Κουλίεβα-Ήμελλος: «Οι άνθρωποι κάποτε ασχολούνταν με τη λεπτομέρεια, τώρα όλα είναι fast food»

Μια τρυφερή, ρομαντική, πολυεπίπεδη ιστορία, τυλιγμένη σε πολύχρωμες κλωστές, φίνα υφάσματα και δαντελένια συναισθήματα, με ένα ζευγάρι ηρώων που "τολμούν την αλλαγή στην ωριμότητα τους ο «Ράφτης» της Σόνια Λίζα Κέντερμαν έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη. Τώρα, βρίσκεται στην πεντάδα των ιαπωνικών Οσκαρ, τα οποία θα απονεμηθούν στις 11 Μαρτίου. Επιλέχθηκε ανάμεσα από 208 ταινίες και συναγωνίζεται με τις διάσημες χολιγουντιανές παραγωγές.

Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Νίκος, ένας ήσυχος μεσήλικας (Δημήτρης Ημελλος), ο οποίος βαδίζει υπάκουα στον δρόμο που χάραξε ο πατέρας του (Θανάσης Παπαγεωργίου), ένας επιβλητικός ράφτης κοστουμιών. Ομως οι εποχές έχουν αλλάξει, ο πατέρας αρρωσταίνει και η παραδοσιακή επιχείρηση δεν είναι βιώσιμη. Τότε, ο Νίκος θα την πάρει κυριολεκτικά στα χέρια του -ή μάλλον στο καροτσάκι του- και θα βρει τον δρόμο του για τη... λαϊκή, παρέα με τα κοστούμια του και την τέχνη του. Ταυτόχρονα, η Ολγα (Ταμίλα Κουλίεβα), μια ντελικάτη γειτόνισσα με ταλέντο στη βελόνα, μητέρα μιας χαριτωμένης μικρούλας (Δάφνη Μιχοπούλου) και σύζυγος ενός μάλλον μπρούτου ταξιτζή (Στάθης Σταμουλακάτος), θα τον οδηγήσει σε έναν κόσμο άγνωστο, γεμάτο από αιθέρια τούλια, παστέλ οργάντζες και χαρούμενες υποψήφιες νύφες. Αυτό το ταξίδι θα είναι και για τους δύο μια νέα αρχή- εκείνη θα ξεκλειδώσει κάτι μέσα του κι εκείνος θα ωθήσει τη θαμμένη δημιουργικότητα της Ολγας να αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια.

«Υπήρξε σοβαρή και ενδιαφέρουσα προετοιμασία με τη σκηνοθέτιδα μας. Μου έκανε εντύπωση αυτό το κορίτσι, πόσο ευαίσθητος αλλά και πόσο οργανωμένος άνθρωπος είναι. Η ταινία μου άφησε φίλους. Βέβαια, με τον Δημήτρη Ημελλο γνωριζόμαστε χρόνια. Εχουμε ξανά συνεργαστεί, τον εκτιμώ, πάρα πολύ. Η επικοινωνία μας αυτή λειτούργησε πολύ σε μια τέτοια ταινία, λεπτών συναισθηματικών αποχρώσεων», είπε η Ταμίλα Κουλίεβα στη Real.

Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, βεβαιώνει o πρωταγωνιστής, ο οποίος μετρά 25 χρόνια στο θέατρο, ένα βραβείο Χορν στο ξεκίνημα του και θαυμάσιες κινηματογραφικές επιλογές, ενώ τώρα τελευταία έχει βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με δύο τηλεοπτικές σειρές, τον «Σασμό», αλλά και τον πολυσυζητημένο «Παΐσιο».

«Την ταινία την έχω σαν παραμύθι στο μυαλό μου», αναπολεί ο Δ. Ημελλος, που, μάθαινε κάτι που δεν ήξερε για τις γυναίκες. «Λοιπόν, εγώ είμαι ένας πολύ ατημέλητος τύπος λίγο ροκ», απαντά χαμογελώντας. «Κοστούμι δεν φοράω ποτέ, πόσο μάλλον να ράψω! Οι άνδρες έχουμε μια αισθητική προχειρότητα ως φύλο, όχι ότι είναι κακό αυτό. Για τους περισσότερους το κοστούμι είναι απλά μια εμφάνιση, όμως στην περιοχή όπου κινείται ο "Ράφτης" αποτελεί μια πανδαισία αισθήσεων, που συνδέεται με την αφή, την όσφρηση, σχεδόν και με την ακοή. Υπάρχει ψυχή σε όλο αυτό και, πράγματι, το ρούχο είναι προέκταση της προσωπικότητας μας. Επιασα τον εαυτό μου να με απασχολεί αυτή η σκέψη για πρώτη φορά! Οπότε, ναι, είδα κ εγώ με τη "γυναικεία" ματιά, όσον αφορά την αισθητική».

Κι όμως ο ράφτης υπήρξε ένα καθαρά ανδρικό επάγγελμα. Με κύρος. «Είμαστε ράφτες όχι μοδίστρες», τονίζει επιτιμητικά ο πατέρας του όταν ο Νίκος περνά, μαζί με την Ολγα, στη δημιουργία νυφικών. «Ισως τώρα ακούγεται σεξιστικό», επισημαίνει ο συνομιλητής μου, «όμως έτσι σκέφτονταν τότε, στην εποχή των χειροποίητων πραγμάτων».

Το πέρασμα από το χθες στο σήμερα είναι ένα από τα θέματα που χρωματίζονται στην ταινία. «Οι άνθρωποι κάποτε ασχολούνταν με τη λεπτομέρεια, τώρα όλα είναι fast food», παρατηρεί η Ταμίλα Κουλίεβα. «Είναι λυπηρό που αυτή η εποχή φεύγει και δίνει τη θέση της σε έναν άλλον κόσμο, ψηφιακό. Τουλάχιστον, ας συνειδητοποιούμε τι αφήνουμε πίσω».