Theo Alexander: «Είναι αδικία να μη σε θέλει η χώρα σου επειδή χαλάς τη δικτατορία των μετρίων»

Παράλληλα, αναφέρθηκε στο bullying που δέχθηκε στην παιδική του ηλικία.

Πολλοί Έλληνες ηθοποιοί θέλησαν να κάνουν διεθνή καριέρα, αλλά λίγοι τα κατάφεραν, ανάμεσα τους κι εσύ. Τι παρακίνησε ένα 20χρονο παιδί να πάρει την απόφαση να σπουδάσει στην Αμερική και να κυνηγήσει εκεί τα όνειρα του;

Ήμουν τυχερός γιατί ο πατέρας μου, αν και προερχόταν από φτωχή οικογένεια, ήταν αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και μου παρείχε όλα τα υλικά αγαθά για να μπορέσω να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Θεωρώ όμως ότι είναι στο χέρι του καθενός να θέτει στόχους και να τους επιτυγχάνει. Από μικρός, λοιπόν, κατάλαβα ότι αν δεν έβαζα μόνος μου στον εαυτό μου εμπόδια τα οποία θα έπρεπε να ξεπεράσω, θα γινόμουν νωθρός. Δεν θα μπορούσα να γίνω αυτό που λένε άντρας. Γιατί γεννιέσαι αρσενικό, αλλά, για να γίνεις άντρας -και δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική σου προτίμηση, αλλά μόνο με τις ηθικές αξίες και τα πιστεύω σου-, πρέπει να εκπαιδευτείς.

Ποιο ήταν το πρώτο εμπόδιο που έβαλες και σε ποια ηλικίας

Όταν ο Αλέξανδρος Παρθένης, με τον οποίο πηγαίναμε μαζί στην κατασκήνωση, τα έφτιαξε με τη Ζωή, ένα κοριτσάκι που μου άρεσε και στο οποίο δεν το είχα πει ποτέ. Εγώ τότε ήμουν 12 χρονών κι ένα παχουλό παιδάκι και ο Αλέξανδρος λίγο μεγαλύτερος. Εκείνη την ημέρα ορκίστηκα ότι θα αδυνατίσω. Είχα στο μυαλό μου την εικόνα της Ζωής και τα κατάφερα. Βέβαια, για πολλά χρόνια κι ενώ είχα γίνει φέτες, όπως λένε, με έβλεπα με έξτρα κιλά. Να πω σε αυτό το σημείο ότι ο Αλέξανδρος μου χρωστά την καριέρα του! Εγώ τον έβγαλα πρώτος στο σανίδι, σε σκετς, τον έντυσα γυναίκα και χορέψαμε ταγκό μπροστά στη Ζωή. Πήρα την εκδίκηση μου με αυτό τον τρόπο.

Όταν έχασες τα κιλά για χάρη της Ζωής, την προσέγγισες; Της εξομολογήθηκες τι ένιωθες;

Όχι, γιατί τότε κατάλαβα ότι η Ζωή έχασε που δεν ήταν μαζί μου. Όσο είχα τα περιττά κιλά, σκεφτόμουν ότι δεν είχα πολλές ελπίδες και δούλευα με τον εαυτό μου σε άλλο επίπεδο. Ήμουν ο πιο αστείος, άρχισα να διαβάζω βιβλία και έκανα παρέα μόνο με μεγαλύτερους για να μαθαίνω πράγματα από εκείνους. Ο δικός μου Αριστοτέλης είναι ο θείος μου ο Κυριάκος, ο οποίος είναι ο πρόεδρος του ΡΕΑ, γυναικολόγος στο επάγγελμα. Μου έμαθε να έχω όραμα στη ζωή μου. Μια μέρα, όταν ήμουν 8 χρονών, κάναμε μια στάση στην παραλιακή και μου είπε: «Εδώ θα κάνω κάποτε ένα νοσοκομείο για τους δικούς μου, τους Πειραιώτες». Ύστερα από 27 χρόνια, το έκανε πράξη και δημιούργησε τη γυναικολογική κλινική. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μου έδωσε το πρώτο μου βιβλίο, το «Να έχεις ή να είσαι;» του Έριχ Φρομ.

Ως παιδί μπόρεσες να διαχειριστείς το bullying που ενδεχομένως δέχθηκες για τα κιλά σου;

Έμαθα πώς να το σταματώ. Δυστυχώς, κάποια στιγμή, η μονή απάντηση, όπως λέει ο Νίτσε, είναι μια γροθιά στη μούρη. Αρχικά, απαντούσα λεκτικά στο bullying που δεχόμουν, παρακαλούσα αυτόν που μου το ασκούσε, έβαζα τα κλάματα, αλλά, δεν σταματούσε. Τότε, όπως λέει ο Καζαντζάκης, ένας προγονός μου που ζει μέσα στο αίμα μου ούρλιαξε κι εγώ τον άκουσα. Έτσι, ως Μανιάτης πειρατής, σηκώθηκα και τον άφησα σέκο. Με αυτό τον τρόπο, σταμάτησε το bullying. Όταν, αργότερα, έβλεπα να το κάνουν σε μικρότερα παιδιά, πάντα τα προστάτευα. Γενικά η αδικία με εξοργίζει.

Στη μέχρι τώρα πορεία σου αδικήθηκες;

Βέβαια! Είναι αδικία να μη σε θέλει η χώρα σου επειδή χαλάς τη δικτατορία των μετρίων.

Ποια είναι η πιο τολμηρή πράξη που έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

Το ότι είδα το Χόλιγουντ χωρίς καμία ματαιοδοξία. Ανέλυσα τι πραγματικά είναι και αποφάσισα να πω ως καλλιτέχνης ότι δεν μου κάνει. Από την αρχή, στόχος μου ήταν απλώς να πετύχω κάτι που δεν είχε καταφέρει άλλος Έλληνας ηθοποιός: να έχω μια καριέρα εκεί, όσο μικρή κι αν ήταν αυτή. Δεν ήθελα να γίνω Μπραντ Πιτ - δεν θα μπορούσα άλλωστε γιατί είμαι Έλληνας. Επιθυμούσα επίσης κάποια στιγμή να επιστρέψω και να δημιουργήσω για τη χώρα μου.

Τι πραγματικά είναι το Χόλιγουντ;

Είναι μια βιομηχανία. Το Χόλιγουντ έχει παραγωγή εκπληκτικών ταινιών. Με Σκορσέζε, με Κόπολα, με Σπίλμπεργκ μεγαλώσαμε όλοι. Τον «Ε.Τ., τον εξωγήινο» είδα και αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Είναι μέρος της εξωτερικής πολιτικής των Αμερικανών το Χόλιγουντ, είναι το πιο δυνατό τους όπλο.

Έζησες στο Λος Άντζελες;

Έζησα στη Βοστόνη, όπου σπούδασα business, μετά έκανα το master μου στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια πήγα στο L.A.

Πώς ήταν η ζωή σου εκεί;

Ήταν ωραία, αλλά με τις δυσκολίες της. Οι πειρασμοί εκεί είναι πάρα πολλοί και οι ρυθμοί χαλαροί και μπορείς πολύ εύκολα να χαθείς. Επομένως-, πρέπει να έχεις πειθαρχία, να βάλεις πρόγραμμα το οποίο θα τηρείς στρατιωτικά. Στη Νέα Υόρκη η πόλη τρέχει με ρυθμούς business όλη την εβδομάδα, ακολουθείς την πόλη, άρα τρέχεις όλη την εβδομάδα. Στο L.Α. οι περισσότεροι προσπαθούν να γίνουν κάτι, λίγοι είναι εκείνοι που δουλεύουν πραγματικά. Την ημέρα που πήγα στην πόλη, είχα κανονίσει να κάνω σεμινάριο φωνητικής. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, όμως, ήμουν πτώμα. Μια φωνή λοιπόν στο κεφάλι μου μου είπε ότι αν δεν έκανα το σεμινάριο την ημέρα και την ώρα που το είχα προγραμματίσει, δεν θα πήγαινε τίποτα καλά στη συνέχεια. Έτσι, σηκώθηκα και πήγα - και ο συγκεκριμένος δάσκαλος φωνητικής μου βρήκε δασκάλα ηθοποιίας και ψυχολόγο, ό,τι δηλαδή χρειάστηκα. Έφτιαξα λοιπόν ένα πλάνο και κάθε μέρα είχα κάτι δημιουργικό να κάνω.

Οικονομικά πώς τα έβγαζες πέρα;

Αρχικά με υποστήριζαν οι γονείς μου. Μετά ξεκίνησα να δουλεύω και έκανα κάποιες επενδύσεις που πήγαν καλά γιατί έπιασα το σφυγμό του internet. Δεν ήταν κάτι δύσκολο για μένα καθώς είχα σπουδάσει finance και business.

Και πότε είδες τα όνειρα σου να παίρνουν σάρκα και οστά;

Ουσιαστικά, η καριέρα μου ξεκίνησε το 2008, με την παράσταση «Κοριολανός» στο Ηρώδειο, με τον κορυφαίο όλων των εποχών Κακογιάννη, και στη συνέχεια με την ταινία «El Greco».

Μετά ήρθαν οι συμμετοχές σου σε σειρές όπως οι «CSI: ΝΥ», «Pushing Daisies», «Μajor Crimes» και «Chuck». Συνειδητοποιούσες τότε πόσο σημαντικά ήταν αυτά τα βήματα;

Είχα ένα κακό: δεν μου έφτανε. Έλεγα «ΟΚ, το κάναμε. Μπράβο, και τι μ' αυτό; Πάμε για το επόμενο», και έπεφτα με τα μούτρα στην επόμενη δουλειά.

Μετά προέκυψε το «True Blood». Μπήκες στον τρίτο κύκλο επεισοδίων κι έκανες θραύση με το ρόλο του Τάλμποτ. Οι «Νew York Times» συμπεριέλαβαν το ρόλο στους δέκα καλύτερους της χρονιάς.

Και όχι μόνο! Δύο φορές στο «Entertainment Weekly» αναδείχθηκε ο καλύτερος ρόλος της εβδομάδας και το μπλουζάκι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο «R.Ι.Ρ. Τalbot» ήταν το Νο 1 σε πωλήσεις εκείνη τη χρονιά στο ΗΒΟ.

Πηγή:Hello