκείνη χωνόταν μέσα.
Δύσκολα θα συναντήσει κανείς τη ζεστασιά και την αλήθεια που κρύβει πίσω από τις λέξεις της, η Αλίκη. «Εγώ Κατερίνα μόνο έτσι ξέρω να μιλάω γιατί αν αρχίσω τα κλισέ, δεν έχει νόημα», λέει.
- Αλίκη, λένε πως ο πόνος της απώλειας είναι από εκείνους που ποτέ δεν απαλύνουν. Πώς το διαχειρίζεσαι εσύ;
«Εγώ αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν φεύγει ουσιαστικά ποτέ ο πόνος της απώλειας απλά το παίρνεις απόφαση ότι είναι κάτι τετελεσμένο και δεν αλλάζει. Προχωράς τη ζωή σου έχοντας αυτή την απώλεια μέσα σου, όχι ακριβώς τακτοποιημένη αλλά με τέτοιο τρόπο που εξακολουθείς να είσαι λειτουργικός»
- Ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί είχες μια ζωή γεμάτη με τον Κώστα Βουτσά αλλά αν μπορούσες να ξεχωρίσεις την πιο ζεστή στιγμή μαζί του, ποια θα ήταν αυτή;
«Πράγματι θυμάμαι πάρα πολλές στιγμές αλλά η πιο δυνατή στιγμή ήταν εκείνη που ζήσαμε στο μαιευτήριο, όταν γεννήθηκε ο Φοίβος. Ο Κώστας περίμενε στη διπλανή αίθουσα. Η στιγμή εκείνη που η μαία του πήγε τον γιο μας να τον δει αλλά κι εκείνη που είδε εμένα μετά τον τοκετό, ήταν οι πιο δυνατές στιγμές, πολύ έντονες γεμάτες συναίσθημα και δεν θα φύγουν από τη μνήμη μου. Για καλή μου τύχη είχα μια πολύ δραστήρια μαία που έβγαλε φωτογραφία και του Κώστα με το μωρό και με εμένα κι έτσι μπορώ να ανατρέχω και στην εικόνα εκτός από το δικό μου εσωτερικό αίσθημα»
- «Ο μικρός Φοίβος, ο οποίος έχω την αίσθηση ότι όσο μεγαλώνει μοιάζει πολύ στον μπαμπά του», άρχισα να της λέω με την ίδια να με διακόπτει: «Ναι, ισχύει αυτό. Μου το λένε και οι δασκάλες του στο σχολείο. Κάνει πολλά πράγματα που θυμίζουν τον Κώστα…», αποκάλυψε με περηφάνια και χαμογελώντας.
- Έχεις έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση από κάποια ερώτηση του παιδιού σχετικά με τον μπαμπά του, τη ζωή του;
«Ναι. Παλιότερα όταν είχαμε επισκεφτεί το μνήμα με είχε ρωτήσει αν ήταν εκεί ο μπαμπάς του και εγώ δεν είχα τη δύναμη να του πω την αλήθεια. Ήταν πολύ αρχή, πολύ κοντά στο θάνατο. Δεν του είπα την αλήθεια και μετά το έφερα βαρέως γιατί αυτό ίσως μην οριστικοποιούσε μέσα του κάτι και αργότερα το διόρθωσα. Τότε του είχα πει πως «όχι, ο μπαμπάς δεν είναι εδώ, αυτό είναι απλά ένα μνημείο». Μετά του είπα ναι, αργότερα πολύ αργότερα. Θα πρέπει, ξέρεις, να βρίσκω κι εγώ τη δύναμη να απαντάω σε αυτά που με ρωτάει. Να απαντάω με αλήθεια και με λίγα λόγια, μεστά. Με λόγια που να καταλαβαίνει ένα μικρό παιδί»
- Έχει καταλάβει ο Φοίβος, ποιος ήταν ο μπαμπάς του και δεν εννοώ στο κομμάτι της αναγνωρισιμότητας γιατί αυτό θα το καταλάβει εν καιρώ. Πόσο σημαντικός ας πούμε ήταν για τον κόσμο;
«Κοίταξε Κατερίνα, ο Φοίβος ανάλογα με την ηλικία του, καταλαβαίνει πολλά, όμως για να μπορέσει να καταλάβει το μέγεθος ενός ανθρώπου πρέπει να έχει μέτρο σύγκρισης και αυτή τη στιγμή για τον Φοίβο γεννιούνται τα μέτρα σύγκρισης. Καθώς λοιπόν μεγαλώνει θα καταλάβει καλύτερα τη σπουδαία προσωπικότητα που ήταν ο πατέρας του. Κάτι καταλαβαίνει για την αγάπη του κόσμου γιατί μας σταματάει ο κόσμος και μας λέει καλά λόγια. Στην αρχή με ρωτούσε και του εξηγούσα, τώρα καταλαβαίνει πως ήταν ένα πολύ γνωστό πρόσωπο αλλά η λέξη «σημαντικό» δεν έχει ακόμη τη βαρύτητα που θα έχει σε μερικά χρόνια»
- Έχεις επιστρέψει στο θέατρο. Μια πολύ ευχάριστη στιγμή για σένα αλλά και για εμάς. Ήταν ανάγκη σου να επιστρέψεις μετά το θάνατό του;
«Απόλυτη ανάγκη. Πρώτον γιατί εγώ με τη Θεατρομάθεια, 21 χρόνια τώρα μιλούσα μέσα από το θέατρο και ειδικά στο θέατρο για τα παιδιά γιατί είχα κάνει πρωτοποριακές παραστάσεις. Και με τον Κώστα παραγωγές με θέματα παιδαγωγικά. Η γλώσσα του θεάτρου είναι η γλώσσα που περισσότερο από όλα ήξερε και αγαπούσε ο Κώστας.
Καθώς πλησιάζουμε στα δυο χρόνια από το θάνατό του για μένα το θέατρο είναι κι ένας τρόπος να μιλήσω σε εκείνον, να κρατάω μια επικοινωνία μαζί του, επαφή.
Το θέατρο είναι γιατρικό και για τον καλλιτέχνη και για τον θεατή κι επειδή περάσαμε δυο χρόνια πικρά και θλιβερά μέσα στην πανδημία -εγώ είχα μια πρόσθετη μεγάλη δυσκολία, την απώλεια του αγαπημένου μου- αλλά όλοι βιώσαμε μεγάλη δυσκολία. Απόδειξη ότι έχει ανέβει η εγκληματικότητα, οι ψυχικές νόσοι, βλέπουμε λοιπόν ότι η κοινωνία πονάει από αυτή τη διετία. Ήθελα λοιπόν να μιλήσω μέσα από ένα έργο. Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να μιλάμε για την εποχή μας αλλά εγώ δεν ήθελα να κάνω ένα έργο που να μιλάει για τα οικεία κακά αλλά ένα έργο που να μιλάει για την ομορφιά της ζωής, να ελπίσουμε και πάλι σε πιο όμορφες μέρες και ο μόνος τρόπος ήταν να μιλήσω για τη δύναμη της ποίησης, τη δύναμη της μουσικής και για την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας και μέσα μας. Έτσι η παράσταση «Του τραγουδιού το παραμύθι» στο Άβατον μιλάει για την φιλία, την αγάπη, το όνειρο του ανθρώπου και πώς αυτό αποτυπώνεται στην ποίηση και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής με έναν τρόπο απροσποίητο με απλότητα, με παιχνίδι των παιδιών επί σκηνής γιατί αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κάνω εγώ.
Τα παιδιά παίζουν επί σκηνής με τρόπο ιδανικά δεμένο και αυτό κάνουμε και τώρα και από ότι μου λένε το καταφέραμε. Φεύγει ο κόσμος με χαμόγελο και χαρά και ψυχική ανάταση και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά»
Ο τόνος της φωνής βάραινε όσο μιλούσαμε κι εγώ δεν ήθελα να είμαι η αφορμή να φέρνει ξανά και ξανά στο μυαλό της, στιγμές που της λείπουν…
Μοιράστηκα αυτή τη σκέψη μου μαζί της κι εκείνη με την απλότητα και τη γλυκύτητα που τη διακρίνει, απάντησε:
«Κατερίνα αυτές οι μέρες είναι δύσκολες έτσι κι αλλιώς. Το να προσπαθεί κανείς να βάλει σε μια σειρά τη σκέψη του προκειμένου να επικοινωνήσει το αίσθημα του με τον κόσμο είναι μεν δύσκολο αλλά έτσι κι αλλιώς είναι μέρες βαριές για μένα.
Το μόνο που με παρηγορεί και με ανακουφίζει είναι το γεγονός ότι έχει ξεκινήσει η παράσταση μου και μπορώ μέσα από τη χαρά της θεατρικής πράξης να ξεχνιέμαι. Είναι παρηγοριά ψυχής και για αυτό το επάγγελμα του ηθοποιού είναι λειτούργημα».
«ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ» του Τάκη Χρυσούλη, σε σκηνοθεσία της Αλίκης Κατσαβού, στο θέατρο Άβατον
Συμμετοχικό θέατρο για παιδιά από 6 Φεβρουαρίου έως και 17 Απριλίου
Δυο ξεχασμένα παιχνίδια, ένας μικρός παλιάτσος και μια κούκλα, συναντιούνται και ξεκινούν ένα ταξίδι για να ανακαλύψουν τα «μυστικά» του κόσμου, εκεί που τα λουλούδια μιλούν, τ’ άστρα τραγουδούν και τα σύννεφα χορεύουν παρέα με τα κύματα της θάλασσας.
Η παράστασή μας αναδεικνύει την πλούσια ποιητική κληρονομιά μας καθώς στηρίζεται σε μια μυθοπλασία γύρω από τους στίχους μεγάλων Ελλήνων ποιητών (Ελύτης, Σεφέρης, κλπ.) όπως μελοποιήθηκαν από σημαντικούς συνθέτες.
Στο ταξίδι αυτό, μέσα από τα δημιουργήματα του νεοελληνικού πολιτισμού που μας χάρισαν από διεθνή βραβεία έως βραβεία Νόμπελ και παγκόσμια αναγνώριση, τους ήρωες συνοδεύουν κι οι μικροί θεατές, πότε ως πλάσματα της φύσης και πότε ως ναύτες.
Ταυτότητα παράστασης:
Τίτλος: «Του τραγουδιού το παραμύθι»
Κείμενο: Τάκης Χρυσούλης
Σκηνοθεσία: Αλίκη Κατσαβού
Μουσική επιμέλεια -Ενορχήστρωση: Θοδωρής Μπρουτζάκης
Παίζουν: Αλίκη Κατσαβού, Ιάσων Λαγουτάρης
