Βιβλίο με αποκαλύψεις από τον Παύλο Παπαδόπουλο: «Γιατί πήγα να αυτοκτονήσω με όπλο»

Ένα από τα όνειρα του έγινε πραγματικότητα αφού ο Παύλος Παπαδόπουλος που συστήθηκε στο τηλεοπτικό κοινό μέσα από το ριάλιτι αγάπης «Power of love», στο οποίο αναδείχτηκε νικητής, έγραψε τη βιογραφία του με τίτλο «Το άγνωστο χθες», αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής του.

Ο ίδιος, όπως αναφέρεται στην εφημερίδα On time έγραφε από παιδί και επιθυμούσε πάντα να μοιραστεί τα βιώματα του με τον κόσμο και να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα. Πως υπάρχει διέξοδος σε κάθε πρόβλημα. Η περίοδος της καραντίνας τον βοήθησε ώστε να πάρει την μεγάλη απόφαση και να το ολοκληρώσει. Ο Παύλος Παπαδόπουλος το αφιερώνει στον γιο του που είναι σήμερα δέκα ετών και υπεραγάπα.

Το βιβλίο με τίτλο «Το άγνωστο χθες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηρόδοτος και είναι μια αυτοβιογραφία που περιέχει πολλά στοιχεία της ζωής του. Αρκετά από αυτά θα σοκάρουν τους αναγνώστες καθώς ο ίδιος δεν θα έχει αποκαλύψει ποτέ παρά τις δεκάδες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει στα media. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής.

Ο Παύλος Παπαδόπουλος σε μια βαθέων εξομολόγηση αποκαλύπτει τα κυριότερα γεγονότα στη ζωή του. Ο αναγνώστης θα αντικρύσει την αγάπη του για τον Θεό αλλά θα μάθει και τα βαθιά συναισθήματα του. Ξεκινά με τα χρόνια στην Ρωσία όπου και γεννήθηκε. Μιλά για τη ζωή του ως παιδί αλλά και για τη σχέση του με τα χρήματα και τη δουλειά. Έτσι όταν σε ηλικία οκτώ ετών επιθυμούσε ένα ποδήλατο, ενώ ο πατέρας του μπορούσε να του το αγοράσει, δεν το έκανε. «Ο πατέρας ήθελε να με διδάξει δυο πράγματα: την αξία της εργασίας και την αξία των πραγμάτων σε σχέση με αυτή… τις επόμενε ς μέρες βρέθηκα αντιμέτωπος με τη δουλειά, τη δουλεία που πια δεν με τρόμαζε αφού είχα πια σκοπό… σε ένα καφάσι καθόμουν στην άκρη του δρόμου, μετά το σχολείο, έχοντας εμπρός μου ένα καφάσι με πατάτες . Πατάτες… Καλές Πατάτες… Πάρτε Πατάτες…», γράφει.

Αναφέρεται στον γιο του ο οποίος σήμερα είναι 10 ετών και πως έμαθε ξαφνικά στα δεκαεπτά του, από τη μια μέρα στην άλλη, πως θα γίνε πατέρας. Περιγράφει μια σχέση δύσκολη με την «Αιμιλία», που όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας. Μοιράζεται τα όσα έζησε, τα όσα πέρασε, τα όσα τον πλήγωσαν αλλά και τον θύμωσαν.

«…Η Αιμιλία μπορεί να ανάσανε κανονικά αλλά για μένα ήταν μια νεκρή η οποία όποτε βρισκόταν απέναντί μου ήμουν σίγουρος πως ήθελε κάτι να αρπάξει από μένα. Άρχισα να πίνω μεθούσα και συμπεριφερόμουν άσχημα . Γύρευα αιτίες για καυγά, καταλάβαινα ότι αυτός δεν ήταν ο εαυτός μου. Οδηγούσα επικίνδυνα, προκαλούσα τη τύχη μου. ήθελα κάτι να συμβεί που να πάρει το μυαλό μου από εκείνη. Βρισκόμουν για ακόμη μια φόρα σε αδιέξοδο», αναφέρει σε κάποιο σημείο ενώ σε επόμενο κεφάλαιο περιγράφει τις στιγμές στο στρατό.

«Η εθελουσία κατάταξη μου στο στρατό ήταν η λύση… δήλωσα τις ειδικές δυνάμεις».

Ξαφνικά έμαθε πως η Αμαλία γέννησε «η πραγματική ζωή έδειχνε να μου την έχει στήνει στημένη εκεί έξω, εδώ μέσα συντελούνταν μια άλλη ζωή, μια κάποια παράλληλη της έξω που δεν συναντιούνταν ποτέ οι δυο τους. Με αυτή τη λογική κατάλαβα πως εδώ που βρισκόμουν δεν έκανα τίποτα άλλο από το να κρύβομαι… παντού κοιτούσα το άδικο να με τυλίγει να με καθίζει στο σκαμνί… η μάνα μου μετέδιδε την ανησυχία της για το παιδί…», ο ίδιος εξηγεί πως εκεί που βρισκόταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι… «οι μέρες περνούσαν και το μυαλό του θόλωνε.

Ο Παύλος Παπαδόπουλος μέσα στις γραμμές του βιβλίου του περιγράφει με λεπτομέρειες πόσο ξαφνικά άρχισε να σκοτεινιάζει το μυαλό του, «αισθανόμουν ένα απέραντο κενό και θλιβόμουν βαθιά βαθύτερα νομίσω από κάθε στιγμή της ζωής μου που δεν ήθελα να είμαι εδώ.

Άρχισε να πίνει. Περιγράφει το ποτό σαν μια διέξοδος…. Σαν ένα ηρεμιστικό που τον βοηθούσε να βγάλει την νύχτα του. Τον βοήθησε να φέρει στο νου τη μορφή του για του, όπως εκείνος τη φανταζόταν. Τα βράδια γινόντουσαν όλο και πιο δύσκολα με τον Παύλο Παπαδόπουλο να κάνει μέσα από το βιβλίο του μια μεγάλη αποκάλυψη. Για πρώτη φορά παραδέχεται πως σκέφτηκε να αυτοκτονήσει…

«Ήταν τη στιγμή που άκουγα ένα τραγούδι και είπα πως μέχρι εδώ όλα καλά , καιρός ήταν να δώσω μια στο κεφάλι μου με το όπλο να τελειώνω. Μετά ας μάζευαν το κουφάρι μου. Ας σκούπιζε τα αίματα από τη σκοπιά μου… Σήκωσα το όπλο, το ακούμπησα στο κεφάλι μου και…», ομολογεί σε μια εξομολόγηση που ραγίζει καρδιές, καθώς όπως αποκαλύπτει ένα σημάδι του Θεού τον έσωσε…