Δημήτρης Ήμελλος: «Το τι έζησαν αυτοί οι άνθρωποι είναι αδιανόητο»

Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τον ρόλο του και τα γυρίσματα για τη σειρά «Άγιος Παΐσιος-Από τα Φάρασα στον Ουρανό».

- Συγκρούεστε έντονα με τον Πρόδρομο μετά το θάνατο του Αγίου Αρσενίου στην Κέρκυρα;

«Νομίζω θα παίξουμε και ξύλο. Είναι μια σύγκρουση στο τέταρτο ή πέμπτο επεισόδιο -δεν θυμάμαι-, όπου θα αποχωρήσει πλέον ο Ιορδάνης. Θα πάρει μαζί του άντρες, γυναίκες, παιδιά και θα φύγουν από την Κέρκυρα, ενώ οι άλλοι θα πάνε στην Κόνιτσα».

- Δραματικές είναι οι συνθήκες στο κάστρο της Κέρκυρας;

«Όλη η συνθήκη είναι δραματική, διότι τους πηγαίνουν από τον Άννα στον Καϊάφα. Όπου πηγαίνουν είναι ξένοι, και αυτό είναι το θέμα και το ενδιαφέρον στην ιστορία. Έφυγαν από τα Φάρασα. Στην Τουρκία ήταν ξένοι, διότι ήταν ορθόδοξοι και Έλληνες στη γλώσσα και στα έθιμα. Στην Ελλάδα είναι ξένοι, τους λένε Τούρκους, επειδή έρχονται από τη μεριά της Τουρκίας. Δεν βρήκαν την καλύτερη φιλοξενία. Στο Μικρασιατικό έγινε ολόκληρο θέμα, όπως γνωρίζουμε όλοι. Έφεραν έναν ολόκληρο πολιτισμό και ανέβασαν τον πολιτισμό στην "παλιά Ελλάδα", γιατί ήταν μορφωμένοι άνθρωποι. Εργατικοί, καθώς ήταν προκομμένος λαός οι Έλληνες της Ιωνίας, Στην Ελλάδα τους αντιμετώπιζαν εχθρικά, από φόβο μήπως ο ξένος πάρει τις δουλειές τους. Ταλαιπωρήθηκαν οι άνθρωποι. Αναγκάστηκαν να ζήσουν ξένοι στον τόπο τους».

- Η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα...

«Πάντα και δεν χρειάζεται είναι Πακιστανός ο άλλος για να τον διώξουν. Και Έλληνες που ήταν, τους έδιωξαν. Είναι πρόσχημα το από πού έρχεται ο άλλος. Σημασία έχει ότι κανείς δεν θέλει να ταράξει την ησυχία του».

- Ο Ιορδάνης δεν θα συναντηθεί ξανά με τον Παΐσιο;

«Μετά την Κέρκυρα, ο Ιορδάνης δεν συναντιέται ξανά ούτε με τον Παΐσιο ούτε με την οικογένεια του. Τον αποχαιρετά βρέφος. Ο Παΐσιος μεγαλώνει, αυτονομείται και βλέπουμε την πορεία του».

Σκέψεις και αυτοκριτική στη διάρκεια των γυρισμάτων;

«Μέσα από αυτή την περιπέτεια που έζησα, που μας βγήκε η γλώσσα για να κάνουμε μια ημέρα γύρισμα, απλώς μεταφέροντας πράγματα από 500 μέτρα πίσω - 500 μέτρα μπροστά και περπατώντας σε βουνά, αυτό που με έκανε να σκεφτώ είναι ότι γκρινιάζω πολύ εύκολα, ενώ δεν πρέπει. Το τι έζησαν αυτοί οι άνθρωποι, είναι αδιανόητο. Η πίστη που είχαν και η ελπίδα που έτρεφαν, νομίζω ότι είναι παράδειγμα προς μίμηση», είπε στον Τηλεθεατή.