Αλίκη Κατσαβού: «Αν ζούσε ο πατέρας μου, δεν θα είχα γίνει ηθοποιός»

Ενα ταξίδι ζωής και τέχνης με κομβικούς σταθμούς, όπως η ίδρυση της Θεατρομάθειας.

Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σου από τα παιδικά σου χρόνια;

Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στους Αμπελοκήπους, και οι περισσότερες εικόνες που έχω είναι ενός παιδιού της πόλης. Ωστόσο υπήρχε μια ισορροπία στη ζωή μου, καθώς όλα τα καλοκαίρια τα περνούσα στην Κω. Οπότε θυμάμαι και πολλές ποδηλατάδες, ελευθερία, φύση και θάλασσα.

Η απόφασή σου να ασχοληθείς με την τέχνη βρήκε σύμφωνους τους γονείς σου;

Από μικρή είχα καλλιτεχνική κλίση. Αγαπούσα τον χορό και ζωγράφιζα. Όμως αυτό δεν ήταν κάτι που άρεσε ιδιαίτερα στους δικούς μου. Προτιμούσαν να σπουδάσω κάτι άλλο, για να έχω πιο σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι λοξοδρόμησα και έδωσα εξετάσεις στην Ιατρική. Ευτυχώς δεν πέρασα, και μετά επέβαλα τα «θέλω» μου.

Πώς διαχειρίστηκες την απώλεια του πατέρα σου στα 13 σου χρόνια;

Νομίζω ότι βοήθησε πολύ ο δυναμικός χαρακτήρας της μητέρας μου. Δεν μας άφησε να νιώσουμε πρακτικά ότι άλλαξε η ζωή μας, διαχειριστήκαμε μόνο το συναισθηματικό κομμάτι της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Ο πατέρας μου είχε μαζί με τον αδελφό του την εταιρία Ρυθμός, με μεγάλα εργολαβικά έργα, όπως τμήμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού, πολλά θέατρα και κινηματογράφοι της εποχής. Ο Νίκος Ρίζος μού είχε πει ότι τουλάχιστον τρία θέατρα, το Ρουαγιάλ, το Κεντρικόν και το Λουζιτάνια, ήταν από την εργολαβική εταιρία του πατέρα μου, η οποία ήταν εξειδικευμένη και στην κυλιόμενη οροφή. Έλεγε πως ήταν ο πρώτος που την έφερε στην Ελλάδα.

Δεν ήθελε όμως να ασχοληθείς εσύ με τα καλλιτεχνικά…

Αν ζούσε ο πατέρας μου, δεν θα είχα γίνει ηθοποιός, είναι τόσο απλό. Ήταν παλαιών αρχών. Το πολύ να μου επέτρεπε να γίνω αρχιτεκτόνισσα. Το ονειρευόταν κιόλας, γιατί σχεδίαζα πολύ ωραία και το είχε κάπως σιγουρέψει μέσα του. Η ζωή όμως τα φέρνει αλλιώς.

Συνάντησες δυσκολίες στην αρχή της καλλιτεχνικής σου πορείας;

Οι δυσκολίες είναι πολλές στον χώρο μας. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι από τα πλέον ανταγωνιστικά. Είμαστε πολλοί, και η προσφερόμενη εργασία είναι λίγη. Έπειτα είναι και η διάρκεια. Θυμάμαι όταν δίναμε εξετάσεις στο τρίτο έτος της δραματικής σχολής, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης μάς είχε συμβουλεύσει πως πρέπει να διαχειριστούμε τους εαυτούς μας με τέτοιον τρόπο ώστε να αντέξουμε στον χώρο μέχρι να συνταξιοδοτηθούμε. «Δεν ήρθατε εδώ να κάνετε ένα χόμπι, αλλά ένα επάγγελμα» μας είχε πει. Είναι έντονα χαραγμένη στο μυαλό μου η συμβουλή του, γι’ αυτό δεν αναζήτησα ποτέ κάτι γρήγορο, προσπάθησα να βρω έναν χώρο που να μου ταιριάζει και να μπορώ να δημιουργώ για πολλά χρόνια.

Παντρεύτηκες μικρή τον συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιό Τάκη Χρυσούλη. Ήταν όνειρό σου να ντυθείς νύφη;

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ να παντρευτώ. Με τον πρώτο μου άντρα συζούσαμε αρκετά χρόνια και έβλεπα τη δυσαρέσκεια της μητέρας μου. Δεν της άρεσε αυτή η μοντέρνα συνθήκη τού να συζούν απλά δύο άνθρωποι. Ουσιαστικά ήταν ένας γάμος για να ικανοποιήσω το οικογενειακό μου περιβάλλον. Όσο για τον Κώστα Βουτσά, παντρευτήκαμε επειδή έμεινα έγκυος στον Φοίβο.

Τι είναι η Θεατρομάθεια για την Αλίκη Κατσαβού;

Ένα τεράστιο κομμάτι που περιλαμβάνει 20 χρόνια δικής μου ιστορίας στην τέχνη. Ιδρύθηκε το 2001 από εμένα, τον πρώτο μου σύζυγο Τάκη Χρυσούλη και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ήταν η Μελίνα Παπανέστωρος και ο Αλκης Ζερβός. Δημιουργήσαμε τη Θεατρομάθεια για να τονίσουμε τον παιδαγωγικό ρόλο της τέχνης. Αυτός είναι ο πυρήνας της δουλειάς μας όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι φύγανε, ο πρώτος μου σύζυγος απεβίωσε… Έμεινα εγώ και ανανεώνοντας την ομάδα μας πορεύομαι πια στον 21ο χρόνο λειτουργίας της πάντα με τον ίδιο σκοπό: να αποδεικνύουμε την παιδαγωγική διάσταση της τέχνης με παραστάσεις, σεμινάρια για παιδιά και εκπαιδευτικούς, και πολλές άλλες δράσεις.

Πηγή:Espresso